Η Εξαρχειώτισσα Βασιλική Βλάχου που, εδώ και χρόνια, κάνει επιτυχημένη καριέρα στο Λονδίνο ως ηθοποιός και σεναριογράφος Billie Vee, παρουσιάζει αυτόν τον καιρό μια πολύ «δική» της ταινία, το «Κάλεσμα του Σπουργιτιού», στην οποία υπογράφει το σενάριο, συμμετέχει ως παραγωγός, αλλά και κρατά τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Μάλιστα, η ταινία τιμήθηκε ως Καλύτερο Θρίλερ της χρονιάς στο London Independent Film Festival.
Στην ταινία, μια λεπτή, σφιχτοντυμένη στα μαύρα, εναλλακτική αφέντρα, φορώντας μια μάσκα γουρουνιού, κακοποιεί ερεθιστικά έναν δεμένο και φιμωμένο άντρα που μοιάζει να το απολαμβάνει. Εκείνη είναι η Βαλ, μετανάστρια στο Λονδίνο, που δουλεύει ως στρίπερ για να ζήσει τον εαυτό της και την ανήμπορη γιαγιά της. Εκείνος είναι ο Μάικ, καθηγητής στο πανεπιστήμιο, παντρεμένος και πατέρας, στα πρόθυρα της έκδοσης του πρώτου του βιβλίου. Τι οδήγησε τους δυο τους ως εκεί, ποιος έχει το πάνω χέρι σ' αυτό το παιχνίδι εξουσίας και ποια θα είναι η τελική του έκβαση;
Η Βασιλική Βλάχου, ήδη γνωστή μας ως ηθοποιός από το «Testing Greta», μίλησε στο Flix για το πώς ένα προσωπικό βίωμα οδηγεί σε μια διακεκριμένη ταινία, εάν και πόσο έχει αλλάξει η θέση της γυναίκας στο σινεμά και τι αισθάνθηκε όταν είδε το πρώτο της μεγάλου μήκους σενάριο στην οθόνη. Διαβάστε όσα μας είπε παρακάτω.
Η ταινία «Το Κάλεσμα του Σπουργιτιού» βγαίνει στις αίθουσες την Πέμπτη, 26 Σεπτεμβρίου, από τη Rosebud.21.
Ποια ήταν η πρώτη, μικρή αφορμή, το πρώτο ερέθισμα, για να σκεφτείτε αυτό το σενάριο;
Το πρώτο ερέθισμα ήταν ένα αληθινό περιστατικό που συνέβη όταν ήμουν μικρή ένα καλοκαίρι στο χωριό του πατέρα μου, στην Ηπειρο και έχει να κάνει με ένα… σπουργίτι. Το γεγονός αυτό με στιγμάτισε ως παιδί, που πάντα είχα στο μυαλό μου ότι εάν ποτέ έκανα μια μεγάλου μήκους ταινία, με κάποιον τρόπο θα το ενσωμάτωνα. Η ιστορία, λοιπόν, του σπουργιτιού υπάρχει στην ταινία, ενέπνευσε τον τίτλο της και είναι το μοναδικό αυτοβιογραφικό στοιχείο της. Η κεντρική πλοκή της ταινίας είναι μεν μυθοπλασία, αλλά προέκυψε από την ανάγκη μου να παρουσιάσω τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας ξένος που θέλει να πετύχει επαγγελματικά στο Λονδίνο.
Είναι ενδιαφέρουσα και λειτουργική η δομή με το παιχνίδι στο χρόνο, όπου σιγά-σιγά αποκαλύπτονται στοιχεία και της πλοκής και των χαρακτήρων. Ετσι ξεκίνησε η συγγραφή του σεναρίου; Ποιες είναι οι αναφορές σας, ποια τα σύγχρονα σενάρια που αγαπάτε;
Η σκηνή του ξενοδοχείου, η οποία μας παραπέμπει στο παρόν, υπήρξε το έναυσμα για τη συγγραφή του σεναρίου. Με αφορμή αυτή τη σκηνή, άρχισα σταδιακά να προσθέτω τις υπόλοιπες σκηνές με αναφορά στο παρελθόν, επιτυγχάνοντας την αλληλουχία των σκηνών και τη συνοχή του σεναρίου.
