Το Αμρουμ είναι ένα μικρό, απομονωμένο νησάκι στη Γερμανία, στη Βόρεια θάλασσα. Βρίσκεται εκεί από πολύ παλιά, από τη νεολιθική εποχή, ήταν ένας από τους πρώτους τόπους που εποίκησαν οι Τεύτονες και μεγάλωσε γενιές φαλαινοθηρών. Είναι, θα λέγαμε, ένας τόπος αυθεντικά γερμανικός.
Εκεί, το 1945, στις τελευταίες ανάσες του Β' Παγκόσμιου, μεγαλώνει ο 12χρονος Νάνινγκ, ένα αγγελικό, ξανθωπό αγόρι, σκανταλιάρικο αλλά και τρυφερό, που προσπαθεί στον μικρό χώρο που του έχει αποδοθεί, να μάθει τα μυστικά της φύσης, της ζωής και της κοινωνίας των ανθρώπων. Ο μπαμπάς του λείπει, η μαμά του τού εμφυσεί το εθνικό φρόνημα και θυμώνει όταν κάποιοι στραφούν κατά του καθεστώτος του Τρίτου Ράιχ, κλαίει γοερά με την είδηση του θανάτου του Φύρερ. Η τρελο-αγρότισσα Τέσα (η Νταϊάν Κρούγκερ, αγαπημένη του Ακίν ήδη από το «Μαζί ή Τίποτα» σ' έναν μικρό αλλά καίριο ρόλο), φωνάζει μισόλογα για το τέλος του φρικτού και άδικου πολέμου, τα παιδιάκια από την Πολωνία που μόλις ήρθαν να εγκατασταθούν στο χωριό δείχνουν λιπόσαρκα και σκυθρωπά κι ο θαλασσοπόρος θείος έχει ιστορίες να πει για το παρελθόν και το παρόν της οικογένειας του Νάνινγκ. Ο μικρός, το μόνο που θέλει είναι να ευχαριστήσει τη μαμά του, αλλά μια φωτογραφία και σκόρπιες κουβέντες έχουν αρχίσει να τον υποψιάζουν ότι, ίσως, ο ναζισμός δεν είναι κάτι καλό.
Μια παιδική ταινία, για μικρούς και μεγάλους θεατές, κάνει ο Φατίχ Ακίν, σε εντελώς άλλο κλίμα αλλά με την ίδια τρυφερότητα που είχε εξασκήσει στο «Βερολίνο, Αντίο». Κι αν αυτή είναι μια ιστορία ενηλικίωσης, κάθε άλλο παρά τυχαία είναι η αντιπαραβολή του τέλους του ναζισμού με τη σημερινή άνθισή του στη Γερμανία και ολόκληρο τον κόσμο. Με μια ηθική που φέρνει στο νου τη «Λευκή Κορδέλα» του Χάνεκε, ο Ακίν συνδέει την αθωότητα με το πρώτο βλέμμα μπροστά στο Κακό, τον ύπουλο τρόπο με τον οποίο η διδασκαλία (και η Πίστη, ακόμα), της μάνας, της χώρας, της παράδοσης, μπορεί να διαμορφώσει μια συνείδηση πολύ νεαρή, ακόμα, για ν' αντισταθεί.
Ταυτόχρονα, το «Amrum» είναι ένα συναρπαστικό πείραμα. Το σενάριο είχε γράψει ο ηθοποιός, σκηνοθέτης και θεωρητικός του κινηματογράφου, Χαρκ Μπομ, μέντορας του Ακίν, σταθερός συνεργάτης του Φασμπίντερ, εκείνου με τον οποίο τόσο συχνά συγκρίνεται το έργο του Ακίν. Ο Χαρκ Μπομπ, όταν συνειδητοποίησε ότι δεν θα προλάβει να κάνει την ταινία, εμπιστεύτηκε το σενάριό του στον Φατίχ, ο οποίος μελέτησε, έψαξε, ανέλυσε τη σκέψη και την αισθητική του Χαρκ Μπομ ώστε η ταινία να μοιάζει με το όραμα του αρχικού δημιουργού της.
Το αποτέλεσμα είναι ένα φιλμ ανάμεσα στο παραμύθι, τη φαντασία, τη λαογραφία και την επιθετική πολιτική ματιά, με μια σκληρότητα γνώριμη στην παιδική ηλικία και τις παιδικές ταινίες, με μια προοδευτική εμβάθυνση στα πράγματα που κρατάει το ενδιαφέρον ολοζώντανο και μια εξαιρετική φωτογραφία του Καρλ Βάλτερ Λίντενλαουμπ, που ισορροπεί μαγευτικά ανάμεσα στη λυρικότητα και το ρεαλισμό. Κι όλ' αυτά σε μια εύπεπτη, παρά τα τόσο δύσκολα ζητήματα που πραγματεύεται, συγκινητική ταινία - κι ο κόμπος δεν λέει να φύγει απ' το στομάχι.