«Συναντήσεις Μνήμης Μέσα από το Φως»: Με αυτόν τον γενικό τίτλο, η Ενωση Ελλήνων Κινηματογραφιστών (GSC) οργανώνει μια εκδήλωση μνήμης την Κυριακή 10 Δεκεμβρίου στον κινηματογράφο Μικρόκοσμο για τρεις διευθυντές φωτογραφία που έφυγαν νωρίς: τον Βασίλη Καψούρο, τον Σταμάτη Γιαννούλη και τον Αγγελο Βισκαδουράκη.
Στην εκδήλωση θα προβληθούν τρεις ταινίες μικρού μήκους τις οποίες φώτισαν με την τέχνη τους, ενώ φίλοι, συνεργάτες και κοινό θα μιλήσουν για το αποτύπωμα του καθενός στο ελληνικό σινεμά.
Πριν από αυτό στο Flix η Ελένη Αλεξανδράκη, ο Περικλής Χούρσογλου και ο Γιώργος Φρέντζος γράφουν για τον Βασίλη Καψούρο, Σταμάτη Γιαννούλη και Αγγελο Βισκαδουράκη αντίστοιχα, ανοίγοντας κυριολεκτικά και μεταφορικά το φωτογραφικό άλμπουμ της γνωριμίας και συνεργασίας τους.
Από τα γυρίσματα της ταινίας «Η Νοσταλγός»
Η Ελένη Αλεξάνδράκη γράφει για τον Βασίλη Καψούρο
Ο Βασίλης ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος, ένας σπουδαίος καλλιτέχνης, ένας ρεμπέτης της φωτογραφίας, ένας ποιητής, ένας μάγος.
Δουλέψαμε μαζί από το 1994 ως το 2008. Ξεκινήσαμε με το ντοκιμαντέρ για την Τώνια Μαρκετάκη και κάναμε μαζί τις μεγάλου μήκους ταινίες μου «Σταγόνα στον Ωκεανό», «Η Νοσταλγός» και «Ο Αρσιβαρίστας και ο Αγγελος».
Ηταν τόσο καλός συνεργάτης, τόσο πονούσε την κάθε ταινία που έφτιαχνε, τόσο αγαπούσε την φωτογραφία με μεγάλο Φ (δηλαδή τον Κινηματογράφο), που ένιωθα ότι τις ταινίες μου τις κάναμε με το ίδιο πάθος. Ανήκαν και στους δυο μας. Γι’ αυτό και τον αποκαλούσα σύζυγό μου. Χωρίς ποτέ να έχουμε καμία άλλη σχέση εκτός από επαγγελματική και φιλική, νιώθαμε πως καλλιτεχνικά ήμασταν παντρεμένοι. Νομίζω έτσι θα ένιωθαν και όλοι οι άλλοι που συνεργάστηκαν μαζί του όπως ο Σταύρος Τσιώλης, η Μυρτώ Παράσχη και η Αθηνά Σακελλαρίου, που είχε γράψει ένα καταπληκτικό κείμενο για τον Βασίλη όταν εκείνος έφυγε από την ζωή.
Γλεντούσαμε κάθε πλάνο που κάναμε και δεν θυμάμαι ποτέ να προσπάθησε να κάνει κάτι που δεν ήταν και δική μου επιδίωξη. Με εντυπωσίαζε κάποιες φορές που θυμόταν κάτι σε σχέση με το φως που είχαμε συζητήσει πολύ πριν αρχίσει το γύρισμα και που ίσως εγώ το είχα πια ξεχάσει. Αυτός το είχε σκεφτεί και το είχε προετοιμάσει και ξαφνικά είχα αυτό που είχα ονειρευτεί. Μιλούσαμε πάντα με όρους αίσθησης και όχι με τεχνικούς όρους. Και πάντα σκιζόταν στη δουλειά και ριψοκινδύνευε τόσο, ώστε κάποιες φορές αναγκαζόμουνα να τον σταματήσω γιατί φοβόμουνα μην γίνει κάποιο ατύχημα.
