«Who fucking cares about our family?» αναρωτιέται -πολύ καίρια- η αδελφή της Πόλεϊ στην αρχή της ταινίας, απηχώντας σχεδόν με τις ίδιες ακριβώς λέξεις, τα συναισθήματά σου, μπαίνοντας στην αίθουσα για να δεις κάτι που μοιάζει στα χαρτιά με ένα εγωκεντρικό vanity project. Αν η λατρεία των διάσημων και το ξεκοκάλισμα κουτσομπολίστικων περιοδικών δεν είναι ανάμεσα στα χόμπι σου, γιατί μπορεί να σε ενδιαφέρει η ιστορία της οικογένειας της καναδέζας ηθοποιού και σκηνοθέτιδας ταινιών όπως το «Away from Her» και «Το Δικό μας Βαλς»;
Θα χρειαστεί πολύ λίγος χρόνος μέχρις ότου η αρχική δυσπιστία σου μεταστραφεί ολοκληρωτικά και μάλιστα πολύ πριν το μεγάλο μυστικό του φιλμ αποκαλυφθεί. Η Πόλεϊ ζητά απ όλους τους ανθρώπους τους οποίους στήνει απέναντι από την κάμερα της -και τους οποίους προσδιορίζει μόνο με το μικρό τους όνομα, αφήνοντας σε σένα να υποθέσεις ή να συμπεράνεις την σχέση τους μαζί της- να αφηγηθούν «ολόκληρη την ιστορία».
Η ιστορία έχει να κάνει με την μητέρα της, που σύντομα ανακαλύπτεις (πρώτα από όλα από το γεγονός πως όλοι αναφέρονται σε αυτή στον παρατατικό) πως είναι νεκρή, όπως θα μάθεις, από καρκίνο. Η ιστορία όμως, έχει να κάνει και με την ίδια την Πόλεϊ με την απρόβλεπτη εγκυμοσύνη που την έφερε στη ζωή, με μια σειρά από συμπτώσεις, εκπλήξεις, ανατροπές και μια ανέλπιστη αποκάλυψη, που ορίζουν την ίδια και την συναισθηματική γεωγραφία της οικογένειάς της.
Ομως η ιστορία της μητέρας της και των ανθρώπων που περιστρέφονταν γύρω της και που ακόμη ζουν στη σκιά της απώλειάς της, μπορεί να είναι μια αληθινή συναισθηματική τρικυμία, γεμάτη απρόβλεπτες στροφές που το φιλμ αποκαλύπτει απότομα μα και μαζί με λεπτότητα, όμως δεν παύει να είναι μια οικογενειακή ιστορία, που δεν μοιάζει ξένη η εξωφρενική.
Κι αυτό που ενδιαφέρει την Πόλεϊ και που στο δεύτερο μέρος του φιλμ προσπαθεί -ίσως λίγο περισσότερο απ όσο χρειάζεται- να κάνει σαφές, είναι ο τρόπος που οι μνήμες και η προσωπικότητα του καθενός μας, τα συναισθήματα και οι εμπειρίες μας, μεταμορφώνουν το παρελθόν και την «αλήθεια» σε κάτι θολό και μπερδεμένο.
Οπως «θολοί» και «μπερδεμένοι» είναι, ευτυχώς, και οι λόγοι που οι Πόλεϊ και η ευρύτερη οικογένειά της θέλουν να αφηγηθούν ο καθένας με τον τρόπο του, μα σχεδόν όλοι το ίδιο επίμονα, αυτή την ιστορία που τους αφορά άλλους περισσότερο κι άλλους λιγότερο επώδυνα.
Το φιλμ θέλει να είναι ένα κινηματογραφικό δοκίμιο για την φευγαλέα υφή της μνήμης και της αλήθειας, αλλά δεν παύει ποτέ να είναι αφοπλιστικά προσωπικό και απροσποίητα γεμάτο καρδιά. Και κατά στιγμές είναι εκτός από ξεκάθαρα συγκινητικό ή αληθινά αστείο, απόλυτα εμπνευσμένο, αποκαλύπτοντας -κάποτε μάλιστα σχεδόν με την ένταση ενός μικρού σοκ-, σκηνοθετικές επιλογές που αποκαλύπτουν πως η Πόλεϊ δεν καταγράφει απλά μια προσωπική ιστορία μα έχει σκεφτεί βαθιά πέρα από το συναισθηματικό, όλα τα επίπεδα και τις διαφορετικές πτυχές των πραγμάτων για τα οποία θέλει να μιλήσει...
Δείτε παρακάτω, το τρέιλερ κι ένα απόσπασμα από την ταινία.
