Με highlight την προβολή του υποψήφιου για Οσκαρ καλύτερης ταινίας και Β' Ανδρικού Ρόλου για τον Μαξ φον Σίντοφ, «Εξαιρετικά Δυνατά και Απίθανα Κοντά» του Στίβεν Ντάλντρι, η δεύτερη ημέρα της 62ης Berlinale βρήκε τον καιρό ελάχιστα πιο κρύο (μιλάμε πάντα για υπό το μηδέν) και τις αίθουσες γεμάτες ασφυκτικά, καθώς οι αφίξεις δημοσιογράφων και φεστιβαλιστών συνεχίστηκαν και χθες.
Το κόκκινο χαλί, βεβαίως, δεν είδε ούτε τον Τομ Χανκς, ούτε τη Σάντρα Μπούλοκ, αλλά «ευλογήθηκε» από τα βήματα του Μαξ φον Σίντοφ, ο οποιός μαζί με τον σκηνοθέτη Στίβεν Ντάλντρι και τον μικρό πρωταγωνιστή της ταινίας, Τόμας Χορν συγκίνησε τους πάντες στη συνέντευξη Τύπου που δόθηκε νωρίς το μεσημέρι της Παρασκευής.
Στιβεν Ντάλντρι, Τόμας Χορν, Μαξ φον Σίντοφ
Οσο για τις ταινίες, όλα τα προγράμματα (Διαγωνιστικό, Panorama, Forum) τρέχουν κανονικά με περισσότερες από μια προβολές την ημέρα. Διαβάστε παρακάτω τι παίχθηκε χθες και σε μια από τις πλέον πολυσυλλεκτικές ημέρες της διοργάνωσης.
«The Woman in the Septic Tank»: Κάτι σάπιο υπάρχει στο κινηματογραφικό βασίλειο των Φιλιππίνων (Forum)
Σκηνή 34. Εξωτερικό. Μέρα. Τα χαμόσπιτα της Μανίλα αναδύουν τη δυσωδία της φτώχιας και της απελπισίας. Μια μάνα δεν έχει να ταΐσει τα επτά παιδιά της. Θα διαλέξει το ένα, θα το πλύνει, θα το ντύσει και θα το παραδώσει στο δωμάτιο του ξενοδοχείου του πλούσιου υπερήλικα λευκού παιδεραστή.
Κάπως έτσι περιμένει η κινηματογραφική κοινότητα να είναι μια σωστή ταινία από τις Φιλιππίνες! Δυο νεαροί δημιουργοί, ο ένας σκηνοθέτης, ο άλλος παραγωγός και η βοηθός τους, είναι αποφασισμένοι να κάνουν αυτήν ακριβώς την ταινία! Τα βαθύ, τολμηρό, σπαρακτικό κοινωνικό δράμα που θα προσελκύσει την παγκόσμια κριτική και θα αναδειχθεί στις Κάννες και στα Οσκαρ. Πάση θυσία. Ακόμα κι αν τελικά δεν είναι κοινωνικό δράμα. Αλλά σκληρό ντοκιμαντέρ. Ή δακρύβρεχτο μελόδραμα. Ή τελενοβέλα. Ή μιούζικαλ!
Μια ταινία μέσα στην ταινία σχολιάζει τις ταινίες, σ’ ένα τριπλό παιχνίδι χιούμορ και κυνισμού για τα επιφανειακά κριτήρια με τα οποία οι «επαγγελματίες» αναγνωρίζουν τα συστατικά ενός αριστουργήματος. Οι τέσσερις κεντρικές σκηνές της μελλοντικής ταινίας ξαναγυρίζονται νοητά με όλους τους πιθανούς τρόπους, όσο οι δύο φιλόδοξοι καλλιτέχνες προσπαθούν να στήσουν την πιο επιτυχημένη παραγωγή όλων των εποχών, που δε θ’ αφήσει ευρωπαίο ή αμερικανό ασυγκίνητο.
