Η τελετή έναρξης του 75ου Φεστιβάλ Καννών είχε ακριβώς τη δύναμη και το πάθος που, κακά τα ψέματα, κάθε σημερινή διοργάνωση των τεχνών θα ήθελε να πετύχει. Λατρεία για το σινεμά, έκδηλη συγκίνηση χωρίς φόβο, πολιτικό λόγο ξεκάθαρα χωρίς φόβο, λίγο τραγούδι, λίγα ωραία φορέματα, πολλή αγάπη.
Η Βιρζινί Εφιρά είχε (ακαταμάχητο) τρακ
Οικοδέσποινα και παρουσιάστρια της βραδιάς ήταν η Βιρζινί Εφιρά, λαμπερή απ' έξω κι από μέσα. Η ηθοποιός (που πρωταγωνιστεί σε δυο ταινίες του επίσημου προγράμματος φέτος), με την αγγελική αθωότητα στο πρόσωπο και την αισθησιακή αύρα στο κορμί, εμφανίστηκε με το ασημί φόρεμα που άφηνε αινιγματικά να φαίνονται δυο υπέροχες, μαυρισμένες, χρυσαφένιες γάμπες. Και μίλησε ζεστά, ειλικρινά, πολιτικά και... με τρεμάμενη φωνή. Ισως φορτισμένη από την παρουσία δύο χιλιάδων από τους σπουδαιότερους ανθρώπους του κινηματογράφου μπροστά της, ίσως γνωρίζοντας τις ανατροπές που η τελετή προγραμμάτιζε, η Εφιρά κράτησε το μικρόφωνο γερά, με τα δυο χέρια, σαν όπλο: «Το σινεμά είναι η καρδιά της ζωής μου. Ακόμα κι όταν δεν ήταν η δουλειά μου, είχα ένα τετράδιο όπου έγραφα για ταινίες, για κριτικές. Αυτή η μαγεία για μένα έχει παραμείνει αναλοίωτη.»
Ο Βενσάν Λεντόν είναι, τελικά, ο ιδανικός Πρόεδρος για το 2022
Ο ένθερμος εναρκτήριος λόγος του Προέδρου της φετινής Κριτικής επιτροπής, του Γάλλου ηθοποιού Βενσάν Λιντόν, ενέπνευσε, αφύπνισε, ενθουσίασε. Απέδειξε γιατί οι Γάλλοι σέβονται το σινεμά ως μία σημαντική πολιτική φωνή του κόσμου μας.
Ισως η πιο συγκινητική στιγμή της βραδιάς, ήταν η ομιλία του φετινού Προέδρου της Κριτικής Επιτροπής, Βενσάν Λεντόν. Ο εμβληματικός Γάλλος πρωταγωνιστής («Titane») που είχε κερδίσει τον Χρυσό Φοίνικα Ανδρικής ερμηνείας με τον «Νόμο της Αγοράς» (2015), δεν περιορίστηκε σ’ έναν τυπικό χαιρετισμό, όπως τόσοι και τόσοι προκάτοχοί του, με κοινοτυπίες για το «πόσο μεγάλη τιμή είναι μια τέτοια θέση» και ότι «οι Κάννες είναι η γιορτή του σινεμά».
Ευθυγραμμισμένος με την ιστορική στιγμή όπου το 75ο Φεστιβάλ ανοίγει την αυλαία του, είχε γράψει έναν ένθερμο, πολιτικό λόγο για την κατάσταση του κόσμου σήμερα και την ουσιαστική ευθύνη του Φεστιβάλ Καννών, αλλά και των ίδιων των κινηματογραφιστών, να κρατήσουν ακέραια τα σύνορα της ελευθερίας και του πολιτισμού.
«Οι καλλιτέχνες ερχόμαστε πάντα αντιμέτωποι με αυτό το δίλημμα: να χρησιμοποιήσουμε το προνόμιο της δημοσιότητάς μας και να μιλήσουμε ξεκάθαρα πάνω σε όσα συμβαίνουν στον κόσμο, να φωνάξουμε δυνατά για όσους δεν έχουν φωνή, ή να αποφύγουμε να πάρουμε δημόσια θέση σε θέματα όπου "δεν έχουμε καμία δουλειά". Δεν έχω την απάντηση.»
