Ναι, είναι ελαφρώς προφανές ότι ο Σεντρίκ Χιμένεζ ήταν μοντέλο (του Armani συγκεκριμένα), πριν κάνει την πρώτη του ταινία, το «Aux yeux de tous» το 2012. Αλλά με τη δεύτερη, τον «Ανθρωπο από τη Μασσαλία» που προβάλλεται στην Ελλάδα από την Odeon, έκανε ήδη σαφή την πρόθεσή του: γυαλιστερό, ατμοσφαιρικό σινεμά, με πρωταγωνιστές δυο από τα βαριά πυροβολικά του σύγχρονου γαλλικού σινεμά, τον Ζαν Ντιζαρντέν και τον Ζιλ Λελούς. Το «La French» (ο γαλλικός τίτλος αναφέρεται στο «La French Connection», το εγκληματικό δίκτυο που μεσουρανούσε το ’70 στη Μασσαλία, προμηθεύοντας με ηρωίνη ολόκληρη την Αμερική), ξεπέρασε το ενάμιση εκατομμύριο εισιτήρια στον πρώτο μήνα της εξόδου του στη Γαλλία και συνεχίζει ακάθεκτο. Ο Σεντρίκ Χιμένεζ μίλησε με το Flix για το πώς κάνεις μια επιτυχία στο γαλλικό σινεμά.
Ο Σεντρίκ Χιμένεζ με τους δυο πρωταγωνιστές του
Η ταινία μου βασίζεται στην πραγματική ιστορία όπως εξελίχθηκε το ’70 και στις αρχές του ’80 στη Μασσαλία, είναι μια ιστορία που γνώριζα πολύ καλά, όσο συνέβαινε. Μεγάλωσα στη Μασσαλία κι όταν ήμουν παιδί, ο πατέρας μου ήταν λιγάκι μπλεγμένος μ’ αυτήν την ιστορία κι έτσι όταν ξεκίνησα να κάνω σινεμά, ήθελα σαν τρελός να γυρίσω αυτήν την ταινία. Αλλά ήταν ένα μεγάλο πρότζεκτ, χρειάστηκε να περιμένω για να βρω τον παραγωγό που θα ήταν πρόθυμος να με στηρίξει. Για την ακρίβεια, είδα το «French Connection» του Γουίλιαμ Φρίντκιν όταν ήμουν 12 χρόνων, το ξέρω ότι ο τίτλος μπορεί να μπερδεύει, αλλά δεν υπάρχει καμιά σύγκριση ανάμεσα στις δυο ταινίες. Γιατί να κάνεις ριμέικ σε μια απίθανη ταινία; Αυτή είναι η δική μου ιστορία, όπως τη γνώρισα από μέσα. Αν κάποιος θέλει να κάνει ριμέικ της ταινίας του Φρίντκιν… καλή επιτυχία!
Διαβάστε ακόμη: «La French»: Ο Ανθρωπος από τη Γαλλία του Ζαν Ντιζαρντέν
Οταν γράφεις ένα τέτοιο σενάριο, αυτοί οι δυο άντρες έζησαν πραγματικά, έχουν ένα πρόσωπο, χαρακτήρες. Βάζεις το πρόσωπό τους στο χαρτί και μετά αναζητάς κάποιον που και να τους μοιάζει και να είναι δυνατός ηθοποιός. Λίγοι ηθοποιοί στη Γαλλία μπορούν να το κάνουν αυτό, ο Ζαν Ντιζαρντέν είναι ο ένας απ’ αυτούς, έχει εκτόπισμα, μπορεί να είναι πολύ θλιμμένος και την άλλη στιγμή κωμικός, είναι έξυπνος, η επιλογή για μένα ήταν αυτονόητη. Το ίδιο και ο Ζιλ Λελούς, είναι «ο άντρας»! Με ομορφιά λατίνου και, ταυτόχρονα, εξαιρετικός ηθοποιός. Στη Γαλλία κάνουμε πολλές κωμωδίες και αρκετοί από τους δημοφιλείς ηθοποιούς διαπρέπουν εκεί. Ο Ζαν κι ο Ζιλ μπορούν να κάνουν και τα δύο.