Κυνικότητα που σπάει κόκκαλα σε μια εξαιρετικά διασκεδαστική ταινία που μπορεί να πιάνει κατά στιγμές το χέρι της σαχλαμάρας, αλλά αυτή ακριβώς είναι και η πρόθεσή της: ν’ απογυμνώσει τη διαδικασία της κινηματογραφικής αναγνώρισης στα εξ ών συνετέθει: κάμερα στο χέρι, ενοχικά κατηγορώ και καλές δημόσιες σχέσεις! Η συμμετοχή της Φιλιππινέζας σούπερ σταρ Γιουτζίν Ντομίνγκο είναι απολαυστική, η ταινία έκανε τεράστια επιτυχία στη χώρα της, υποβλήθηκε πράγματι για τα Οσκαρ κι έφτασε ως το Φεστιβάλ Βερολίνου, άρα οι δημιουργοί της μάλλον κάτι ήξεραν! Το πιο χαριτωμένο απ’ όλα είναι ότι στο Διαγωνιστικό τμήμα θα προβληθεί η ταινία του Φιλιππινέζου Μπριγιάντε Μεντόζα, το «Captive», που οριακά συγκεντρώνει όλα τα χαρακτηριστικά που εκθέτει το «The Woman in the Septic Tank»! Λ.Γ.
«Elles»: Κορίτσια στον βούρκο (Panorama)
Η εμμονή του σινεμά με το αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου μοιάζει να είναι τόσο παλιά, όσο και η πορνεία, ή έστω τόσο παλιά όσο το ίδιο το σινεμά. Τι καινούριο άραγε έχει να πει μια ακόμη ταινία πάνω στο θέμα; Οπως φαίνεται από το φιλμ της Πολωνεζας Μαλγκόσκα Ζουμόφσκα, όχι πάρα πολλά. Η Ζιλιέτ Μπινός υποδύεται μια δημοσιογράφο σε γυναικείο περιοδικό που θέλοντας να κάνει ένα αποκαλυπτικό κομμάτι για την πορνεία, έρχεται κοντά με δυο νεαρά κορίτσια που συμπληρώνουν το εισόδημά τους πουλώντας το κορμί τους για σεξ.
Οι ιστορίες τους όπως τις αφηγούνται στο μαγνητόφωνο και αυτή της ίδιας της δημοσιογράφου, παγιδευμένη σε έναν αδιάφορο γάμο και μια καλοβαλμένη μπουρζουά ζωή με την οποία δεν νιώθει καθόλου ικανοποιημένη, μπλέκονται σε ένα εντελώς αδιάφορο αποτέλεσμα, γεμάτο ευκολίες, κλισέ, και σκηνές που σε κάνουν να αναρωτιέσαι για ποιο λόγο πρέπει να δεις μια ακόμη ταινία που μοιάζει με την επιτομή του χαμένου χρόνου, στο όνομα ενός «κοινωνικού σινεμά» του καναπέ, που έχει ελάχιστη επαφή με την σημερινή, αληθινά σκληρή πραγματικότητα του κόσμου γύρω μας. Γ.Κ.
«A Moi Seule»: η γαλλική σοβαροφάνεια σε εφηβική βερσιόν (Διαγωνιστικό)
Μια έφηβη κοπέλα έχει περάσει οκτώ χρόνια στο υπόγειο του απαγωγέα της. Τώρα, ελεύθερη, πρέπει να προσαρμοστεί στο νέο της περιβάλλον, που παρότι οικογενειακό και οικείο, της μοιάζει φυλακή. Η ταινία του Φρεντερίκ Βιντό παίρνει ένα γνωστό, ξαναχρησιμοποιημένο θέμα και… δεν κάνει τίποτε νέο με αυτό!
Η δυσκολία της κοπέλας ν’ απογαλακτιστεί, όχι από την οικογένειά της, αλλά από τον πιστό της φύλακα, τον άνθρωπο που της στέρησε την ελευθερία. Η μεταξύ τους σχέση αλληλεξάρτησης. Η διαπραγματευτική δύναμη του αντικείμενου του πόθου. Η αμφίβολη χρηστικότητα της ψυχανάλυσης. Ολα αγγίζονται με απαλό χέρι, χωρίς πυγμή ή πρωτοτυπία.
Οπωσδήποτε η σκηνοθεσία, ιδιαίτερα στους κλειστούς χώρους της απομακρυσμένης καλύβας όπου ζει το καταχρηστικό ζευγάρι, έχει ατμόσφαιρα και η νεαρή Αγκάτ Μπονιτσέρ που εξελίσσεται σε darling του νέου γαλλικού σινεμά έχει ένα πρόσωπο που δεν ξεχνάς εύκολα, παρά την εκνευριστική του, εγωκεντρική έκφραση. Μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχει η ερμηνεία του Ρεντά Κατέμπ στο ρόλο του ανθρώπου που θέλει να εξασφαλίσει μια λύση στη μοναξιά του με κάθε τρόπο, ακόμα και τον πιο τρυφερό! Ωστόσο το φιλμ, με το αδύναμο, επιφανειακό σενάριό του, σβήνεται γρήγορα από τη μνήμη, για ν’ αντικατασταθεί με πιο δυνατές φεστιβαλικές εικόνες και σκέψεις. Λ.Γ.
