Αεικίνητη δημοσιογράφος του πολιτιστικού της Ελευθεροτυπίας (και τώρα χειμαρώδης πένα και στο protagon, τη Lifo και αλλού), η Βένα Γεωργακοπούλου ήταν ανέκαθεν για μας ένα σημείο αναφοράς κι ένα πρότυπο. Δυναμική, ατρόμητη, υπερδραστήρια, πάντα πρόθυμη, έχει καταγράψει ό,τι έχει συμβεί ποτέ στο σινεμά αυτής εδώ της χώρας κι έχει επαινέσει ή επιπλήξει με την ίδια τόλμη ανθρώπους και πράγματα χωρίς δισταγμό, με προτεραιότητα την αγάπη για το ελληνικό σινεμά.
Απ’ όταν το flix ξεκίνησε τη ζωή του, με τη Βένα δημιουργήθηκε μια συνενοχή, μια παράλληλη διαδικτυακή σχέση με ανταλλαγή πληροφοριών και σχολίων που μας έκανε την τέλεια παρέα όλη αυτή τη χρονιά και μας εξέπληξε ευχάριστα! Ετσι, πλησιάζοντας στα πρώτα μας γενέθλια, ζητήσαμε από τη Βένα Γεωργακοπούλου να μας χαρίσει ένα δικό της κείμενο, να γράψει κάτι για το ελληνικό σινεμά, για την ίδια, για ό,τι αυτή τη στιγμή την κάνει αισιόδοξη. Και να τι μας έγραψε:
«“Θέλουμε κι εμείς να νοιώσουμε λίγο γκλάμουρ, λίγο στο επίκεντρο, κάποιοι να προσέξουν και να χαιδέψουν τις ταινίες μας, κι ας είναι και υπερβολικοί”. Θα θυμάμαι πάντα, έστω στο περίπου, αυτό το παράπονο του Μενέλαου Καραμαγγιώλη, τότε που το ελληνικό σινεμά, τέλη δεκαετίας του '80, έμενε μονίμως στα κουτιά, έξω από τις αίθουσες, με μόνη ανάσα και επιβεβαίωση τις εφτά ημέρες του αυστηρά ελληνικού και μίζερου φεστιβάλ Θεσσαλονίκης -ο Μισέλ Δημόπουλος δεν είχε κάνει ακόμα το θαύμα του.
Κάθε φορά που μπαίνω στο flix.gr, διαβάζω και τυπώνω μετά μανίας σαν καλή μαθήτρια τα άπειρα κομμάτια του για τις ελληνικές ταινίες (κριτικές, ρεπορτάζ, ειδήσεις), σκέφτομαι τον Μενέλαο και συνειδητοποιώ χαρούμενη πόσο νερό κύλησε στο αυλάκι. Η νέα γενιά των Ελλήνων σκηνοθετών αναπνέει πιά με άλλους όρους επικοινωνίας και δημοσιότητας. Εντάξει, κάνει ίσως κι αυτή εδώ και πολύ καιρό καλύτερα τη δουλειά της. Και, μάλιστα, σε ένα διαφορετικό, πιο δύσκολο τοπίο: με ένα Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου σχεδόν ανύπαρκτο, χωρίς τη σιγουριά της επετηρίδας των κρατικών επιδοτήσεων. Εμαθε, όμως, κάτι που οι παλιοί πολέμησαν με νύχια και με δόντια: συνεργάζεται πιά δημιουργικά και χωρίς κόμπλεξ με ανθρώπους (διανομείς, παραγωγούς), που κάποτε τους κοίταζαν αφ' υψηλού, τους θεωρούσαν στυγνούς εμπόρους και φονιάδες της καλλιτεχνικής έμπνευσης και ελευθερίας.
Ολα μαζί πάνε. Το νέο, ανοιχτό μοντέλο παραγωγής, οι όλο και περισσότεροι ιδιώτες που εμπλέκονται με κέφι, ιδέες, τόλμη αλλά και κόστος στο ελληνικό σινεμά, είχε τις επιπτώσεις του και στην επικοινωνία. Η προώθηση των ελληνικών ταινιών έγινε καλύτερη και πιο οργανωμένη. Θα μπορούσε, πάντως, να είχε επιβάλλει στον Τύπο, έντυπο και ηλεκτρονικό, μια κατάσταση ασφυχτική, ενοχλητική, με απόλυτα εμπορικούς όρους (δέστε τι γίνεται ή μάλλον γινόταν επί χρόνια στη μουσική βιομηχανία).
Εδώ είναι πού σηκώνουν συνήθως κεφάλι και καθορίζουν το παιχνίδι οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι. Ναι, το flix.gr εννοώ, πού μ' ένα συνδιασμό ταλέντου, γνώσης και αφοσίωσης βλέπει πίσω από τη λαμπερή εικόνα, ανακαλύπτει το καινούργιο και ουσιαστικό, μεταμορφώνει με καλλιτεχνικούς όρους το ελληνικό σινεμά σε κάτι ερεθιστικό, λαμπερό, απαραίτητο για κάθε σινεφίλ.
Νομίζετε ότι είναι εύκολο ή αναμενόμενο; Σιγά να μη. Οταν έχεις μπροστά σου τόνους ξένων ταινιών και σε τρώει το χέρι σου να γράψεις γι' αυτές ή δεν βλέπεις την ώρα να κλείσεις το ρημάδι το λάπτοπ για να βυθιστείς με τις ώρες σε μια μεγάλη, μεσαία ή μικρή οθόνη, δεν είναι απλώς από δημοσιογραφικό καθήκον, πού ασχολείσαι με τον “Super Δημήτριο”, για παράδειγμα. Θέλει ευγένεια, λεπτότητα και τσαγανό να βρεις τον κατάλληλο τρόπο για να προσπεράσεις ελαττώματα και να αναδείξεις αρετές. Πρέπει να έχεις πίστη και πείσμα και αγάπη. Για τη δουλειά σου και το σινεμά.
Ποτέ δεν πίστεψα σε μια δημοσιογραφία της απόστασης και της ψυχρότητας. Ο ενθουσιασμός, η συνενοχή τού flix.gr είναι που με παρασύρει, με εμπνέει, με ξεκουνάει. Οχι, φυσικά, να κάνω μόνο κλικ και πάλι κλικ σε ένα σάιτ. Αλλά να βάλω τα ρουχαλάκια μου, να αφήσω στο σπίτι τους φόβους και τις αγωνίες μου και να συνεχίσω το κινηματογραφικό μου ταξίδι.» Βένα Γεωργακοπούλου
