Γεννημένο στο πνεύμα της επανάστασης του 1968 από την ένωση σκηνοθετών της Γαλλίας, το Δεκαπενθήμερο ήθελε από την αρχή να δώσει βήμα και φωνή σε καινούρια ταλέντα που δεν έβρισκαν πάντα πρόσβαση στο κύριο σώμα του φεστιβάλ. Από την πρώτη του διοργάνωση το 1969 και σε όλη τη διάρκεια των '70s στήριξε την avant-garde, και παρουσιάσει πρώτο σημαντικούς σκηνοθέτες. Σήμερα εξακολουθεί να διατηρεί την αυτονομία του από το φεστιβάλ, -δεν αποτελεί τυπικά μέρος του επίσημου προγράμματος- ακόμη κι αν κανείς δεν μπορεί να φανταστεί τις Κάννες χωρίς αυτό.
Το φετινό πρόγραμμα περιλαμβάνει τις εξής ταινίες:
La Fee (The Fairy) των Ντομινίκ Αμπέλ, Μπρουνό Ρομί, Φιόνα Γκόρντον (Γαλλία) / Ακόμη κι αν τα ονόματά τους δεν σας θυμίζουν τίποτα, πιθανότατα σας είχαν μαγέψει, αν το 2008 είχατε δει την χορευτική, γλυκόπικρη, σχεδόν μαγική «Rumba» τους, ή το εξίσου χειροποίητο και γοητευτικό «Iceberg». Οπως κι εκείνες οι ταινίες έτσι και η «Νεράιδα» κινείται κάπου ανάμεσα στον χορό και το βουβό σινεμά, την παντομίμα και το σλάπστικ για να αφηγηθεί την ιστορία ενός νυχτοφύλακα που ερωτεύεται μια... νεράιδα. Την υποδύεται η μία εκ των σκηνοθετών, Φιόνα Γκόρντον.
Sur la Planche της Λέιλα Κιλάνι (Γαλλία, Μαρόκο) /Γεννημένη στην Καζαμπλάνκα και με προϋπηρεσία στο ντοκιμαντέρ, η Λέιλα Κιλάνι κάνει με το Sur La Planche το σκηνοθετικό της ντεμπούτο, σε ένα φιλμ που υποθέτουμε, διαβάζοντας την υπόθεσή του, πως εισάγει στην μυθοπλασία πολλά στοιχεία από την πραγματικότητα. Η ιστορία τεσσάρων γυναικών που δουλεύουν σε ένα εργοστάσιο συσκευασίας γαρίδας, είναι τοποθετημένη στην Ταγγέρη και θέλει σύμφωνα με την ίδια να απεικονίσει κάτι από την αλήθεια της ζωής αλλά και την ψυχή των γυναικών της χώρας της.
En Ville (Iris in Bloom) των Βαλερί Μρεγιέν, Μπερτράν Σεφέρ (Γαλλία) /Η συγγραφέας και multimedia καλλιτέχνης Μρεγιέν και ο επίσης συγγραφέας Σεφέρ, έχουν ήδη συνεργαστεί σε αρκετές μικρού μήκους πριν από το «En Ville», που αποτελεί το σκηνοθετικό ντεμπούτο τους. Τοποθετημένο σε μια μικρή παραλιακή πόλη της Γαλλίας, η ταινία αφηγείται την ερωτική ιστορία μεταξύ ενός νεαρού κοριτσιού που βαριέται την επαρχιακή ζωή της κι ενός σαραντάχρονου φωτογράφου από το Παρίσι, που επισκέπτεται την περιοχή. Η νεαρή Λολά Κρετόν που πρωταγωνιστεί, είναι θεωρητικά, ένα από τα ανερχόμενα αστέρια του γαλλικού σινεμά.