«Εξαιρετικά Δυνατά και Απίστευτα Κοντά»: συγκίνηση στο υπερθετικό, χωρίς απύθμενο βάθος! (Εκτός Διαγωνιστικού)
Μία ταινία συγκεντρώνει όλο το συσσωρευμένο συναίσθημα της απώλειας που ακολούθησε την επίθεση στους δίδυμους πύργους της Νέας Υόρκης το 2001. Βασισμένη στο ομότιτλο μπεστ σέλερ του Τζόναθαν Σάφραν Φόερ, μ’ ένα διεθνές καστ και σκηνοθέτη έναν από τους μετρ του συναισθήματος, τον βρετανό Στίβεν Ντάλντρι, η ταινία θα ήταν εξ ορισμού απόλυτη αποτυχία εάν δεν κατάφερνε να βγάλει τα χαρτομάντηλα από την τσέπη. Κι αυτό το καταφέρνει και με το παραπάνω.
Ωστόσο, η ιστορία του 9χρονου αγοριού που, με τη βοήθεια ενός παράξενου και σιωπηλού ηλικιωμένου άντρα, διατρέχει κάθε γωνιά της Νέας Υόρκης για ν’ ανακαλύψει τη λύση στο τελευταίο αίνιγμα που του έχει θέσει ο νεκρός, πια, πατέρας του, δεν είναι και πολλά πράγματα εκτός από συγκινητική. Η ιστορία μοιάζει να χάνεται μέσα στη συναισθηματική φόρτιση, το βάρος της πραγματικής ιστορίας και το εύρημα της πλοκής. Αποτέλεσμα ένα φιλμ που εκτός από δάκρυα δεν προκαλεί πολλές ακόμα αντιδράσεις στο κοινό. Μια ιστορία που θα μπορούσε να αναφέρεται σε οποιαδήποτε απώλεια, ακόμα και φανταστική. Κι αν η Νέα Υόρκη είναι ένας απίθανος καμβάς για περιήγηση και το καστ (με πρωτοστάτη τον Μαξ φον Σίντοφ) μια απόλαυση στα μάτια, η ταινία, υποψήφια και για δύο Οσκαρ, εξελίσσεται σ’ ένα μελόδραμα χωρίς ταυτότητα και μια προσωπική κατάθεση χωρίς βάθος. Λ.Γ.
«Dollhouse»: teenage angst σε βίντεο – κλιπ! (Panorama)
Τρία αγόρια και δύο κορίτσια εισβάλλουν σε ένα σπίτι. Αποφασισμένα να περάσουν την πιο ξέφρενη νύχτα της ζωής τους θα καταστρέψουν ό,τι βρουν μπροστά τους, θα φάνε και θα πιουν σαν να μην υπάρχει αύριο...μέχρι τη στιγμή που θα ανακαλύψουν πως ανάμεσα τους βρίσκεται η κόρη των ιδιοκτητών του σπιτιού.
Τρίτη μεγάλου μήκους ταινία της κόρης του Τζιμ Σέρινταν («Disco Pigs» και «August Rush») το «Κουκλόσπιτο» διαθέτει μια πρωτότυπη σεναριακή ιδέα, μια ομάδα ηθοποιών που ισορροπούν επιδέξια ανάμεσα στη σέξι αθωότητα της εφηβείας και την τραυματισμένη παιδικότητα τους, ένα soundtrack indie αποχρώσεων με την υπογραφή του παραγωγού Howie B και αρκετά ακόμη υλικά για να αποτελέσει μια νέα ανάγνωση στο teenage angst και ένα σχόλιο πάνω στο «οι μέρες της αφθονίας σας είναι μετρημένες» που μοιάζουν να πιστεύουν ασυνείδητα οι πρωταγωνιστές-εισβολείς.
Τι κρίμα λοιπόν που η Σέρινταν επιβεβαιώνει και εδώ πως δεν υπήρξε ποτέ πολύ ταλαντούχα σκηνοθέτης, επιλέγοντας να αφήσει την ιδέα της χωρίς σενάριο, τους ήρωες της «φτιαγμένους» από κλισέ και την ταινία της να μοιάζει με ένα επιμηκυμένο βίντεο – κλιπ που το μόνο που διαθέτει τελικά είναι αρκετό hype για να γεμίσει αίθουσες στα φεστιβαλ του κόσμου. Και μετά να ξεχαστεί, σχεδόν σαν να μην γυρίστηκε ποτέ! M.K.
