Στη νέα ταινία του Μικαέλ Ερς, «Νυχτερινοί Επισκέπτες», πρωταγωνιστεί η Σαρλότ Γκενσμπούρ ως Ελιζαμπέτ, σε μια ερμηνεία εκ βαθέων. Πρωταγωνιστούν κι άλλοι άνθρωποι κι άλλα πράγματα: η αρχή της δεκαετίας του '80, στη Γαλλία που για πρώτη φορά απέκτησε σοσιαλιστική κυβέρνηση και μαζί αισιοδοξία για το μέλλον (όχι για πάρα πολύ). Η Νοέ Αμπιτά στο ρόλο της Ταλούλα, της τυχοδιώκτριας έφηβης που, αναζητώντας κάπου να «ξαποστάσει», δίνει στην οικογένεια της Ελιζαμπέτ λόγο να συσπειρωθεί, αλλά και στην ταινία την, χαμένη στις προηγούμενες δεκαετίες, αίσθηση του φευγαλέου της ευτυχίας, της τόλμης, της πρόκλησης, της σκανταλίας, του έρωτα με όλους και με όλα και την ανατροπή του.
Διαβάστε ακόμη: Συνέντευξη | Η Σαρλότ Γκενσμπούρ θέλει να είναι ελεύθερη να κρίνει τους πάντες και τα πάντα
Πρωταγωνιστεί, ακόμα, το σινεμά, η σκοτεινή αίθουσα, ιδανικό έδαφος για νέες φιλίες, αγάπες, τσακωμούς, μαγεία. Κι εκεί μέσα πρωταγωνιστεί η ταινία του Ερίκ Ρομέρ, «Νύχτες με Πανσέληνο», η σπουδαιότερη ταινία όπου έπαιξε η Πασκάλ Οζιέ, η αυθεντική «Ταλούλα», ακριβώς πριν πεθάνει, στα 26 χρόνια της.
Η Πασκάλ Οζιέ στο διαμέρισμά της, μετά από προπόνηση στο σούρικεν, φωτογραφία Albane Navizet
Η Πασκάλ Οζιέ γεννήθηκε το 1958, σε καλλιτεχνική οικογένεια, κόρη του μουσικού Ζιλ Νικολά και της ηθοποιού Μπουλ Οζιέ. Το 1982, η Μπουλ και η Πασκάλ έγραψαν το σενάριο και πρωταγωνίστησαν μαζί, στο «Le pont du Nord» του Ζακ Ριβέτ. Η Πασκάλ άρχισε ν' αποκτά τη δική της υπόσταση το θέατρο και στο σινεμά, ενσαρκώνοντας στη ζωή το (τότε) πρότυπο της Γαλλίδας της νέας εποχής: ατίθαση, όμορφη μ' έναν αντισυμβατικό τρόπο, ευαίσθητη αλλά κι ανεξάρτητη, πανκ και νεορομαντική, απρόβλεπτη, σαγηνευτική.
«Νύχτες με Πανσέληνο», φωτογραφία Ilse Ruppert
Εχοντας σκηνοθετήσει την Πασκάλ Οζιέ στο Théâtre des Amandiers, ο Ερίκ Ρομέρ την επέλεξε, το 1984, για το «Νύχτες με Πανσέληνο», δίπλα στον επίσης νεότατο Φαμπρίς Λουκινί: μια απ' αυτές τις ταινίες που συμπυκνώνουν και χαρακτηρίζουν μια ολόκληρη γενιά: η Πασκάλ έκανε και τη σκηνογραφία της ταινίας, ενώ η υπόθεση αντλεί από τις στιγμές της αληθινής ζωής της.
Ερίκ Ρομέρ, ο διευθυντής φωτογραφίας Ρενάτο Μπέρτα και η Πασκάλ. Συλλογή Renato Berta, Les films du losange
Ιέρεια των «Νέων Μοντέρνων Ανθρώπων», της ρηξικέλευθης νέας γενιάς του '80, η Πασκάλ Οζιέ, ζώντας μόνο στο «τώρα», πέθανε το 1984, μια μέρα πριν τα 26 γενέθλιά της, από εμφύσημα απ' το οποίο έπασχε ήδη από τα 12, μαζί με χρήση ναρκωτικών. Η υποψηφιότητα για το Σεζάρ Καλύτερης Ηθοποιού ήρθε μετά το θάνατό της. Δυο χρόνια αργότερα, ο Τζιμ Τζάρμους έκανε το «Down by Law» και το αφιέρωσε σ' εκείνη.
Η Πασκάλ με τον Τζιμ Τζάρμους, τον Σεπτέμβριο 1984, φωτογραφία Cristina Bertelli, ψηφιακή επεξεργασία Marc’O
Τώρα, σχεδόν τέσσερις δεκαετίες μετά, ο Μικαέλ Ερς εξηγεί στο Flix γιατί θέλησε την Πασκάλ Οζιέ μέρος της ταινίας του, «Νυχτερινοί Επισκέπτες». «Πρόθεσή μου δεν ήταν να κάνω κάποια πολιτική, ή κοινωνική ανάλυση εκείνης της εποχής. Επειδή μεγάλωσα το ’80 στα προάστια του Παρισιού, θέλησα να μεταφέρω την αίσθηση που είχε εκείνη η εποχή, ως αίσθηση, χωρίς ανάλυση ή σχολιασμό. Η ίδια η Γαλλία βρισκόταν σε μια περίοδο αναζήτησης της νέας ταυτότητάς της, με την πρώτη φορά που η αριστερά έγινε κυβέρνηση. Γραφοντας το σενάριο, η Ταλούλα ήταν μια ηρωίδα πιο μυθιστορηματική, η σκοτεινή καρδιά της ταινίας, ένας καταλύτης στην καθημερινότητα της οικογένειας. Μια φιγούρα παράλληλη μ' εκείνη της Πασκάλ Οζιέ, με κάποιες ομοιότητες στον τρόπο ομιλίας, ακόμα και στην εμφάνιση. Γιατί για μένα η Πασκάλ είχε μια ποιότητα άχρονη, διαχρονική, φευγαλέα και μαζί καθηλωτική, που μ' ενδιέφερε και μ' ενδιαφέρει πολύ.»
Η Πασκάλ στην Τουρβίλ, φωτογραφία Sylvie Mandel και Stéphane Malingue
Ολες οι φωτογραφίες είναι από το βιβλίο «Pascale Ogier, Ma soeur», Εκδόσεις Filigranes, της αδελφής της Πασκάλ Οζιέ, Εμερόντ Νικολά.