Atmen (Breathing) του Καρλ Μάρκοβιτς (Αυστρία) /Σκηνοθετικό ντεμπούτο του Αυστριακού ηθοποιού, ίσως τον θυμάστε ως έναν από τους «Παραχαράκτες», της ταινίας του Στεφάν Ρουζοβίτσκι, που λίγα χρόνια πριν είχε φτάσει ως τα Οσκαρ. Η ιστορία ενός νεαρού που μετά από το αναμπρφωτήριο ξεκινά να δουλεύει στο νεκροτομείο της Βιέννης. Οταν το πτώμα μιας γυναίκας με το οικογενειακό του όνομα φτάσει ένα βράδυ σ αυτό, θα αρχίσει να αναζητά την μητέρα του που δεν γνώρισε ποτέ.
Les Geants του Μπουλί Λανέρς (Βέλγιο) /Ενας από τους ανθρώπους που έδωσαν σχήμα στο νέο κύμα του βελγικού σινεμά και δη, στην πιο χιουμοριστική φλέβα του επιστρέφει στο φεστιβάλ για τρίτη φορά. Οι προηγούμενες ταινίες του, «Ultranova» και «Eldorado» μας εισήγαγαν στο ιδιαίτερο «καουρισμακικό» χιούμορ του, που μοιάζει να διακρίνει και αυτό το φιλμ. Οι «γίγαντες» του Λανέρς είναι η ιστορία ενός αγοριού που βαριέται τρομερά στις καλοκαιρινές διακοπές του, μέχρι την στιγμή που συναντά και αρχίζει να κάνει παρέα με τρία αγόρια που οι γονείς του έχουν αφήσει μόνα στο σπίτι.
Porfirio του Αλεχάντρο Λάντες (Κολομβία) /Με τον δικό μας Θύμιο Μπακατάκη στην διεύθυνση φωτογραφίας, χαλαρούς ρυθμούς και μια μάλλον γλυκόπικρη αίσθηση του χιούμορ που μοιάζει να ευδοκιμεί στις ταινίες της λατινικής Αμερικής τα τελευταία χρόνια, το «Porfirio» έχει ήδη κεντρίσει το ενδιαφέρον μας ακόμη κι αν δεν καταλαβαίνουμε λέξη απ όσα λέει ο ήρωας στο τρέιλερ. Το ντεμπούτο στην μυθοπλασία του Λάντες που πριν λίγα χρόνια είχε κάνει αίσθηση με το ντοκιμαντέρ «Cocalero», αφηγείται την ιστορία ενός μεσήλικα άντρα που ονειρεύεται ότι μπορεί να πετάξει, ακόμη κι αν στην πραγματική ζωή είναι καθηλωμένος σε μια αναπηρική καρέκλα. Ελπίζουμε να μας απογειώσει.
Ο Abismo Prateado του Καρίμ Αϊνούζ (Βραζιλία) /Γνώριμος στους θαμώνες των Καννών ήδη από την πρώτη ταινία του «Madame Sata» που συμμετείχε το 2002 στο Ένα Κάποιο Βλέμμα, ο Καρίμ Αινούζ φτάνει στο Δεκαπενθήμερο φέτος με ένα φιλμ που μοιάζει να ξεχειλίζει ρομαντισμό και μυστήριο με μια δόση εξωτισμού. Η ηρωίδα του «Abismo Prateado» είναι μια παντρεμένη οδοντίατρος (εντάξει ομολογώ ότι δεν ξεκινά πολύ ρομαντικά), που μετά από ένα μυστηριώδες τηλεφώνημα που δέχεται, ξεκινά μια νυχτερινή ερωτική περιπλάνηση στους δρόμους του Ρίο; Πειστήκατε;
La Fin du Silence του Ρολάν Εντζάρντ (Γαλλία, Αυστρία) /Ο Ρολάντ Εντζάρντ είχε κερδίσει ένα από τα βραβεία για το τμήμα μικρού μήκους Cinefondation το 2005 για την ταινία του La Plaine, επιστρέφει με το μεγάλου μήκους ντεμπούτο του, ένα θρίλερ με φόντο την ορεινή περιοχή της Βοζ στην Γαλλία. Μετά από έναν οικογενειακό καυγά, ένας νεαρός εξαφανίζεται στο δάσος με μια καραμπίνα, σε μια ταινία που φιλοδοξεί να μην υπακούει στους συνηθισμένους κανόνες του είδους.
