Η κάθε νέα ταινία του Ζακ Οντιάρ είναι μια ελπίδα για κινηματογραφική ευτυχία και ενδοσκόπηση και το «Σκουριά και Κόκαλο» αποδείχτηκε μια από τις καλύτερες ταινίες του (διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για την ταινία). Ο Γάλλος δημιουργός και οι δύο πρωταγωνιστές του, η Μαριόν Κοτιγιάρ και ο Ματίας Σένερτς μίλησαν στους δημοσιογράφους λίγο μετά την πρώτη προβολή της ταινίας τους.
Για το σενάριο
Ζακ Οντιάρ: Μου άρεσαν εξαιρετικά τα διηγήματα του Κρεγκ Ντέιβιντσον και, όταν καθίσαμε να τα διασκευάσουμε μαζί με τον Τομά Μπιντεγκέν, συναντήσαμε όλο το σκοτάδι των ανθρώπων και της κοινωνίας σε κρίση. Και θελήσαμε αυτό το σκοτάδι λίγο να το φωτίσουμε, γι’ αυτό επικεντρωθήκαμε στη ερωτική ιστορία ανάμεσα στη Στεφανί και τον Αλί. Οι ήρωες αυτοί είναι βασισμένοι, στην ατμόσφαιρα, το χρώμα και τις προθέσεις, στον Ντέιβιντσον, αλλά είναι δικές μας δημιουργίες. Ωστόσο, η ιστορία πραγματικά εκτυλίσσεται στη σημερινή περίοδο της κρίσης, που η κοινωνία έχει περάσει σε μια κατάσταση βαρβαρότητας.
Τεχνικές λεπτομέρειες
Ζακ Οντιάρ: Πριν δέκα χρόνια δε θα μπορούσα να κάνω αυτήν την ταινία, γιατί τα ειδικά εφέ (για να φαίνεται ακρωτηριασμένη η ηρωίδα της Μαριόν Κοτιγιάρ) ήταν δύσκολα, χρονοβόρα και ακριβά. Σήμερα κάνεις ειδικά εφέ σε μια ταινία γυρισμένη με κάμερα στο χέρι κι αυτό εξασφαλίζει πολύ μεγαλύτερο ρεαλισμό.
Μαριόν Κοτιγιάρ: Οσο, στην ταινία, δεν είχα πόδια, ως επί το πλείστον καθόμουν σε μια πολυθρόνα, οπότε εκεί είναι πια θέμα φαντασίας. Φανταζόμουν ότι δεν είχα πόδια. Τίποτε άλλο.
Μεταξύ σκηνοθέτη και ηθοποιών
Ζακ Οντιάρ: Ο Ματίας δεν είναι καθόλου ο τύπος του άντρα που μου αρέσει, συνήθως μου αρέσουν οι πιο μικροκαμωμένοι κι ευάλωτοι. Κι εγώ εξεπλάγην με τον εαυτό μου που επέλεξα αυτό το μεγαλόσωμο, γεμάτο μύες αγόρι. Ηθελα όμως να δείξω τη σημασία της σωματικής δύναμης σήμερα, που δεν έχει μείνει τίποτε άλλο: όταν οι άνθρωποι τρώνε μέσα από τα σκουπίδια και δεν έχουν καμιά ελπίδα για το αύριο, τι μένει; Μένει μόνο το σώμα. Μ’ αυτή την έννοια αναζήτησα κάποιον που να μπορεί να επιβάλλει αυτή τη σωματική δύναμη, ενώ δεν μπορεί να μιλήσει, να εξωτερικευτεί. Σχετικά με τον ρόλο του Αλί, αρχικά έκανα οντισιόν με ερασιτέχνες ηθοποιούς, με μποξέρ, μπράβους. Όμως έδινε στην ταινία ένα χαρακτήρα υπερβολικού ρεαλισμού που δεν ήταν αυτό που αναζητούσα. Μετά είδα το «Bullhead» και συνειδητοποίησα ότι ο Ματίας έχει εκπληκτική σωματικότητα και ταυτόχρονα είναι ένας ηθοποιός με βάθος και εύρος.
Οσο για τη Μαριόν, ήθελα πάντα να συνεργαστώ μαζί της. Είχα συγκινηθεί τρομερά με αυτά που την είδα να κάνει στο «La Vie en Rose». Είναι μια ηθοποιός τρομερά ευάλωτη και ταυτόχρονα δυναμική και αισθησιακή. Μπορεί να περάσει από την άλλη πλευρά, να φτάσει στα άκρα, να ζήσει μέσα στο σκοτάδι της ηρωίδας της.
