«Din Dragoste cu Cele mai Buni Intentii / Με τις Καλύτερες Προθέσεις», Αντριαν Σιτάρου, Ρουμανία / Ουγγαρία, Ματιές στα Βαλκάνια
Ενας σχετικά «μαμάκιας», σχετικά σχολαστικός τριανταπεντάρης περνά τέσσερις μέρες στο χωριό του για να παρακολουθεί και να βοηθήσει τη μητέρα του που έπαθε εγκεφαλικό επεισόδιο. Το περιβάλλον του νοσοκομείου, η νεύρωση που πιάνει τα αγαπημένα πρόσωπα των ασθενών για τη φροντίδα και την αποκατάστασή τους, ο μικρόκοσμος της κλινικής που αποτελεί μια ολόκληρη κοινότητα παράνοιας και ανοησίας, αποτυπώνονται με εκπληκτική γνώση, ακρίβεια, αλλά και χιούμορ στην απολαυστική ταινία από τη Ρουμανία. Ο πρωταγωνιστής Μπογκντάν Ντουμιτράτσε, που στηρίζει ολόκληρο το φιλμ, μια και η κάμερα τον παρακολουθεί ασταμάτητα, αλλά παίρνει και τη θέση των συνομιλητών του, δίνει μια λεπτή ερμηνεία, μια γκάμα από τη συγκίνηση μέχρι την απόγνωση, αλλά κυρίως γίνεται ένας αξιολάτρευτος κωμικός ήρωας. Δείτε το τρέιλερ. Λ.Γ.
«Land of Oblivion / Η Χώρα της Λήθης», Μιχάλε Μπογκάνιμ, Γαλλία / Γερμανία / Πολωνία / Ουκρανία, Διεθνές Διαγωνιστικό
Στις 26 Απριλίου 1986, στο χωριό Πιριάτ, 3 χιλιόμετρα από το Τσέρνομπιλ, η ζωή κυλά κανονικά: είναι άνοιξη, η φύση πλούσια, οι άνθρωποι χαρούμενοι και η πανέμορφη Ανια παντρεύεται. Το επόμενο πρωί όλα έχουν αλλάξει. Ατύχημα στο εργαστάσιο πυρηνικής ενέργειας, μαύρη βροχή, τρόμος, εκκένωση. Δέκα χρόνια αργότερα, η Ανια ταλαντεύεται ανάμεσα σε μια νέα ζωή με τον Γάλλο Πατρίκ στο Παρίσι, ή μια ζωή επιστροφής στο ερημωμένο Πιριάτ με τον παλιό της σύντροφο Ντιμίτρι. Ως κινηματογραφική ταινία, η «Χώρα της Λήθης» είναι, δυστυχώς, ένα κλισέ μελόδραμα, με ερμηνείες που θυμίζουν παλιά ελληνικά δράματα και με απλοϊκούς διαλόγους. Η ίδια της η πλοκή είναι ένα κλισέ της υπερβολής. Ωστόσο, το φιλμ μεταδίδει εκπληκτικά την αίσθηση της κλειστοφοβίας και του θανάτου που εξαπλώνεται ολόγυρα κι εγκλωβίζει τους ήρωες μέσα του. Με πανέμορφη αναπαράσταση της περιοχής και της εποχής, μεταφέρει αποτελεσματικά – εφιαλτικά κατά στιγμές – τι σημαίνει ολική καταστροφή, όταν δεν πρόκειται για τελολογική ταινία επιστημονικής φαντασίας, αλλά για μια πραγματικότητα που συνέβη πολύ κοντά μας, γεωγραφικά και χρονικά. Μια καταστροφή που μετριέται με τον Θεό, τη Φύση ή τον Ανθρωπο, ανάλογα με το πώς θέλεις να την κοιτάξεις. Μπορεί, λοιπόν, η ταινία να πέφτει σε αφηγηματικές παγίδες, το μήνυμά της όμως το περνά, δυνατά και με πικρή γεύση. Δείτε ένα κλιπ από την ταινία. Λ.Γ.