Οταν, στο γύρισμα του «Αρσιβαρίστα...» ετοιμάζαμε με τον Γιάννη Παπαδάκη μία κατασκευή για να κρεμάσουμε ένα παιδί ώστε να κινηματογραφήσουμε την πτώση του από ένα δέντρο, ο Βασίλης ήταν αυτός που θέλησε να τεστάρει τον μηχανισμό και κρεμάστηκε ανάποδα για να είμαστε σίγουροι ότι όλα θα πήγαιναν καλά. Πόσες φορές δεν χρειάστηκε να επιμείνω να μην σταθεί στην άκρη του γκρεμού για να κάνει το πλάνο. Αλλά αν το πλάνο το ζητούσε, σιγά που θα με άκουγε!
Οταν αποφασίσαμε μαζί να κάνουμε χωρίς χρήματα την ταινία «Η Νοσταλγός», μόνο με την βοήθεια του νησιού και του Λατομείου ελαφρόπετρας στο οποίο δουλέψαμε, εκείνος ήταν που σχεδίασε την σχεδία που ζητήσαμε να μας φτιάξουν στο εργοτάξιο ώστε να μπορούμε να γυρίσουμε όλη την ταινία μέσα στην θάλασσα. Και απόλαυσε κι αυτός κι εγώ κάθε λεπτό αυτού του γυρίσματος που στην ουσία μοιραστήκαμε με τους εργάτες.
Ηταν ταλαντούχος, δοτικός, ριψοκίνδυνος, γοητευτικός. Αγαπούσε αληθινά το σινεμά, τις ηθοποιούς, το τριανταπεντάρι φιλμ, και τους ανθρώπους που δούλευαν μαζί του.»
Ο Βασιλης Καψούρος μαζί με τον Νίκο Παπαδάκη
Ηταν ταλαντούχος, δοτικός, ριψοκίνδυνος, γοητευτικός. Αγαπούσε αληθινά το σινεμά, τις ηθοποιούς, το τριανταπεντάρι φιλμ, και τους ανθρώπους που δούλευαν μαζί του. Μεγάλο πόνο του είχε προκαλέσει ο θάνατος του Νίκου Παπαδάκη του αγαπημένου του βοηθού. Ηταν αυστηρός σε σχέση με την προσωπική ζωή των συνεργατών του και κρυφός με την δική του προσωπική ζωή.
Ο Βασίλης ήταν αδύνατον να δουλέψει, ή να σκεφτεί, ή να ζήσει αν δεν ήταν high.Παρόλο που σαν γνήσιος ρεμπέτης αγαπούσε το χασίς, το αλκοόλ και τα χίλια άλλα, ήταν πάντα στρατιώτης στην δουλειά και ένιωθα απόλυτη σιγουριά και ασφάλεια μαζί του. Κι επειδή εγώ δεν οδηγώ, προτιμούσα πάντα να ανεβαίνω στην μηχανή του ή στα αυτοκίνητα που οδηγούσε εκείνος παρά να πηγαίνω με τα αυτοκίνητα άλλων συνεργατών.
Είμαι σίγουρη πως η πτώση του με την μηχανή που οδήγησε στον θάνατό του, δεν οφειλόταν σε μια παραζάλη αλλά σε κάτι άτυχο που βρέθηκε στο δρόμο του εκείνη τη μοιραία νύχτα.
Τον αγαπούσα πολύ.
Σταμάτης Γιαννούλης και Περικλής Χούρσογλου από τα γυρίσματα της. μικρού μήκους «Τυφλό Σύστημα», 1983
Ο Περικλής Χούρσογλου γράφει για τον Σταμάτη Γιαννούλη
Ο Σταμάτης ήταν συνεργάτης, φίλος, αδελφός.
Δυο πράγματα που μού έρχονται:
Μπορούσε να κάνει μία ταινία με τον Τορνέ, όπου με ένα μόνον κουαρτζ να ταξιδεύουν στη Θεσσαλονίκη από την παλαιά Εθνική για να γλυτώσουν τα διόδια, μιλάμε για τέτοια φτώχεια, όμως έκανε και ταινίες με μια αποθήκη φώτα και μακινιστικά.
Και τα δύο. Υπηρετούσε την ταινία, δεν προσπαθούσε να διαφυλάξει «την πάρτη του». Μια φίλη μού είχε πει, «Ο Γιαννούλης έχει ψυχή ρεμπέτη».
Υπηρετούσε την ταινία, δεν προσπαθούσε να διαφυλάξει «την πάρτη του». Μια φίλη μού είχε πει, "Ο Γιαννούλης έχει ψυχή ρεμπέτη".»