Μαριόν ΚοτιγιάρΘεωρώ ότι ο Ματίας είναι εκπληκτικός ηθοποιός και μπορεί να παίξει μια τεράστια γκάμα ρόλων. Μαζί μετατρέψαμε το περιβάλλον του γυρίσματος σ’ ένα κόσμο της ταινίας, όπου συνυπήρχαμε σε τέλεια αρμονία. Εχει τεράστιο ταλέντο, αλλά δουλεύει και πάρα πολύ για το ρόλο του, εξερευνά τα πάντα. Πρώτη φορά τον είδα στην πρώτη μας πρόβα – δεν είχα δει ούτε καν φωτογραφία του. Και βλέπω αυτόν τον τεράστιο όγκο! Και μόλις αρχίσαμε να διαβάζουμε, κατάλαβα ότι η εμπειρία μου μαζί του θα ήταν υπέροχη.
Ματίας Σένερτς: Όταν μου πρωτοείπαν να κάνω μια ταινία με σκηνοθέτη τον Ζακ και συμπρωταγωνίστρια τη Μαριόν, τρομοκρατήθηκα! Σκέφτηκα, δε θα μπορέσω να τα βγάλω πέρα εγώ μαζί τους. Μετά, την πρώτη μέρα που ήρθε η Μαριόν στο γύρισμα, τη βλέπω στην πολυθρόνα της, λιώμα, χάλια, σε βαριά κατάθλιψη, λέω, πωπώ, κάτι έπαθε η Μαριόν, θα έχουμε προβλήματα! Και μετά κατάλαβα ότι είχε ήδη μπει στο ρόλο της Στεφανί.
Από την Ευρώπη στην Αμερική
Ματίας Σένερτς: Πριν λίγες μέρες μου ζήτησαν να παίξω στο Ράμπο 34 και είπα, θα το κάνω, αν μου εγγυηθείτε ότι θα είμαι και στο Ράμπο 35 και το 36! Πέρα από τα αστεία, κινούνται κάποια πράγματα στην Αμερική, αλλά δε βιάζομαι. Κοιτάζω με προσοχή, χαίρομαι και περιμένω. Εχω χρόνο.
Μαριόν Κοτιγιάρ: Κάθε περιπέτεια είναι διαφορετική. Υπάρχουν διαφορές μεταξύ μιας ταινίας του Ζακ Οντιάρ και του Μάικλ Μαν, ή του Μάικλ Μαν και του Κρίστοφερ Νόλαν, ή του Ζακ και του Ολιβιέ Νταάν (του «La Vie en Rose»), οπότε πέρα από κάποιες λεπτομέρειες τεχνικής, δε θα έλεγα ότι διαφέρει η Ευρώπη από την Αμερική, αλλά ο ένας σκηνοθέτης από τον άλλον.
Εγώ αισθάνομαι απόλυτα Γάλλος κινηματογραφιστής. Επιπλέον θεωρώ ότι είμαι το πρότυπο το Γάλλου σινεφίλ! Μ’ ενδιαφέρει πάρα πολύ το τι συμβαίνει στο σινεμά της χώρας μου, είναι για μένα τρομερά σημαντικό, το αγαπώ, το παρακολουθώ εντατικά και νιώθω μέρος του πάνω απ’ όλα.
Ενας κόσμος σε κρίση
Ζακ Οντιάρ: Η ιδέα της βίας με τρομάζει πολύ κι όμως με κάθε μου ταινία εκεί επιστρέφω. Σ’ αυτήν εδώ την ταινία, οι ήρωες βλέπουν τη βία ως δυνατότητα να υπερβούν, ή να διαλύσουν τα προβλήματά τους. Μέχρι, φυσικά, που καταλαβαίνουν ότι υπάρχουν κι άλλοι τρόποι, οι λέξεις, τα συναισθήματα.
Μαριόν Κοτιγιάρ: Δε θεωρώ ότι αυτοί οι δύο ήρωες απέχουν από την πραγματικότητα που αντιμετωπίζει πολύς κόσμος. Πολλοί μοιράζονται αυτή τη δυστυχία. Ολοι έχουμε κληθεί να υπερβούμε τεράστια εμπόδια και, μαζί, επίσης, μοιραζόμαστε την πρόθεση να ζήσουμε και να κυνηγήσουμε την ευτυχία, με όποιον τρόπο μπορούμε.
Ματίας Σένερτς: Για μένα, περισσότερο απ’ όλα, η ταινία έχει ως θέμα τη συμφιλίωση. Μεταξύ ενός άντρα και μιας γυναίκας, ενός πατέρα κι ενός παιδιού, του αδελφού και της αδελφής, του ανθρώπου με το ζώο. Δε θέλω να γίνω υπερβολικά ρομαντικός ή φιλοσοφικός, αλλά πιστεύω ότι σήμερα είναι σημαντικό να έχουμε συνείδηση αυτής της αίσθησης συμφιλίωσης.
Μάθετε τα πάντα για το 65o Φεστιβάλ, στο ειδικό τμήμα του Flix για τις Κάννες.
Δείτε στο παρακάτω βίντεο το photocall των συντελεστών του «Σκουριά και Κόκαλο»
