Η ηθοποιός και σκηνοθέτης Εμανουέλ Μπερκό κρατά από την προηγούμενη ταινία της «Elle s'en Va» την Κατρίν Ντενέβ, όμως την κρατά εδώ σε δεύτερο πλάνο στον ρόλο μιας δικαστή που στην αρχή της ταινίας ξεμένει με ένα εξάχρονο αγόρι το οποίο η νεαρή, αδιάφορη μητέρα του το εγκαταλείπει στο γραφείο της.
Ο μικρός Μαλονί θα βρεθεί σε ένα σπίτι για εγκαταλελειμμένα παιδιά, στα χέρια συμβούλων και κοινωνικών λειτουργών μέσα κι έξω από ιδρύματα για τα επόμενα δέκα χρόνια και η ταινία θα τον ακολουθήσει στην πορεία του που μοιάζει να ακολουθεί μια μάλλον προδιαγραμμένη πορεία που πιθανότατα θα έχει κατάληξη μια εγκληματική ζωή, μέσα κι έξω στη φυλακή.
Η μόνη σταθερά σε αυτή την πορεία, εκτός από την μητέρα του που μπαινοβγαίνει στη ζωή του δίχως να σηματοδοτεί σχεδόν ποτέ τίποτα το καλό, είναι η σχέση του με την δικαστή Φλοράνς, μια γυναίκα που προσπαθεί στ΄αλήθεια να κάνει τη διαφορά κι έναν κοινωνικό λειτουργό τον Γιαν που βλέπει στο νεαρό αγόρι κάτι από την δική του πορεία που δεν είναι δύσκολο να αντιληφθείς ότι κάποτε είχε πολλά κοινά με αυτή του Μαλονί.
Η ταινία χτίζεται πάνω σε σκηνές στο γραφείο της δικαστή ή στην αίθουσα του δικαστηρίου, και σε άλλες που ο νεαρός ήρωάς της περνά σε ιδρύματα ή αναμορφωτήρια και πάντα με άξονα την πορεία του που όλοι -και μαζί οι θεατές- θέλουν να την δουν να αποκλίνει από εκεί που όλα δείχνουν ότι πηγαίνει.
Η Μπερκό, κρατά τις περισσότερες φορές του τόνους χαμηλούς, στοχεύει στη συγκίνηση αλλά όχι στο εύκολο δράμα -δίχως να αποφεύγει μερικές υπερβολές όπως για παράδειγμα τα άσχημα δόντια της Σάρα Φορεστιέ στον ρόλο της χαμένης μητέρας που λειτουργούν μόνο σαν εύκολο τέχνασμα και είναι μάλλον αχρείαστα...
Ομως κατά τα άλλα το φιλμ κρατά μια μάλλον μετρημένη και αμερόληπτη στάση απέναντι στους ήρωες της απ΄ όποια πλευρά κι αν προέρχονται, δεν κάνει μια αγιογραφία αλλά ένα «δίκαιο» πορτρέτο των ανθρώπων και των συνθηκών τους. Με μια αίσθηση που θυμίζει κάτι από το σινεμά των αδελφών Νταρντέν -στην πρόσφατη περίοδο τους όπου μια μεγάλη σταρ είναι κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτη στον κόσμο τους- ακόμη κι αν δεν αγγίζει συχνά την δύναμη που έχουν οι δικές τους ταινίες.
Ακόμη κι έτσι όμως δεν μπορείς να αρνηθείς ότι το «La Tête Haute» σε κερδίζει -ακόμη κι αν αρχικά το αντιμετωπίζεις με μια μικρή δυσπιστία-, καθώς η καρδιά του είναι στο σωστό μέρος, οι ηθοποιοί του κάτι παραπάνω από ικανοί να σε πείσουν (με τον νεαρό Ροντ Παραντό και την Κατρίν Ντενέβ να είναι εξαιρετικοί) και ο τρόπος που προσεγγίζει την ιστορία, την θεματική, τους ανθρώπους, είναι ειλικρινής και σωστός.