«Without / Χωρίς», Μαρκ Τζάκσον, Η.Π.Α., Διεθνές Διαγωνιστικό
Η 19χρονη Τζόσλιν φτάνει σε νησί των ακτών της Ουάσινγκτον, όπου πιάνει δουλειά φροντίζοντας έναν 65χρονο ανάπηρο, κατατονικό άντρα, όσο η οικογένειά του θα λείπει σε ταξίδι. Η μοναξιά του απομονωμένου σπιτιού, η σιωπηλή παρουσία του συγκάτοικού της, και η ταυτόχρονη απουσία του Internet οδηγούν την κοπέλα σταδιακά να λυγίσει και να μας υποψιάσει για τα δικά της φαντάσματα. Για όλα όσα πρέπει τώρα να ζήσει ... χωρίς. Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Μαρκ Τζάκσον είναι ένα παράξενο, σκοτεινό και σε στιγμές διαστροφικό πορτρέτο απώλειας. Αρχικά μας συστήνεται ως τυπικό ανεξάρτητο art house film και όσο η Τζόσλιν μεταλάσσεται, η ταινία μετατρέπεται σε μυστηριώδες, ελλειπτικής αφήγησης, υπόκωφα απειλητικό νεο-νουάρ. Μία ταινία ατμόσφαιρας (στην οποία συμβάλει ιδιαίτερα η διεύθυνση φωτογραφίας των Τζέσικα Ντίμοκ και Ντιέγκο Γκαρσία) σόλο τολμηρής ερμηνείας (ντεμπούτο και για την Τζόσλιν Γένσεν) κι ένα αριστοτεχνικό παιχνίδι του μυαλού όπου δεν μπορείς να καταλάβεις αν η κοκκινοσκουφίτσα έχει χαθεί στα απομονωμένα δάση της Ουάσινγκτον, ή γνωρίζει πολύ καλά που πάει και από τι δραπετεύει. Αν κινδυνεύει στο σπίτι από τον κακό λύκο που όσο δεν κοιτάμε μεταμορφώνεται, ή αν ο ίδιος απειλείται από τη δική της παράνοια. Οποια κι αν είναι η δική σας εξήγηση, το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτό το πολυβραβευμένο φεστιβαλικό μικρό αριστούργημα θα σας στοιχειώσει και η ταινία θα συνεχίσει να παίζεται στο κεφάλι σας για ώρες, μέρες μετά τους τίτλους τέλους. Δείτε το trailer. Π.Λ.
«Be Omid e Didar / Αντίο», Μοχάμαντ Ρασούλοφ, Ιράν, Ανοιχτοί Ορίζοντες
Κανείς δεν θα μάθει ποτέ τον πραγματικό αντίκτυπο αυτής της ταινίας, αν η μοίρα δεν την έφερνε τον περασμένο Μάιο να ταξιδεύει «παρανόμως» στις Κάννες (μαζί με το «This is not a Film» του Τζαφάρ Παναχί) την ίδια στιγμή που ο δημιουργός της, Μοχαμαντ Ρασούλοφ καταδικαζόταν σε απαγόρευση εξόδου από το Ιράν και 20ετή αποχή από το σινεμά. Ισως το «Αντίο» του να θύμιζε έτσι κι αλλιώς μια νεκρική τελετή, μια διαδρομή με προδιαγεγραμμένο τέλος, ένα φιλμ για τον εγκλεισμό που στο σύγχρονο Ιράν δεν χρειάζεται να έχεις καταδικαστεί για να γνωρίζεις. Αλλωστε η Νούρα δεν μπορεί να ασκήσει το επάγγελμα της ως δικηγόρος, δεν μπορεί να κλείσει ένα δωμάτιο ξενοδοχείου χωρίς την άδεια του συζύγου της, δεν μπορεί να έχει δορυφορική τηλεόραση, δεν θα καταφέρει να βγάλει βίζα για να φύγει μακριά από μια χώρα που επιμένει να την αντιμετωπίζει ως αντικείμενο. Χωρίς εντάσεις, χαμηλότονα, πολλές φορές άρρυθμα αλλά όχι και λιγότερο «πολιτικά», ο Ρασούλοφ ακολουθεί την ηρωίδα του, καθώς αυτή πασχίζει να αποδράσει, αφήνοντας στο πέρασμα του σκηνές βαθιάς μελαγχολίας. Για το πόσο αυτοβιογραφική μπορεί να είναι μια ταινία που δεν ξεκίνησε ως τέτοια. Δείτε μια σκηνή από την ταινία. Μ.Κ.