Impardonables του Αντρέ Τεσινέ (Γαλλία, Ιταλία) /Οχι δεν πρόκειται για το γαλλικό ριμέικ των «Ασυγχώρητων» του Κλιντ Ιστγουντ, αλλά για ένα φιλμ βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Φιλίπ Τζιάν. Η Ιστορία ενός άντρα που προσλαμβάνει έναν νεαρό να παρακολουθεί την γυναίκα του την οποία υποπτεύεται ότι τον απατά, μπορεί να αλλάζει τόπο, (από το Παρίσι στη Βενετία) κατά τα άλλα όμως μοιάζει ακριβώς με κάτι που θα περίμενες να δεις από ένα φιλμ του Τεσινέ: ερωτικές σχέσεις, μυστικά και ψέμματα, πικρές αλήθειες που έρχονται στο φως. Πρωταγωνιστεί ο Αντρέ Ντισολιέ.
Busong του Αουρέους Σολίτο (Φιλιπίνες) /Στην διάλεκτο του Παλαουάν, του νησιού των Φιλιππίνων απ όπου κατάγεται ο Σολίτο, busong σημαίνει μοίρα, ή κάρμα, και το φιλμ ακολουθεί την μοίρα μιας ανάπηρης γυναικάς που βασίζεται στην βοήθεια του αδελφού της για να μετακινείται, καθώς οι δυο τους ψάχνουν κάποιον που θα μπορούσε να την θεραπεύσει. Αυτή είναι η τέταρτη ταινία του Σολίτο που πριν από κάποια χρόνια έκανε τον γύρο των φεστιβάλ με το (μάλλον) μέτριο «The Blossoming of Maximo Oliveros» και η πρώτη που προβάλεται ποτέ στις Κάννες.
Chatrak (Mushrooms) του Βιμούκτι Τζαγιασουντάρα (Ινδία, Γαλλία) /Με ένα όνομα που θα μπορούσε να τον μεταμορφώσει στον... καινούριο Απιτσατπόνγκ, ο γεννημένος στη Σρι Λάνκα, αλλά κάτοικος Γαλλίας Τζαγιασουντάρα, έχει κερδίσει το 2005 τη Χρυσή Κάμερα στις Κάννες για το «The Forsaken Land», ενώ η δεύτερη ταινία του «Between Two Worlds» συμμετείχε στο διαγωνιστικό της Βενετίας το 2009. Το «Mushrooms» είναι γυρισμένο στην Ινδία και είναι η ιστορία ενός ζευγαριού που αποφασίζουν να επισκεφθούν το δάσος όπου ο αδελφός του άντρα, έχει απομονωθεί στην ερημιά.
Eldfjall (Volcano) Του Ρούναρ Ρούναρσον (Δανία, Ισλανδία) /Πρώτη μεγάλου μήκους για τον Ρούναρσον, του οποίου όμως και οι δυο μικρού μήκους έχουν προβληθεί στο παρελθόν στο φεστιβάλ και η πιο πρόσφατη από τις δυο το «Last Farm», ήταν υποψήφια για Οσκαρ. Το «Eldfjall» είναι η ιστορία ενός άντρα στην Ισλανδία που προσπαθεί να προσαρμοστεί στη ζωή μετά την συνταξιοδότησή. Μπορεί να μην ακούγεται σαν κάτι ξεχωριστό, ο πρότερος βίος του σκηνοθέτη του όμως μας, προετοιμάζει για μια ευχάριστη έκπληξη!
