Με το 14ο άλμπουμ της η Madonna μπορεί να απέδειξε ότι παραμένει η βασίλισσα της ποπ στις πωλήσεις, η καλλιτεχνική και δημιουργική της επιρροή όμως στη μουσική του σήμερα, αμφισβητήθηκε αρκετά. Μεγάλο μέρος του κοινού υποκλίθηκε στην επιστροφή της, αρκετές κριτικές όμως δεν ακολούθησαν τον ίδιο ενθουσιασμό.
Πολιτικά, από τη μία η εμφάνισή της στο World Pride στην Νέα Υόρκη (με την ταυτόχρονη πρεμιέρα του 2ου κύκλου του «Pose» που αναφέρθηκε στο πώς έκανε το «Vogue» mainstream) την έκανε και πάλι το απόλυτο gay icon, ενώ η ακτιβιστική της παρέμβαση εναντίον της οπλοκατοχής με το βίντεο του «God Control» δημιούργησε ήδη το πρώτο μεγάλο σκάνδαλο.
Πάντως, όσο κι αν σου αρέσει, δεν σου αρέσει ή είσαι αδιάφορος απέναντι στην larger than life περσόνα της, δεν περιμένεις να βγει κάποιος τόσο επώνυμος και να καταφερθεί τόσο εναντίον της.
Ο Τζον Κάμερον Μίτσελ (σκηνοθέτης των τολμηρών «How to Talk to Girls at Parties» και «Shortbus» και του εμβληματικού «Hedwig and the Angry Inch»), ο οποίος κι ο ίδιος θα μπορούσε διεκδικεί τον τίτλο της Queer Queen - μόνο και μόνο για τις εμφανίσεις του στο «The Good Fight» και «Girls», δεν αγαπά το Material Girl. Καθόλου. Και μάλλον δεν το αγάπησε ποτέ - ούτε στα glorious 80s.
«Στα 80ς, η ερώτηση σ' έναν γκέι ήταν 'Madonna ή Σίντι Λόπερ;' Για μένα δεν υπήρχε καν δίλημμα. Ποτέ δεν βρήκα ότι είχε ψυχή και πάντα θεωρούσα ότι ήταν ένας νάρκισσος. Εκτιμώ πολύ ότι μίλησε ανοιχτά για το AIDS και υποστήριξε τους queer ανθρώπους, αλλά πάντα καπιταλευόταν το κίνημα. Δεν ξέρω. Πάντα τη θεωρούσα εκμεταελλεύτρια. Σήμερα η εικόνα της μου βγάζει μια απελπισία. Μοιάζει απελπισμένη. Να προσπαθεί απελπισμένα να παραμείνει επίκαιρη...»
Τολμήστε να διαβάσετε κι αυτό: Truth or Dare? Οι ταινίες της Madonna από τη χειρότερη στην καλύτερη
«Δεν μου αρέσει η μουσική της κι ο κόσμος απαντά "όμως είναι φεμινίστρια". Κι εκεί γίνομαι έξαλλος. Γιατί; Επειδή είναι κι εκείνη ένα bully και τρομοκρατεί τους συνεργάτες της; Είναι κακιά. Το Χόλιγουντ έχει έναν πολύ τεμπέλικο όρο για το τι είναι ο φεμινισμός. Φεμινισμός δεν είναι να δίνουμε εξουσία σε μια γυναίκα. Αυτό είναι η αρχή. Είναι τι κάνεις με αυτή την εξουσία. Η Μάργκαρετ Θάτσερ είχε εξουσία. Και ήταν απαίσιο bully. Δεν είναι αυτός ο ορισμός της δυνατής γυναίκας.
«Παλιότερα τα gay icons ήταν πραγματικά δυνατές γυναίκες που έσπασαν τα κοινωνικά όρια. Οι Μπέτι Ντέιβις, Κάθριν Χέμπορν, Τζούντι Γκάρλαντ, Μαρλέν Ντίντριχ. Aκόμα και στα 70ς, gay icons ήταν οι Μπάρμπρα Στρέιζαντ και η Cher. Δυνατές γυναίκες που χάραξαν το δικό τους δρόμο και πολλές φορές το πλήρωσαν ακριβά...»
«Οχι ότι δεν έχουμε και σήμερα δυνατές γυναίκες. Αγαπώ τη Lady Gaga για τον ακτιβισμό και το στυλ της, αλλά κι εκείνη υπερπροσπαθεί. Μοιάζει να το παλεύει πάρα πολύ "α δεν σας αρέσει αυτό το look, μήπως τότε αυτό ή αυτό;" Ενώ ένα πραγματικό icon βγάζει κάτι από βαθιά μέσα της και το χτίζει από τη βάση προς τα πάνω, από τη ψυχή προς την εξτραβαγκάνζα - όπως η Κέιτ Μπους ή η Björk...»
Το καλύτερο που είχε να πει ο Τζον Κάμερον Μίτσελ, κλείνοντας τη συνέντευξη;
«Whatever. Εχουμε σημαντικότερα προβλήματα από τη Madonna...»
Διαβάστε περισσότερα:
