Γνωρίσαμε τον Γιώργο Παντελεάκη πρώτη φορά φέτος με τη συμμετοχή της μικρού μήκους ταινίας του «Μόνο 19» στο Διαγωνιστικό Τμήμα του 34ου Φεστιβάλ Ελληνικών Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας.
Τώρα, τον συναντάμε ξανά, αφού το ντοκιμαντέρ του, «155 Sold», συμμετέχει στο Πανόραμα του 14ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης που ξεκινάει την Παρασκευή 9 Μαρτίου και τον ρωτάμε για τους 155 Πουλημένους, όπως ο ίδιος χαρακτηρίζει αυτούς που ψήφισαν το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα το καλοκαίρι του 2011.
Τι είναι το «155 Sold»;
Μύθος; Η Ελλάδα έχει επιλεγεί να είναι το πρώτο -πείραμα - οικονομικό θύμα του πολέμου της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Μια χώρα κάνει στάση πληρωμών, δεν μπορεί να πάει σε πτώχευση, όπως μια επιχείρηση θα μπορούσε, έτσι ώστε στη συνέχεια, να μπορεί να κατασχεθεί η περιουσία της σε περίπτωση αθέτησης των υποχρεώσεων της σχετικά με το χρέος της. Είναι ανάγκη να συναινέσει ο λαός της μέσω του εκλεγμένου εκπροσώπου του, το Ελληνικό Κοινοβούλιο.
Στο ντοκιμαντέρ καταγράφονται τα γεγονότα που έλαβαν χώρα γύρω από πλατεία Συντάγματος στην Αθήνα στις 28-29 Ιουνίου 2011, κατά τη διάρκεια της ψηφοφορίας για το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα από το Ελληνικό Κοινοβούλιο. Τεκμηριώνει την αλληλεγγύη και το πνεύμα των διαδηλωτών από όλη την Ελλάδα μαζί με την εκτεταμένη χρήση χημικών ουσιών και βίας απο την Αστυνομία χωρίς αφήγηση η σχόλια. Πλαισιώνει την τεκμηρίωση με υλικό απο άλλους διαδηλωτές έτσι ώστε να υπάρχει μια ακριβής και εμπεριστατωμένη, ώρα με την ώρα εικόνα των επιχειρήσεων της αστυνομίας, κράτους, παρακράτους, διαδηλωτών σε αυτό το πολύ σημαντικό ψήφισμα για την Ελλάδα, της γενιάς της μεταπολίτευσης, με στόχο την ΑΛΗΘΕΙΑ (ΑΛΗΘΕΙΑ=Α(Στερητικό)-Λήθη). Δηλαδή μια διττή προσέγγιση του όρου, γιατί πρέπει κάποτε να ξυπνήσουμε, όπως και του τίτλου, 155 Πουλήθηκε-155 Πουλημένοι, παρμένο απο τους 155 που έσωσαν την χώρα ψηφίζοντας ναι.
Πόσο εύκολο είναι να αντιμετωπίσει ένας κινηματογραφιστής την κρίση τη στιγμή που συμβαίνει;
Οσο εύκολο είναι να μείνει ΑΠΡΑΓΟΣ, ΑΔΡΑΝΗΣ και ΦΟΒΙΣΜΕΝΟΣ.
Ποια ήταν η κεντρική έμπνευση για τη δημιουργία του ντοκιμαντέρ;
Τα ίδια τα γεγονότα και η αντιμετώπιση αυτών απο τα Μέσα μαζικής ενημέρωσης (πιο πολύ τα Κεντρικά Δελτία Ειδήσεων). Προσπάθησα να τεκμηριώσω τα όσα ο ίδιος κατέγραψα μαζί με υλικό απο άλλους παρευρισκόμενους σε «still in Vogue genre, RAW Style no Commentary» με σκοπό την όσο πιο αντικειμενική προσέγγιση, χωρίς την δική μου προοπτική όσο αυτό μπορεί να είναι αληθές. Οταν άρχισα το μοντάζ δεν ήταν έτσι, αλλα καθώς έβλεπα το υλικο να αρχίζει να παίρνει τη δομή του να αποκτά το ρυθμό του θα έλεγα ακολούθησα αυτό που ονομάζουμε έμπνευση. Δεν είχα κατέβει εκείνη τη μέρα με σκοπό να κάνω ντοκιμαντέρ, δεν ήξερα τι θα γίνει. Την κάμερα την πήρα γιατί νόμισα πως πήγαινα σε γιορτή, σε μια Λαική γιορτή. Το πνέυμα του κόσμου που παρευρέθηκε ήταν απαράμιλλο. Απο την εποχή της Πτώσης της Χούντας είχα να δώ τους Ελληνες να αγκαλιάζουν ο ένας τον άλλο. Ολοι περίμεναν πως οι αντιπρόσωποι τους στη Βουλή θα καταψήφιζαν το Μεσοπρόθεσμο. Θα συναντούσα πολλούς απο τους φίλους που είχα να δω χρόνια και συνάντησα εκείνες τις μέρες στην Πλατεία Συντάγματος, κόσμος ερχόταν απο όλη την Ελλάδα.