Blue Bird του Γκας Βαν Ντεν Μπέργκε (Βέλγιο) /Δεν συμβαίνει συχνά να κάνεις το ντεμπούτο σου με μια ταινία στο Δεκαπενθήμερο των σκηνοθετών και την επόμενη ακριβώς χρονιά να είσαι πάλι εκεί με μια καινούρια ταινία. Προφανώς όμως ο Βαν Ντεν Μπέργκε που μας συστήθηκε πέρσι εντυπωσιακά με το «Little Βaby Jesus of Flandres», γυρίζει πιο γρήγορα από τη σκιά του. Το «Blue Bird» είναι βασισμένο στο θεατρικό του Μορίς Μέτερλινγκ «L' Oiseau Bleu», για την περιπέτεια δυο παιδιών σε ένα απομακρυσμένο αφρικάνικο χωριό που ψάχνουν ένα σπάνιο, ίσως μυθικό μπλε πουλί.
Code Blue της Ούρσουλα Αντόνιακ (Ολλανδία, Δανία) /Η δεύτερη ταινία της Αντόνιακ μετά από το ντεμπούτο της «Nothing Personal» το οποίο βραβεύτηκε ανάμεσα σε άλλα φεστιβάλ και σε αυτό του Λοκάρνο. Το «Code Blue» είναι η ιστορία μιας μεσήλικης νοσοκόμας που φοβάται την οικειότητα, αλλά έρχεται κοντά με τον γείτονά της όταν οι δυο τους γίνονται μάρτυρες σε ένα έγκλημα, προέκυψε από το Atelier των Καννών, το πρόγραμμα που αναλαμβάνει την ενίσχυση σχεδίων ήδη από το σενάριο και για το οποίο έχει φέτος επιλεχθεί το «Luton» του Μιχάλη Κωνσταντάτου.
The Other Side of Sleep της Ρεμπέκα Ντάλι (Ιρλανδία) /Το σενάριο του φιλμ της Ρεμπέκα Ντάλι, που είναι η πρώτη Ιρλανδέζα σκηνοθέτης υποψηφία για Camera D' Or, γράφτηκε στην διάρκεια της διαμονής της στο Residence du Festival στο Παρίσι, ένα συγκρότημα διαμερισμάτων, στα οποία φιλοξενούνται επιλεγμένοι σκηνοθέτες και σεναριογράφοι. Το φιλμ στο οποίο πρωταγωνιστεί η Αντόνια Κάμπελ-Χιουζ, αφορά σε μια νεαρή γυναίκα που συνηθίζει να υπνοβατεί και που αποκτά μια σχεδόν αρρωστημένη εμμονή με την έρευνα μιας δολοφονίας που συνέβη κοντά στο σπίτι της.
Corpo Celeste της Αλίς Ροχβάχερ (Ιταλία) /Αν το όνομά της δεν σας λέει πολλά, τότε σίγουρα θα θυμάστε το πρόσωπό της από πολλές πρόσφατες Ιταλικές ταινίες, όπως για παράδειγμα το «Είμαι ο Ερωτας» οπού υποδυόταν την κόρη της Τίλντα Σουίντον. Η πρώτη της ταινία σαν σκηνοθέτης, είναι μια ιστορία ενηλικίωσης για την προσπάθεια ενός κοριτσιού να προσαρμοστεί στην καινούρια της ζωή, όταν η οικογένειά της επιστρέφει στην Ιταλία μετά από μια δεκαετία στην Ελβετία.
Play του Ρούμπεν Οστλουντ (Σουηδία, Δανία, Γαλλία) /Βασισμένο στην αληθινή ιστορία μιας ομάδας μαύρων παιδιών που λήστευαν στην Κοπενχάγη συνομήλικούς τους χρησιμοποιώντας την πειθώ ή παιχνίδια ρόλων δίχως να χρειάζεται να καταφύγουν στη βια, το φιλμ του Οστλουντ, κοιτάζει με ένα διαφορετικό τρόπο το παιχνίδια εξουσίας ανάμεσα σε εφήβους και παιδιά. Τρίτη ταινία από τον σκηνοθέτη του «Involuntary» με το οποίο το 2008 ήταν στο «Eνα Κάποιο Βλέμμα» του φεστιβάλ.