Δύο από τα αγαπημένα μου σενάρια που ασυνείδητα με επηρέασαν είναι το «Blue Valentine», όπου «μεταπηδούμε» από το παρόν στο παρελθόν παρακολουθώντας τη σχέση του ζευγαριού και το αριστουργηματικό, κατά τη γνώμη μου, «Match Point», με το οποίο υπάρχουν κάποιες ομοιότητες ως προς την πλοκή.
Το πιο επικίνδυνο παιχνίδι στη ζωή είναι να την αφήσεις να κυλήσει, να περάσει χωρίς να έχεις ζήσει την κάθε στιγμή.»
Μετά τον Νίτσε, στον οποίο αναφέρεστε στον πρόλογο της ταινίας, εσείς ποιο πιστεύετε ότι είναι το «πιο επικίνδυνο παιχνίδι» στη ζωή;
Το πιο επικίνδυνο παιχνίδι στη ζωή είναι να την αφήσεις να κυλήσει, να περάσει χωρίς να έχεις ζήσει την κάθε στιγμή.
Πώς σας ήρθε η ιδέα για το «όνομα, ζώο, πράγμα, φυτό», για να την ενσωματώσετε στην ταινία και στο παιχνίδι της Βαλ και του Μάικ;
Ενας δάσκαλός μας, στο Δημοτικό ακόμα, μας έβαζε να παίξουμε αυτό το παιχνίδι και μου άρεσε πολύ. Σε βοηθούσε να σκεφτείς γρήγορα, ώστε να δώσεις τις κατάλληλες απαντήσεις, να αναπτύξεις την ικανότητα εκείνη που σε κάνει ετοιμόλογο. Η έννοια του παιχνιδιού χαρακτηρίζει την ταινία από όλες τις πλευρές. Βάζοντας ένα αθώο παιχνίδι που βοηθά τα παιδιά να μαθαίνουν νέες λέξεις, στο πλαίσιο μιας αντισυμβατικής ερωτικής σχέσης όπου ο άντρας γίνεται «ο δάσκαλος» της γυναίκας, εξηγώντας της τη σημασία διαφόρων λέξεων, προσδίδει κανείς μια ακόμα πιο παράξενη διάσταση στη μεταξύ τους χημεία. Ισως ακόμα και στις πιο ακραίες καταστάσεις, θεωρώ ότι μπορεί να υπάρξει το στοιχείο της αθωότητας.
Τι θελήσατε να εκφράσετε με τον χαρακτήρα της συζύγου του Μάικ, που επίσης «υποτάσσεται» στην καριέρα του άντρα της;
Ηθελα να εκφράσω το γεγονός ότι παρά τον αγώνα για την ισότητα και τη χειραφέτηση των γυναικών, υπάρχει ακόμα χαραγμένη στο DNA της κοινωνίας η πεποίθηση ότι είναι αναμενόμενο μια γυναίκα να υποχωρήσει ως προς τις φιλοδοξίες της και την καριέρα της, προκειμένου να υποστηρίξει τον άντρα της. «Πίσω από έναν πετυχημένο άντρα, κρύβεται πάντα μια έξυπνη γυναίκα», δεν είναι τυχαία η φράση αυτή. Και σίγουρα δεν υπάρχει στην αντίστροφη εκδοχή της.
Σε μια ιστορία όπου ένας άντρας απατά τη γυναίκα του με μια άλλη γυναίκα, τι αλλάζει όταν επιλέγεις αυτή η δεύτερη γυναίκα να είναι στρίπερ και μετανάστρια;
Αλλάζει ξεκάθαρα η δυναμική μεταξύ τους. Ο άντρας δεν είναι απλώς ο εραστής, αλλά αυτός που θα τη σώσει, ο πρίγκιπας πάνω στο λευκό άλογο που θα την πάρει μακριά από τη δύστυχη ζωή της και θα της χαρίσει το όνειρο. Και από την πλευρά της, η γυναίκα δεν είναι απλώς η ερωμένη, αλλά αυτή που σίγουρα θα κάνει τα πάντα, ώστε ο εραστής της να είναι χαρούμενος, ικανοποιημένος, γεμάτος από τη σχέση τους, γιατί του οφείλει πολλά. Πρόκειται για μια σχέση εκ των πραγμάτων άνιση, όπου όσο κι αν τα συναισθήματα και ο έρωτας συνυπάρχουν, το χάσμα μεταξύ τους είναι παρόν σε όλη την ταινία.
