Είναι τέσσερις. Κι είναι φονικές (όταν χρειάζεται). Κι είναι κι άλλη μια. Και μπορούν να περπατούν καλά και να κάνουν ένα σωρό ακροβατικά και να ρίχνουν ξύλο και με τακούνια. Είναι η Μέις, μια από τις ικανότερες πράκτορες της CIA, η σκληροτράχηλη Γερμανίδα πράκτορας Μαρί, η Βρετανίδα Καντίτζα που ειδικεύεται στο cyber hacking και μια ψυχολόγος, η Κολομβιανή Γκρατσιέλα. Απέναντί τους, πάντα μισό βήμα μπροστά ή πίσω, είναι η μυστηριώδης Λιν Μι Σενγκ που σε κάθε στροφή τούς βάζει τρικλοποδιά. Ολες αγωνίζονται να προλάβουν να πάρουν στην κατοχή τους ένα παντοδύναμο κυβερνο-όπλο, πριν πέσει στα λάθος χέρια και, απλώς, αφανιστεί η ανθρωπότητα όπως την ξέρουμε.
Εχουν περάσει τρεισήμισι χρόνια απ' όταν η Τζέσικα Τσαστέιν παρουσίασε στο Φεστιβάλ Καννών το δικό της pet project - κρατώντας στο «Πράκτορας 355» και το ρόλο της παραγωγού - ως προσφορά στο κίνημα «50/50 by 2020», στην καρδιά της συζήτησης για την ισότιμη αντιμετώπιση των γυναικών στον κόσμο του θεάματος. Τι κρίμα που από τόσο φιλότιμες προθέσεις γεννήθηκε μια τόσο μέτρια ταινία.
Τη σκηνοθεσία και το σενάριο υπογράφει ο Σάιμον Κίνμπεργκ, κατά βάση παραγωγός και σεναριογράφος, του franchise των «X-Men», του «Mr. and Mrs. Smith», των «Deadpool» που, αληθινά, μιλούν τόσο πιο εύστοχα για τη συμπεριληψιμότητα απ' ό,τι αυτή εδώ η ταινία. Ακολουθώντας το πρότυπο μια κλασικής κατασκοπικής περιπέτειας, το φιλμ είναι πράγματι κοσμοπολίτικο, με την ιστορία να μεταφέρεται στο Παρίσι, το Μαρόκο και τη Σαγκάη, έχει δύο πληθωρικές σκηνές δράσης, ελάχιστο χιούμορ. Το σενάριο μοιάζει από την αρχή προβλέψιμο και στην πορεία... είναι, οι ηρωίδες εξαντλούνται στο να αποδεικνύουν ότι μπορούν να κάνουν ό,τι κι οι άνδρες συνάδελφοί τους, ούσες όμως επιπλέον όμορφες, σέξι, ντυμένες με τουαλέτες και με τα μαλλιά στην πένα.
Ο τίτλος της ταινίας, το «355», αναφέρεται στην πρώτη (δυτική) γυναίκα μυστική κατάσκοπο, στον αμερικανικό εμφύλιο, η οποία δεν έγινε ποτέ γνωστή με το όνομά της, παρά μόνο με τον κωδικό της - μια αφανής μαχητής της γυναικείας Ιστορίας. Η οποία, πιθανότατα, θα γινόταν έξαλλη εάν μπορούσε να δει το φιλμ, όμορφο στα μάτια ως μεγάλη και στιλάτη παραγωγή με πρωταγωνίστριες σταρ μεγατόνων, αλλά αναλώσιμο ως περιπέτεια παντός είδους, όχι μόνο εκείνης που φέρει το βάρος του σύγχρονου γυναικείου κινήματος. Αν μη τι άλλο, η Τζέσικα Τσαστέιν - παραγωγός, θα μπορούσε να έχει αυξήσει τον αριθμό γυναικών στους υπόλοιπους συντελεστές της ταινίας. Αλλά αυτό δεν έχει πλάκα. Γιατί πώς θα φανούν να ρίχνουν κλωτσιά με το τακούνι;
