Ο Ιρανός σεναριογράφος-σκηνοθέτης Σαΐντ Ρουσταΐ έχει επανειλημμένως αποδείξει με τις ταινίες του ότι αγαπά να βουτά ανελέητα τους ήρωες και τις ηρωίδες του στο μελόδραμα, όπως έχουμε δει στο «6.5 Εκτός Ελέγχου» και πιο πρόσφατα στο «Η Λέιλα και τα Αδέρφια της», συνήθως δίνοντας μια ανάσα στερεοτυπικού, ίσως, χιούμορ. Αυτό καθόλου δεν τον έχει βλάψει, μια και χρηματοδοτείται από το ιρανικό καθεστώς για το σινεμά του και επιλέγεται από Φεστιβάλ για τη διεθνή καριέρα του.
Η νέα του ταινία, «Woman and Child» («Zan va bache»), δεν έχει ίχνος χιούμορ, αντίθετα, φέρνει τη μία τραγωδία μετά την άλλη, απανωτά, βγαίνοντας για αέρα μόνο στο φινάλε κι αυτό... συμβιβαστικά. Ο Ρουσταΐ δυστυχώς αποφασίζει να κάνει ένα φιλμ για μια Ιρανή που διεκδική την ανεξαρτησία της και τη δικαιοσύνη απέναντι στο τείχος της ανδρικής εξουσίας. Ε, πόσο βαθιά να το πάει;
Ηρωίδα είναι η Μαχνάζ (ενσαρκώνει η πανέμορφη Παρινάζ Ιζαντιάρ την οποία έχουμε δει σε καλύτερες στιγμές, χωρίς τις αλλεπάλληλες μούτες έκπληξης ή μίσους που εξασκεί εδώ), μια 45χρονη νοσηλεύτρια με δυο παιδιά, τη νόστιμη και πειθαρχημένη 8χρονη Νέντα και τον ανήσυχο έφηβο Αλιγιάρ. Η Μαχνάζ πρόκειται να παντρευτεί τον Χαμίντ, οδηγό ασθενοφόρου και πολλά βαρύ και επίσης με μάτι που παίζει. Ο Αλιγιάρ θα τιμωρηθεί στο σχολείο με αποβολή, θα μείνει σπίτι, αλλά η μητέρα του είναι απορροφημένη από κάτι άλλο: ξαφνικά ο Χαμίντ αποφασίζει ότι μπορεί να παντρευτεί τη νεότερη αδελφή της, τη Μεχρί. Η ζωή θα τους πιάσει όλους εξ απήνης όταν σ' ένα δυστύχημα (ή και όχι), ο μικρός Αλιγιάρ θα πέσει από το παράθυρο και θα σκοτωθεί. Η μανιασμένη μάνα, φυσικά, θ' αναζητήσει ευθύνες και εκδίκηση.
Οσο δυνατές βάσεις θέτει στην αρχή της ταινίας του ο Ρουσταΐ, δίνοντας δείγματα ότι αναζητά την αλήθεια της σημερινής ιρανικής κοινωνίας, τόσο στην πορεία, ακολουθώντας την τραγωδία της Μαχνάζ, εξελίσσει την ταινία του σε σαπουνόπερα, με δηλητηριώδεις ατάκες που εκστομίζονται συνοδεία συντετριμένων ή οργισμένων προσώπων, βλεμμάτων που κεραυνοβολούν ή δακρύζουν, με μια υπερβολή συναισθήματος που ταιριάζει περισσότερο σε σαπουνόπερα. Μέσα σ' αυτή την αισθητική, η Μαχνάζ, θεωρητικά πρότυπο δυναμικής κι ανεξάρτητης γυναίκας, στην πραγματικότητα μαθαίνει κυρίως πώς να υπομένει κι ελπίζει, μοιρολατρικά, στην ηρεμία της ψυχής της και την ομόνοια στην οικογένειά της. Ενστικτα πολύ μακριά από τις ανεξάρτητες ιρανικές ταινίες που ευτυχώς βλέπουμε στα φεστιβάλ και τις αίθουσες.