Return της Λίζα Τζόνσον (Η.Π.Α) /H μόνη αμερικάνικη ταινια του Δεκαπενθημέρου είναι το ντεμπουτο της πρώην εικαστικού Λίζα τζόνσον. Η Λίντα Καρντελίνι υποδύεται μια στρατιώτη που επιστρέφει σπίτι, έχοντας υπηρετήσει την θητεία της σε μια εμπόλεμη ζώνη και φυσικά δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στην κανονική ζωή. Ο Μάικλ Σάνον συμπρωταγωνιστεί.
Apres Le Sud του Ζαν-Ζακ Ζοφρέ (Γαλλία) /Για χρόνια βοηθός σκηνοθέτη (ήδη από τις «Αγριες Νύχτες» του Σιρίλ Κολάρ στο οποίο είχε συνεργαστεί και στο σενάριο) ο Ζοφρέ κάνει με το «Apres le Sud» το (μάλλον καθυστερημένο) κινηματογραφικό του ντεμπούτο. Γυρισμένο στη Μασσαλία, διαδραματίζεται στη διάρκεια ενός καυτού καλοκαιρινού απογεύματος κι ακολουθεί την καθημερινότητα τεσσάρων ηρώων οι ζωές των οποίων συνδέονται και τείνουν προς μια πιθανή τραγική κατάληξη. Ανάμεσα στους ηθοποιούς του, σταθείτε στην Αντέλ Χενέλ, υποψήφια για Σεζάρ στο «Naissance des Pieuvres» και παρούσα και στο διαγωνιστικό με τον ρόλο της στο «Apollonide» του Μπερτράν Μπονελό.
The Island του Κάμεν Κάλεβ (Βουλγαρία, Σουηδία) /Επιστρέφοντας το Δεκαπενθήμερο, όπου έκανε αίσθηση το 2009 με το «Eastern Plays», ο Βούλγαρος Κάλεβ, φέρνει μαζί μια αναγνωρίσιμη και γοητευτική πρωταγωνίστρια, τη Λετίσια Κάστα. Θέλοντας να κάνει έκπληξη στον φίλο της, η ηρωίδα που υποδύεται, οργανώνει ένα ταξίδι στη Βουλγαρία μόνο και μόνο για να ανακαλύψει όταν βρεθεί στη χώρα, ότι στη πραγματικότητα έχει γεννηθεί εκεί, κάτι που θα είναι η αρχή μιας σειράς μυστικών που θα αποκαλυφθούν.
Jeanne Captive του Φιλίπ Ράμος (Γαλλία) /Δεύτερη μεγάλου μηκους του αυτοδίδακτου Ράμος, που με την προηγούμενη ταινία του «Captain Ahab» (μια ιστορία που εξιστορούσε πτυχές της ζωής του πρωταγωνιστή του Μόμπι Ντικ που δεν υπήρχαν στο βιβλίο του Μέλβιλ), επιστρέφει εδώ με μια εξίσου φιλόδοξη ταινία με ηρωίδα τη Ζαν Ντ Αρκ.
Des Jeunes Gens Modernes του Ζερόμ Ντε Μισόλζ (Γαλλία) /Παθιασμένος με το ροκ και το σινεμά, αποφασισμένος να βρει καινούριους τρόπους να εκφράσει την ελευθερία της έκφρασης μέσα από το φιλμ, ο Ζερόμ Ντε Μισόλζ ακολουθεί έναν ολοκληρωτικά προσωπικό δρόμο στο σινεμά. Στην καινούρια του ταινία, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και μια ιδέα αυτοβιογραφική, ένας διάσημος μουσικοκριτικός των '70s αναζητά την σύγχρονη κουλτούρα του περιθωρίου ταξιδεύοντας στις πρωτεύουσες του δυτικού κι -όχι μόνο- κόσμου.
