Αν κάποιος παρακολουθεί έστω και ως απλός παρατηρητής τα Οσκαρ, δεν έχει πέσει από τα σύννεφα με την ιλιγγιώδη διαδρομή του «Τα Πάντα Ολα» προς τις υποψηφιότητες.
Η ταινία των Ντάνιελς (όπως είναι πιο γνωστοί οι Ντάνιελ Κουάν και Ντάνιελ Σάινερτ), χαιρετίστηκε ήδη από την πρώτη στιγμή ως μια off περιπέτεια δράσης με κοινωνικό πρόσημο, ασιατική καταγωγή και μια διάθεση «αναρχικής» αντιστροφής όσων αναμένει κανείς ως κλισέ από μια ταινία που θα ήθελε να είναι και καλλιτεχνική και mainstream, ένα «Matrix» για τη μεσαία τάξη όπως γράφτηκε και, φευ, συνεχίζει να γράφεται. Και όλα θα τέλειωναν εκεί αν η ταινία δεν σημείωνε μια τρομερή εμπορική επιτυχία για τα κυβικά της, ξεπερνώντας τα 100 εκατομμύρια δολάρια εισπράξεις (με προϋπολογισμό 14.3 εκ. δολ.), κερδίζοντας τον τίτλο της μεγαλύτερης επιτυχίας της A24, της ανεξάρτητης εταιρίας - που όπως όλες οι ανεξάρτητες στην ιστορία του Χόλιγουντ - επιθυμεί διακαώς να «τρυπήσει» το κέλυφος του οσκαρικού mainstream και να επιβληθεί στα στούντιο από την πίσω πόρτα.
Αυτά είναι τα success stories που λατρεύει η Ακαδημία, ακόμη και στη νέα (την ας την πούμε post-«Παράσιτα») αυτή εποχή της.
Η εμπορική επιτυχία του «Τα Πάντα Ολα» είναι στην πραγματικότητα το μεγαλύτερο δόλωμα για μια θετική ψήφο στα βραβεία, ακόμη κι από αυτήν την ίδια την Μισέλ Γέο (που είχε χίλιους καλύτερους λόγους στο παρελθόν να είναι υποψήφια για Οσκαρ...) ή την επίφαση του hype που προσφέρει απλόχερα, είναι η αλήθεια, η ταινία σε όποιον θέλει να υποστηρίξει «κάτι διαφορετικό» και όχι σοβαροφανές, αλλά να μην είναι και το «Top Gun: Maverick» και καρφωθούμε...
Απανωτές μικρές ταινίες χωρίς ιδιαίτερη εμπορική επιτυχία (ή όπως στην περίπτωση του «Coda» το 2021, ταινίες από πλατφόρμες χωρίς μαζική έξοδο στις αίθουσες του κόσμου) κάνουν το «θεσμό» των Οσκαρ... μικρότερο. Αυτό μπορεί να λειτουργεί σε επίπεδο «νέας εποχής» αλλά όχι πάντα για το φαντασμαγορικό του πράγματος που θέλει τη βιομηχανία ναι μεν diverse αλλά ισχυρή, ειδικά σε μια εποχή που όλοι επιτίθενται στη Marvel αλλά είναι η μόνη που κάνει εισιτήρια στις... αίθουσες.
Πόσο εύκολα όμως θα φτάσει το «Τα Πάντα Ολα» να διεκδικήσει με αξιώσεις το Οσκαρ Καλύτερης Ταινίας. Το Variety σε ειδικό άρθρο του ήδη διαβλέπει τα εμπόδια που πρέπει να πηδήσει η ταινία των Ντάνιελς για να το καταφέρει.
Τα σημαντικότερο από τα πέντε που αναφέρει το Variety είναι, πρώτον, αν οι Ντάνιελς θα καταφέρουν να προταθούν στην κατηγορία της καλύτερης σκηνοθεσίας (το έχουν καταφέρει μόνο τρία δίδυμα - οι αδελφοί Κοέν στο «Καμία Πατρίδα για τους Μελλοθάνατους» και στο «Αληθινό Θράσος», οι Ρόμπερτ Γουάιζ και Τζερόμ Ρόμπινς στο «West Side Story» και ο Γουόρεν Μπίτι με τον Μπακ Χένρι στο «Ο Παράδεισος Μπορεί να Περιμένει») και δεύτερον «αν η Ακαδημία είναι αρκετά cool για να ψηφίσει αυτήν την ταινία για το Οσκαρ Καλύτερης Ταινίας;».
Το σωστό ερώτημα είναι μήπως η Ακαδημία αγωνιά να ψηφίζει ταινίες σαν το «Τα Πάντα Ολα» για να (αυτο)αποκαλείται cool κι όχι αν είναι αρκετά cool για μια τέτοια επιλογή; Δηλαδή αν ψηφίσει τους «The Fabelmans» δεν θα είναι cool; Και γιατί αν ψηφίσει το «Top Gun: Maverick» δεν θα είναι cool;
Το «Τα Πάντα Ολα» άρεσε περισσότερο (λογικό) στους Αμερικάνους απ' ότι στον υπόλοιπο κόσμο, δίνει το άλλοθι του diversity χωρίς να είναι ξενόγλωσσo, έχει για παραγωγούς τους αδελφούς Ρούσο (αγαπημένους της Marvel που όλοι μισούν να αγαπούν) και φέρνει έναν αέρα «μοντερνιάς» που δεν είναι και art film από κάποιο Φεστιβάλ για να αλλάξουν ιδιαίτερα και οι εύθραυστες ισορροπίες στη βιομηχανία. Κανείς, φυσικά, δεν αναρωτιέται πως πρόκειται για μια ταινία υπερτιμημένη, ερμηνευμένη σχηματικά (από τουλάχιστον τρεις - να το δείτε - υποψήφιους ηθοποιούς για Οσκαρ), που όπως ρωτησαμε ρητορικά πάντα είναι μια «Meta-κωμωδία ευφάνταστων μυαλών (σε LSD επιληψία), ή πολύ κακό για το τίποτα;»
Με 14 υποψηφιότητες στα Critics Choice Awards, έξι υποψηφιότητες στις Χρυσές Σφαίρες, βραβείο Καλύτερης Ταινίας στα Gotham Awards, Καλύτερη Ταινία για τους Κριτικούς του Λος Αντζελες, το «Τα Πάντα Ολα» οδεύει με αέρα θριαμβευτή με σκοπό να σαρώσει.
Μια επιλογή που χωράει τα πάντα, αλλά όχι όλα.
