Η νέα ταινία του Ασγκάρ Φαραντί, «Le Passé» («Το Παρελθόν»), ξεκινά κι αυτή μετά από έναν χωρισμό. Ο Αχμάντ έχει εγκαταλείψει, τέσσερα χρόνια νωρίτερα, τη Μαρί, τις δύο της κόρες από προηγούμενη σχέση και την κοινή τους ζωή στο Παρίσι, για να γυρίσει στην Τεχεράνη. Τώρα επιστρέφει για ένα σύντομο ταξίδι, για να υπογράψει τα χαρτιά του διαζυγίου. Μόνο που, για λίγες μέρες, θα χρειαστεί να μείνει στο σπίτι της Μαρί, μαζί με τα παιδιά, αλλά και τον τωρινό της σύντροφο, τον Σαμίρ, τον 5χρονο γιο του και την πληροφορία ότι η Μαρί είναι και πάλι έγκυος: έτοιμη να ξεφύγει από το παρελθόν και να συνεχίσει στο δικό της μέλλον.
Τίποτα δεν ξεχνιέται εύκολα σ’ αυτήν την ταινία. Ο Φαραντί το κάνει σαφές από την πρώτη, υπέροχη σκηνή του. Στο αεροδρόμιο, η Μαρί βρίσκεται από τη μια πλευρά του γυάλινου χωρίσματος, ο Αχμάντ από την απέναντι. Δεν ακούνε ο ένας τον άλλον, αλλά επικοινωνούν τέλεια, με τα μάτια, με τη γνώση χρόνων που φέρνει μια στενή σχέση ζευγαριού. Στην ταινία του, όλοι μοιάζουν να θέλουν με αγωνία να ξεφύγουν από το παρελθόν, να προχωρήσουν μπροστά κι όλοι κάνουν ό,τι μπορούν για να αγκιστρωθούν στο πριν, σ’ αυτό που γνωρίζουν, που τους έχει χαρίσει στιγμές ασφάλειας και αγάπης, κι ας ξέρουν ότι τα σκοτεινά σημεία έχουν απλώς σβηστεί στο χρόνο.
Η άφιξη του Αχμάντ σ’ ένα σπίτι που, πια, έχει γράψει τη δική του ιστορία, είναι καταλυτική. Αυτός ο άντρας που κάποια στιγμή έβαλε τελεία και προχώρησε για άλλα μέρη, βοηθά όλα τα μέλη της ευάλωτης καινούριας οικογένειας να συνειδητοποιήσουν και να εκφράσουν αυτό που θέλουν: τα πράγματα να μείνουν όπως ήταν, χωρίς ταραχές, χωρίς αλλαγές, χωρίς… χωρισμό.
Κι είναι μαγικός ο τρόπος με τον οποίο ο Φαραντί μπορεί, με μικρές, σοφές λεπτομέρειες, να βουτήξει μέσα στην ψυχοσύνθεση των ηρώων του, είτε πρόκειται για μια γυναίκα που παλεύει να ευτυχήσει, είτε για μια έφηβη που νιώθει ότι δεν ανήκει πουθενά, είτε για έναν άντρα πνιγμένο στις ενοχές, είτε για μια μετανάστρια που απλώς θέλει να κρατήσει τη δουλειά της. Γιατί ο Φαραντί γνωρίζει καλά, ότι στη ζωή τα πράγματα δεν είναι άσπρο μαύρο. Μια νέα απόφαση δεν αναιρεί το «Παρελθόν»: αντίθετα, ο καθένας μας είναι αναγκασμένος να ζει μαζί του και να χτίζει πάνω σ’ αυτό, χωρίς ποτέ να μπορέσει να το σκεπάσει ολόκληρο, σαν το σπίτι της Μαρί που όλο βάφεται με καινούρια λαδομπογιά κι όλο κάποιο κομμάτι ξεφεύγει στο χρώμα που είχε παλιά.
Στη σύγκριση με το «Ενας Χωρισμός», η νέα ταινία του Φαραντί βγαίνει σ’ ένα χαμηλότερο σκαλοπάτι, μόνο και μόνο γιατί, από την ανάγκη μάλλον του σκηνοθέτη της να απλώσει την ανθρώπινη αλήθεια σαν τα ποτάμια σε γεωφυσικό χάρτη, απλώνει και την ιστορία του σε περισσότερους ήρωες απ’ όσους χρειάζεται, σε ολοένα επεκτεινόμενες σχέσεις, αναμνήσεις, συμβάντα. Κι εκεί, από συναισθηματικό ηφαίστειο, το «Παρελθόν» αγνοεί τις αντιστάσεις και εξελίσσεται σ’ ένα απρόσμενο whodunit με ανθρώπινα στοιχήματα και αδιάφορα στοιχεία.
Αλλά όπως το μέλλον σβήνει τις αδυναμίες του παρελθόντος, έτσι κι η συγκίνηση που μένει μετά το «Παρελθόν» λειαίνει τα παράπονα και το αφήνει να μοιάζει, σίγουρα όχι με αριστούργημα, αλλά μ’ ένα συναισθηματικό φωτογραφικό άλμπουμ βιωμάτων που θα κουβαλήσουμε μαζί μας στο μέλλον.
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Παρελθόν».
Μάθετε τα πάντα για το 66ο Φεστιβάλ Καννών, στο ειδικό τμήμα του Flix.gr που ανανεώνεται συνεχώς.