Ο Σταμάτης Γιαννούλης στα γυρίσματα του «Λευτέρη Δημακόπουλου»
Και το δεύτερο, βασιζόμουν πάνω του, όποτε μού έλεγε πως το πλάνο είναι καλό, ήξερα πως ήταν. Ο διευθυντής φωτογραφίας είναι ο πρώτος θεατής της ταινίας, ο σκηνοθέτης δεν βλέπει μέσα από το βιζέρ και προσωπικά, προτιμώ να είμαι κοντά στους ηθοποιούς παρά να βρίσκομαι κάπου στο βάθος, κουκουλωμένος με ένα μαύρο πανί για να σκοτεινιάζει το μόνιτορ. Ειδικά στον «Διαχειριστή» που έπαιζα κιόλας, ήταν ένας δεύτερος σκηνοθέτης.
Εκεί ψηλά που είναι, ξέρω πως θα βλέπει την «Εξέλιξη». Περιμένω να μού πει.
O Γιώργος Φρέντζος γράφει για τον Αγγελο Βισκαδουράκη
Με τον Αγγελο δε βρεθήκαμε ποτέ στο ίδιο σετ αφού κάναμε την ίδια δουλειά. Είμασταν και οι δύο μας «ίδια σειρά», ωστόσο κατά καιρούς βρισκόμασταν στα διάφορα εργαστήρια εικόνας, σε γραφεία παραγωγής και τα λέγαμε.
Ηταν πολύ περήφανος για το ότι το 1989 έγινε δεκτός στο American Film Institute, του Λος Άντζελες. Το 1990 πήρε το πτυχίο Master of Fine Arts in Cinematography.
Ηρθαμε πολύ πιο κοντά όταν ξεκινήσαμε μαζί με άλλους συναδέλφους σαν η ομάδα εργασίας για το στήσιμο της Ένωσης.
Ηταν από τους ανθρώπους που πίστευε πολύ σε κάτι τέτοιο και βοήθησε πολύ σε όλη τη διαδικασία. Πολλές συναντήσεις, πολλές συζητήσεις στο να φτιαχτεί το καταστατικό και να ξεκινήσει να λειτουργεί το GSC.
Λίγο μετά έπαθε το εγκεφαλικό κάτι που τον κράτησε καθηλωμένο για κάποια χρόνια.
Θυμάμαι όταν μαζί με άλλους συναδέλφους τον επισκεφτήκαμε στο θεραπευτήριο για είναι αυτός που θα έβαζε την πρώτη υπογραφή της ίδρυσης.
Ο Αγγελος ήταν μεγάλο ταλέντο στον Κινηματογράφο και πάντα έψαχνε και προσπαθούσε να είναι μέσα σε ότι σύγχρονο εκφραστικό μέσο κυκλοφορούσε, κάμερες, φακοί, φώτα.»
Τα επόμενα χρόνια βρισκόμασταν σε προβολές που οργάνωνε η Ένωση και μετά πίνοντας μπύρες και για ώρες μιλούσαμε για κάτι που πολύ αγαπούσε, τη φωτογραφία.
Ο Αγγελος ήταν μεγάλο ταλέντο στον Κινηματογράφο και πάντα έψαχνε και προσπαθούσε να είναι μέσα σε ότι σύγχρονο εκφραστικό μέσο κυκλοφορούσε, κάμερες, φακοί, φώτα.
Εχω κρατήσει κάτι που είχε πει σε μια παλιότερη συνέντευξη του το 1997.
«Είμαι ανοιχτός στην ανταλλαγή πληροφοριών με συναδέλφους. Είναι κατι που το κάνουμε, έτσι κι αλλιώς, οι οπερατέρ. Όμως, δεν βρισκόμαστε αρκετά συχνά, και δεν βρισκόμαστε όλοι - κι αυτό είναι κακό. Κάποια μέρα ελπίζω να καταφέρουμε να φτιάξουμε μια μικρή κοινότητα και να συμβάλλουμε έτσι στην ενίσχυση της κινηματογραφικής βιομηχανίας.»
Αναζητήστε περισσότερες πληροφορίες για την Ενωση Ελλήνων Κινηματογραφιστών στο επίσημο site του GSC, αλλά και στην επίσημη σελίδα του στο Facebook και το Instagram.