«Το Κορίτσι με τα Μεγάλα Μάτια», Αλέξης Τσάφας, Ελλάδα / Πράσινο Ακρωτήρι, Ελληνικές Ταινίες
Το όνομα του Αλέξη Τσάφα είναι πλέον συνώνυμο με το Πράσινο Ακρωτήρι. Υπεύθυνος για το ντοκιμαντέρ «Μιντέλο - Πίσω από τον Ορίζοντα» του 2009, επιστρέφει φέτος με την πρώτη ουσιαστικά ταινία μυθοπλασίας που γυρίζεται στο νησί και πατώντας πάνω σε θρύλους, δοξασίες και τοπικά παραμύθια αφηγείται την ιστορία μιας νεαρής κοπέλας που επιστρέφει από την Ευρώπη στο Πράσινο Ακρωτήρι αντιμετωπίζοντας τον θάνατο του πατέρα της. Σεμνότητα ίσως είναι η λέξη που χαρακτηρίζει περισσότερο από οτιδήποτε τον τρόπο με τον οποίο ο Τσάφας εξερευνά έναν άγνωστο (σε εμας) αλλά οικείο (σε αυτόν) κόσμο. Μια σεμνότητα που μπορεί να τον εμποδίζει να απελευθερώσει τα εκφραστικά του μέσα και να κάνει το όλο του εγχείρημα πιο κινηματογραφικό, αλλά που αναδεικνύει τη φυσικότητα των ντόπιων ηθοποιών του και το άρωμα εκείνο μιας χώρας που μοιάζει περισσότερο απ' όσο θα φανταζόταν κανείς με το - προς την ενηλικίωση - κορίτσι του τίτλου. Δείτε το τρέιλερ. Μ.Κ.
«Corpo Celeste / Ουράνιο Σώμα», Αλίτσε Ρορβάκερ, Ιταλία / Γαλλία / Ελβετία, Ανοιχτοί Ορίζοντες
Μια ταινία ενηλικίωσης υπό τη σκιά της επαρχιακής Ιταλίας, της καθολικής θρησκείας, της οικογένειας, της καινούριας «ηθικής» που διατρέχει τη χώρα, των καταπιεσμένων επιθυμιών. Με ύφος που δανείζεται αισθητικές και αφηγηματικές επιλογές από το ντοκιμαντέρ και με μια ένταση που ανεβαίνει αργά αλλά σταθερά, το φιλμ σε βυθίζει στον κόσμο του και σε κάνει να κατανοείς τους ήρωες και της αδυναμίες τους, κατορθώνοντας να χτίσει το πορτρέτο μιας ηρωίδας και των ανθρώπων γύρω της, με τρόπο που είναι την ίδια στιγμή απόλυτα αληθινός και μαζί ιδιαίτερα κινηματογραφικός. Δείτε το τρέιλερ. Γ.Κ.
Βρείτε εδώ το αναλυτικό πρόγραμμα προβολών του 52ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης
Διαβάστε εδώ τις κριτικές του Flix για τις ταινίες που προβλήθηκαν τις προηγούμενες ημέρες.