Μπορεί να γνώριζα την ιστορία βιωματικά, αλλά φυσικά έκανα εκτεταμένη έρευνα γράφοντας το σενάριο. Συναντήθηκα με πολλούς αστυνομικούς από εκείνη την εποχή, δικηγόρους, δικαστές, γκάνγκστερς. Πολλούς αστυνομικούς για να είμαι ειλικρινής. Κανείς δεν προσπάθησε να με εμποδίσει, κατ’ αρχήν γιατί η οικογένειά μου τους γνωρίζει και, κατά δεύτερον, γιατί ήξεραν ότι έκαναν μια ταινία μυθοπλασίας, για πράγματα που όλοι γνωρίζουν, ούτε είναι μυστικά, ούτε κι έκανα ντοκιμαντέρ. Απλώς κάποιοι μου ζήτησαν ν’ αλλάξω τα ονόματά τους και φυσικά το έκανα γιατί το σέβομαι.
Δεν έκανα αυτήν την ταινία επειδή μ’ αρέσει η δεκαετία του ’70, επειδή είναι cool κι έχει ωραία αυτοκίνητα – και στα ‘90s να είχε συμβεί, πάλι θα την είχα κάνει. Εκείνο που μου άρεσε ήταν να δείξω μια κοινότητα, μια κοινωνία, που τολμούσε να πει «δε φοβάμαι» και να τα βάλει με κάτι που θεωρητικά υπερβαίνει τις ικανότητές του. Μου άρεσε η ιδέα αυτού του – πραγματικού, άλλωστε – ήρωα που δε δίστασε να διεκδικήσει εκείνο που θεώρησε αυτονόητο: τη δικαιοσύνη.
Ηθελα να γυρίσω σε φιλμ 35mm, κάτι που πια δε γίνεται συχνά. Η Μασσαλία είναι μια πόλη γεμάτη ήλιο, πολύ ζεστή, αλλά με κάποιους τρόπους και πολύ σκοτεινή. Αυτό βοήθησε πολύ στην αντιπαράθεση του «φωτός» με το «σκοτάδι» στην ταινία, το προσφέρει η ίδια η πόλη αυτό. Η πανέμορφη παραλία, η θάλασσα, τα δέντρα, είναι η Μασσαλία, είναι μια πόλη σύνθετη, όλοι νομίζουν ότι είναι το τέλειο θέρετρο, έτοιμο για διακοπές, αλλά αν πας πιο βαθειά δεν έχει καμιά σχέση με την ξενοιασιά που δείχνει. Προτίμησα το φιλμ γιατί κατά τη δική μου γνώμη βοηθά περισσότερο στην οργανική εμπλοκή της κάμερας με τα πρόσωπα. Διευκολύνει πολύ στο focus, στο γρήγορο νετάρισμα, με τις ψηφιακές μηχανές είναι πολύ δύσκολο να το πετύχεις γιατί είναι πολύ ακριβές, πολύ σκληρό.
Διαβάστε ακόμη: «Η τέχνη είναι η καλύτερη απάντηση στον τρόμο»: Η Υπουργός Πολιτισμού της Γαλλίας, Φλερ Πελερέν, μιλά στο Flix
Δε θεωρώ ότι είναι δύσκολο να κάνεις μια ακριβή ταινία: έχεις περισσότερο απ’ όλα! Περισσότερους ανθρώπους, περισσότερο χρόνο. Ισως και περισσότερη πίεση, αλλά εντάξει, δεν πηγαίνεις και στον πόλεμο. Τα δύσκολα υπάρχουν όταν σου λείπουν λεφτά. Η ταινία κόστισε 18 εκατομμύρια δολάρια, το γύρισμα κράτησε 14 εβδομάδες, είχα 100 σκηνικά, δυο ακριβούς πρωταγωνιστές, έκανα πράγματα που δε θα μπορούσα να κάνω με λιγότερα λεφτά. Θα μπορούσα φυσικά, αλλά θα έκανα μεγάλες εκπτώσεις, θα ήταν άλλη ταινία. Φυσικά τέτοιο budget απαιτεί αποτελέσματα, ένα πετυχημένο box office. Αλλά αυτό δεν το κάνω μόνος μου. Υπάρχει ένα ολόκληρο δίκτυο που δουλεύει γι’ αυτήν την κατεύθυνση. Δεν μπορείς να χτίσεις μια πολυκατοικία με το κεφάλαιο μιας μικρής καλύβας.