El Velador της Ναταλία Αλμάδα (Μεξικό, ΗΠΑ) /Βραβευμένη για τα ντοκιμαντέρ της στo Sundance, και την Τribeca, η μεξικανή Ναταλία Αλμάδα, επιστρέφει στην πατρίδα της για να ανακαλύψει τον ήρωα της καινούριας ταινίας της -ντοκιμαντέρ κι αυτή- στον φύλακα των τάφων μερικών από τους μεγαλύτερους εμπόρους ναρκωτικών της χώρας.
Koi no Tsumi του Σίον Σόνο (Ιαπωνία) /Γνωστός στο ελληνικό κοινό από την παρουσία του στις Νύχτες Πρεμιέρας δυο χρόνια πριν, ο πολυτάλαντος Ιάπωνας σκηνοθέτης και ποιητής, φτάνει για πρώτη φορά στις Κάννες με την ιστορία μιας γυναίκας παγιδευμένης σε έναν συμβατικό γάμο, που κάποια στιγμή αποφασίζει να ακολουθήσει «την φωνή της καρδιάς της» και να γίνει γυμνό μοντέλο σε ένα πορνογραφικό σάιτ. Δηλαδή εσείς τι περιμένατε από έναν τύπο τόσο ιδιαίτερο όσο ο Σίον Σόνο;
La Nuit Elles Dansent των Ιζαμπέλ Λαβίν, Στεφάν Τιμπό (Καναδάς) /Η ιστορία μιας οικογένειας της οποίας οι γυναίκες χορεύουν το χορό της κοιλιάς από γενιά σε γενιά. Γυρισμένο στο Κάιρο του σήμερα, το ντοκιμαντέρ του καναδικού διδύμου σκηνοθετών, κοιτάζει με λυρική ματιά ένα κόσμο γυναικών που σε μια κοινωνία σαν αυτή της Αιγύπτου, παραμένει συχνά κλειστός κι απροσπέλαστος.
Διαβάστε εδώ τα πάντα για το Διαγωνιστικό Πρόγραμμα του 64ου Φεστιβάλ Καννών
Για το τμήμα Ενα Κάποιο Βλέμμα του 64ου Φεστιβάλ Καννών
Tags: La Fee, The Fairy, Ντομινίκ Αμπέλ, Μπρουνό Ρομί, Φιόνα Γκόρντον, Sur la Planche, Λέιλα Κιλάνι, En Ville, Iris in Bloom, Βαλερί Μρεγιέν, Μπερτράν Σεφέρ, Atmen, Breathing, Καρλ Μάρκοβιτς, Les Geants, Μπουλί Λανέρς, Porfirio, Αλεχάντρο Λάντες Θύμιος Μπακατάκης, Abismo Prateado, Καρίμ Αϊνούζ, La Fin du Silence, Ρολάν Εντζάρντ, Impardonables, Αντρέ Τεσινέ, Busong, Αουρέους Σολίτο, Chatrak, Mushrooms, Βιμούκτι Τζαγιασουντάρα, Eldfjall, Volcano, Ρούναρ Ρούναρσον, Blue Bird, Γκας Βαν Ντεν Μπέργκε, Code Blue, Ούρσουλα Αντόνιακ, Ρεμπέκα Ντάλι, The Other Side of Sleep, Des Jeunes Gens Modernes, Ζερόμ Ντε Μισόλζ, Jeanne Captive, Φιλίπ Ράμος, The Island, Κάμεν Κάλεβ, Apres Le Sud, Ζαν-Ζακ Ζοφρέ, Return, Λίζα Τζόνσον, Play, Ρούμπεν Οστλουντ, Corpo Celeste, Αλίς Ροχβάχερ, El Velador, Ναταλία Αλμάδα, Koi no Tsumi, Σίον Σόνο, La Nuit Elles Dansent, Ιζαμπέλ Λαβίν, Στεφάν Τιμπό, Δεκαπενθήμερο των σκηνοθετών, Quinzaine des realisateurs, Cannes 2011
