Υπάρχει πάντα κάτι επικίνδυνα λεπτό όταν ένας χαρακτήρας όπως ο Μπομπ Σφουγγαράκης μεταφέρεται ξανά στη μεγάλη οθόνη. Από τη μία, κουβαλά μια τεράστια τηλεοπτική κληρονομιά, χτισμένη πάνω στο παράλογο, το σουρεαλιστικό και το απολύτως καμένο χιούμορ. Από την άλλη, καλείται να λειτουργήσει ως αυτόνομη κινηματογραφική εμπειρία, με σαφή αφηγηματικό άξονα και συναισθηματικό πυρήνα. Το «Μπομπ Σφουγγαράκης: Η αναζήτηση του Τετραγωνοπαντελονή» μοιάζει να το γνωρίζει αυτό και προσπαθεί συνειδητά να μαζέψει τον χαοτικό του κόσμο σε κάτι πιο «ώριμο». Το πρόβλημα είναι ότι, στην προσπάθεια αυτή, όπως και ο Τετραγωνοπαντελονής στην περιπέτεια αυτή, χάνει ένα κομμάτι της ίδιας του της ψυχής.
Η ταινία ξεκινά με μια γνώριμη αγωνία. Ο Μπομπ Σφουγγαράκης θέλει να αποδείξει ότι δεν είναι απλώς το αιώνιο παιδί του Βυθού του Μπικίνι, αλλά κάποιος που μπορεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Το σενάριο χτίζεται πάνω στην ανάγκη της αποδοχής και της αυτοπεποίθησης, θέματα καθαρά και ειλικρινή, αλλά δραματουργικά προβλέψιμα. Η περιπέτεια που ακολουθεί έχει ρυθμό, έχει φαντασία και στιγμές έμπνευσης, όμως σπάνια αποκτά πραγματικό βάθος.
Το χιούμορ είναι ίσως το πιο αμφιλεγόμενο στοιχείο της ταινίας. Υπάρχει, λειτουργεί και συχνά προκαλεί γέλιο, αλλά είναι σαφώς πιο «στρωμένο» και ασφαλές από αυτό που μας έχει συνηθίσει η σειρά. Το σουρεάλ στοιχείο παραμένει, όμως δεν ξεφεύγει ποτέ πραγματικά. Λείπουν εκείνες οι στιγμές απόλυτης παραφροσύνης που σε έκαναν να αναρωτιέσαι αν αυτό που βλέπεις είναι παιδικό animation ή κάτι παραπάνω. Εδώ το χιούμορ μοιάζει πιο υπολογισμένο, πιο προσανατολισμένο σε μικρότερες ηλικίες, αφήνοντας τους ενήλικες θεατές με την αίσθηση ότι κάτι κρατήθηκε πίσω.
Σκηνοθετικά η δράση ρέει ομαλά, τα set pieces είναι ευφάνταστα και το animation ζωντανό, γεμάτο χρώμα και ενέργεια. Παρ’ όλα αυτά, η μετάβαση στη μεγάλη κλίμακα δεν συνοδεύεται από αντίστοιχη δημιουργική τόλμη. Το οπτικό ύφος είναι ευχάριστο αλλά όχι αξέχαστο, ενώ σπάνια αξιοποιεί τις δυνατότητες του κινηματογραφικού μέσου για να πάει τον κόσμο του Μπομπ Σφουγγαράκη ένα βήμα παραπέρα.
Στο τέλος, το «Μπομπ Σφουγγαράκης: Η αναζήτηση του Τετραγωνοπαντελονή» αφήνει μια γλυκόπικρη αίσθηση. Είναι μια τίμια, καλοφτιαγμένη ταινία που ξέρει τι θέλει να πει, αλλά φοβάται να το πει με τον τρόπο που κάποτε έκανε τον Μπομπ Σφουγγαράκη μοναδικό. Μια ταινία που θα διασκεδάσει, θα περάσει ευχάριστα και πιθανότατα θα ξεχαστεί εξίσου γρήγορα. Για έναν ήρωα που έχτισε τον μύθο του πάνω στην απόλυτη ελευθερία του παραλόγου, αυτό μοιάζει λίγο.