«Ναι, οι καλλιτέχνες κάνουμε τη δουλειά μας, αλλά ταυτόχρονα έχουμε την τύχη και την ευθύνη να είμαστε ένα μικρό κομμάτι της κουλτούρας, του πολιτισμού. Κι ο πολιτισμός δεν είναι κάτι αποκομμένο από την κοινωνία, περιθωριακό, ούτε κάτι διακοσμητικό. Είναι ο άξονας, η καρδιά μιας κοινωνίας.»
«Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών γεννήθηκε μέσα από τις στάχτες του φασισμού και από τότε συνεχίζει, και πρέπει να συνεχίζει, να κρατά τα τείχη εναντίον του. Να ενώνει τους κινηματογραφιστές του κόσμου και να διατηρεί διάπλατα ανοιχτές τις πόρτες του σε όλες τις διαφορετικές κουλτούρες. Το Φεστιβάλ δεν είναι απλώς μία αίθουσα όπου βλέπουμε ταινίες. Κουβαλά αυτή τη βαριά κληρονομιά και πρέπει να κρατήσει ακλόνητη την καλλιτεχνική και πολιτική θέση του. Αυτό θα είναι το αποτύπωμά του στην Ιστορία…»
«Μέσα από τις επιλογές του προγράμματός του, το Φεστιβάλ οφείλει να προστατέψει και να προβάλει τις απεχθείς εικόνες μίας ηρωικής και βασανισμένης Ουκρανίας. Να ξεσκεπάσει όσα εγκλήματα συμβαίνουν πιο ψιθυριστά στην Υεμένη και το Νταρφούρ.»
«Και σας θέτω το ερώτημα: Μπορούμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό, παρά να χρησιμοποιήσουμε το σινεμά, αυτό το "όπλο μαζικής καταστροφής του κυνισμού", για να ξυπνήσουμε συνειδήσεις και να ταρακουνήσουμε τους αδιάφορους; Δεν νομίζω. Πιστεύετε ότι δεν έχουν τη δύναμη οι ταινίες των σπουδαίων σκηνοθετών να επηρεάσουν το ρου του κόσμου μας; Αδυνατώ να το πιστέψω.»
«O κόσμος μας μοιάζει να βουλιάζει, οι εικόνες στις ειδήσεις μάς συντρίβουν, νιώθουμε ότι χορεύουμε πάνω στον Τιτανικό. Για αυτό όμως πρέπει οι καλλιτέχνες να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και να χρησιμοποιήσουμε την πλατφόρμα μας για να μιλήσουμε για όσους υποφέρουν, για όσους αιμορραγούν. Να φωνάξουμε δυνατά και να δώσουμε ελπίδα…»
Δείτε εδώ την ομιλία του:
Ο υπέροχος Φόρεστ Γουίτακερ έμοιαζε τόσο έκπληκτος όσο κι εμείς
Μ' ένα ωραία μονταρισμένο βίντεο, με ματιές στους εμβληματικούς ρόλους της καριέρας του, από το «Crying Game» στο «Ghost Dog», υποδέχτηκε η αίθουσα τον Αμερικανό ηθοποιό Φόρεστ Γουίτακερ, παραλήπτη φέτος του τιμητικού Χρυσού Φοίνικα, μια επιλογή καθόλου αυτονόητη και μάλλον εκκεντρική. «Στις τέσσερις δεκαετίες της καριέρας μου, έψαχνα να βρω τι είδους άνθρωπος είμαι, ποιο είναι το στοιχείο που με ελκύει στο φως του κάθε ήρωά μου. Η δουλειά του ηθοποιού με βοήθησε ν' αποκτήσω συνείδηση του κόσμου,» είπε στο κοινό των επισήμων, που τον χειροκρότησε όρθιο. Δείτε παρακάτω τη σύντομη ομιλία του.
Ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι μίλησε για σινεμά
Ακόμα και για το πιο μπλαζέ των Φεστιβάλ, το πιο μπλαζέ των επαγγελματιών του κινηματογράφου, η εμφάνιση του Προέδρου της Ουκρανίας, Βολοντίμιρ Ζελένσκι, σε ζωντανή σύνδεση, στην τελετή έναρξης, ήταν ένα σοκ. Εκείνο που τα Οσκαρ διακήρυτταν ότι θα κάνουν (εκεί, όμως, είναι Αμερική), πραγματοποίησε το Φεστιβάλ Καννών το οποίο, από την αρχή της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία, στάθηκε μεγαλόφωνα στο πλευρό της ειρήνης, των αμυνόμενων Ουκρανών, αλλά και των Ρώσων ανεξάρτητων καλλιτεχνών.