Οσο προχωρούσα στο μοντάζ άρχισε να διαμορφώνεται και η ταινία. Ηθελα πλέον να ακουστούν μόνο οι φωνές των ανθρώπων, οι φωνές απο τα μεγάφωνα, να μεταφράσω και να υποτιτλίσω τα λόγια τους. Ηθελα να δεσπόζει η άτακτη φυγή μπροστά σε απάνθρωπα μέσα, όπως το γκλόμπ και τα δακρυγόνα κι όχι να ακούγεται ένα σχόλιο με φόντο την εικόνα. Η παραβατική συμπεριφορά ήταν αυτή της αστυνομίας και όχι του κόσμου. Είδα αστυνόμους να πιάνουν και να πετούν πέτρες τυφλά στη κατάμεστη πλατεία Συντάγματος, να σπάνε κεφάλια ανθρώπων που κάθονται μπροστά τους ειρηνικά χωρίς μάσκα, χωρίς λόγο. Δεν μπορεί η λογική να δικαιώσει μια τέτοια πράξη, ούτε υπήρχε αντίσταση. Παρακρατικοί φυγαδεύονταν μέσα απο την Βουλή, κανονικό θέατρο του Παραλόγου. Με είχε συνεπάρει η σουρεαλιστική εικόνα που μερικές φορές θυμίζει ένα παράδοξο κι επικίνδυνο καρναβάλι. Μικροπωλητές και πλανόδιοι στη μέση μιας βροχής απο δακρυγόνα, να πουλούν την πραμάτια τους ανέπαφοι ενώ γύρω τους να τρέχουν πνιγμένοι, δακρυσμένοι, φοβισμένοι πολίτες απο όλες τις ηλικίες. Με ενδιέφερε να δεί ο κόσμος αυτό που είδα κι εγώ, πως δεν ήταν «κουκουλοφόροι» που τα «έσπαγαν». Στο Σύνταγμα εκείνες τις δύο μέρες ήταν γιαγιάδες με κόκκινο κραγιόν και βαμμένο μαλλί με δαντελένια φορέματα που φώναζαν σε ξένους : «Δεν την πουλάμε την Ελλάδα».
Στην Αργεντινή όταν έγινε η ανατροπή και έδιωξαν το Δ.Ν.Τ. ήταν πολίτες με κουστούμια και γραβάτες, με άλλα λόγια η μεσαία τάξη, που πετούσαν τις πιο πολλές πέτρες κι έσπαγαν τις βιτρίνες. Κατέληξα λοιπόν στο να μη κατευθύνω καθόλου την αφήγηση, παρά μόνο με ότι είχε συμβεί ακόμα και σε μένα τον ίδιο, γιατί μερικές φορές η σιωπή είναι χρυσός.
Ποια πιστεύεις ότι είναι η θέση του ντοκιμαντέρ σε μια εποχή κρίσης;
Δεν το είχα σκεφθεί έτσι, αλλά μια καταγραφή είναι επιβεβλημένη. Πολλές φορές για τους επόμενους δημιουργούς.Το δικό μου ντοκιμαντέρ είναι σίγουρα τέτοιο.Τώρα σε ένα σοβαρό ντοκιμαντέρ και όχι ρεπορτάζ η ουσία δε θα είναι στο ίδιο το έργο, αλλά στη διανομή και προβολή του. Δε ζούμε σε ένα κόσμο δίκαιο. Δυστυχώς υπάρχει νομιμοφάνεια και ψευτοδημοκρατία η οποία αντανακλάται σε μεγάλο βαθμό και στην κινηματογραφία.
Δείτε παρακάτω το τρέιλερ και την αφίσα του «155 Sold»
Το «155 Sold» θα προβληθεί στις 9 Μαρτίου στην αίθουσα «Φριντα Λιάππα» στις 22.15 και στην αίθουσα «Τώνια Μαρκετάκη την Κυριακή 11 Μαρτίου στις 13.00.
Διαβάστε περισσότερα για το 14ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης (9 με 16 Μαρτίου)