Ο Ζελένσκι μίλησε ήρεμα, πολύ - για ένα δεκάλεπτο περίπου - πιστός στην αρχική του κατεύθυνση για τη μέγιστη δημοσιότητα για την ουκρανική τραγωδία, στωικός, ελαφρώς κατατονικός. Κάνοντας έναν παραλληλισμό μεταξύ του «Δικτάτορα» του Τσάρλι Τσάπλιν και του σύγχρονου «δικτάτορα» Βλαντιμίρ Πούτιν, είπε ο Ζελένσκι: «Σήμερα σκοτώνονται εκατοντάδες άνθρωποι στην Ουκρανία, το σινεμά θα μείνει βωβό, θα μείνει μακριά; Χρειαζόμαστε και πάλι έναν Τσάπλιν που θ' αποδείξει ότι το σινεμά δεν είναι βωβό. Θα συνεχίσουμε να μαχόμαστε, δεν έχουμε άλλη επιλογή. Είμαι βέβαιος ότι ο "δικτάτορας" θα χάσει, ότι η ειρήνη θα κερδίσει. Δόξα στην Ουκρανία.»
Και λίγος Τζόνι Χάλιντεϊ για να υγρανθούν τα μάτια
Ακριβώς όπως στις μεγάλες ταινίες ο πόλεμος εναλλάσσεται με τον έρωτα, η οργή με τη συμπάθεια, το κλάμμα με το γέλιο, έτσι και στην τελετή, την ηχηρή, οργισμένη, εμπόλεμη ομιλία του Ζελένσκι διαδέχτηκε μια στιγμή και μελό και camp και, ταυτόχρονα, τόσο ανθρώπινη, συγκινητική και καθησυχαστική. Ο Γάλλος μουσικοσυνθέτης Βενσάν Ντελέρμ εμφανίστηκε στο πιάνο του, με εφηβικό χαμόγελο: «Θέλω να τραγουδήσουμε κάτι, να σας ζητήσω να το πούμε όλοι μαζί. Συνήθως όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, ο κόσμος ντρέπεται, ή τραγουδά εκτός ρυθμού, ή αργεί να μπει στο παιχνίδι. Ας δοκιμάσουμε να το κάνουμε σωστά, είναι τόσο απλό, δεν έχετε παρά να πείτε, "que je t' aime", αυτό είναι όλο.» Κι έτσι, μέσα στην ήδη φορτισμένη αίθουσα, έπεισε τους σταρ να παίξουν το παιχνίδι του, τραγουδώντας, όλοι μαζί και, στο φινάλε, παρέα και με τη Βιρζινί Εφιρά, τη διάσημη ερωτική μπαλάντα του Τζόνι Χάλιντεϊ, έτοιμοι ν' αγκαλιαστούν και να φύγουν μαζί προς το ηλιοβασίλεμα.
Κι όταν τελείωσαν τα λόγια και τα τραγούδια, τα ηνία πήρε, φυσικά, το σινεμά. Με έμφαση στη γαλλική εκπροσώπηση, ταινία έναρξης του 75ου Φεστιβάλ Καννών ήταν το «Coupez!» του Μισέλ Χαζαναβίσιους, ένα... θανατερά σινεφιλικό zombie movie - διαβάστε εδώ την κριτική του Flix για την ταινία.
Κριτική Επιτροπή, Βιρζινί Εφιρά και η Τζούλιαν Μουρ που κήρυξε την έναρξη του Φεστιβάλ, στο κλείσιμο της τελετής
How you doin'?
Η κριτική επιτροπή... παίρνει θέση
Το «άριστα» των χθεσινοβραδινών εμφανίσεων παίρνει η Ρεμπέκα Χολ
Η ομάδα του «Coupez!»
Η Μπερενίς Μπεζό με όχι κολακευτική παγιετέ φόρμα, αλλά μπρίο που αντισταθμίζει!