Πόσο κοντά είναι η ταινία στο σενάριο; Υπήρχαν στιγμές που νιώσατε ευτυχία μ' αυτό που είδατε στην οθόνη, ή απογοήτευση;
Η απόκλιση δεν είναι μεγάλη, αλλά, όπως συμβαίνει με όλες τις μεταφορές, υπάρχει. Επρεπε να κάνω υποχωρήσεις - είναι άλλωστε αναπόφευκτες όταν κάνεις μια ταινία. Μπορεί να ένιωσα μια δικαιολογημένη απογοήτευση όταν είδα ότι δεν θα γίνουν κάποιες σκηνές όπως τις είχα γράψει, αλλά το τελικό αποτέλεσμα μόνο χαρά και ικανοποίηση μου έδωσε.
Γιατί αποφασίσατε να αναλάβετε και το ρόλο της Βαλ; Είχατε στη σκέψη ότι θα την ενσαρκώσετε απ' όταν γράφατε το σενάριο;
Ναι, από την αρχή της συγγραφής του σεναρίου ήμουν πεπεισμένη ότι μπορώ να ενσαρκώσω αυτόν τον χαρακτήρα. Ηταν, άλλωστε, και ο λόγος που είχα βάλει ως ρήτρα ότι θα παίξω τον ρόλο της Βαλ.
Ηταν μια εξαιρετικά δύσκολη διαδικασία και στην περίπτωση των ανεξάρτητων ταινιών, όπως της δικής μας, έως και ψυχοφθόρα. Το δυσκολότερο για εμένα εγχείρημα δεν ήταν το υποκριτικό, ούτε το σεναριακό κομμάτι, αλλά το να κινητοποιήσω μια ομάδα ανθρώπων να πιστέψει σε μένα και να με ακολουθήσει στο όραμά μου.»
Ποιες είναι οι δυσκολίες ή τα προβλήματα, στο να προωθήσετε ένα σενάριο ώσπου να βρει σκηνοθέτη, παραγωγή, χρήματα και όντως να υλοποιηθεί;
Ηταν μια εξαιρετικά δύσκολη διαδικασία και στην περίπτωση των ανεξάρτητων ταινιών, όπως της δικής μας, έως και ψυχοφθόρα. Το δυσκολότερο για εμένα εγχείρημα δεν ήταν το υποκριτικό, ούτε το σεναριακό κομμάτι, αλλά το να κινητοποιήσω μια ομάδα ανθρώπων να πιστέψει σε μένα και να με ακολουθήσει στο όραμά μου. Είχαμε συνεργαστεί και στο παρελθόν με τον σκηνοθέτη, Τιμ Κεντ, σε αρκετές μικρού μήκους ταινίες, οπότε εμπιστευόταν τόσο το γράψιμο όσο και το παίξιμό μου. Ωστόσο, η διαδικασία ανεύρεσης χρημάτων ήταν κάτι που πήρε πολύ χρόνο και χρειάστηκε μεγάλη προετοιμασία και επιμονή από όλους μας.
Πιστεύετε ότι την τελευταία, ας πούμε, δεκαετία, έχει αλλάξει ο τρόπος που αποτυπώνεται η γυναίκα στο σινεμά και την τηλεόραση; Σας ενδιέφερε η ταινία σας ν' αποτελέσει μέρος αυτής της συζήτησης;
Το πιστεύω, ναι. Και με χαροποιεί ιδιαίτερα. Η παρουσία της γυναίκας τόσο στο σινεμά, όσο και στις σειρές, έχει ξεφύγει πια από τους στερεοτυπικούς ρόλους τής συζύγου, μητέρας, ερωμένης που για τόσες δεκαετίες αποτελούσαν τις μοναδικές ίσως επιλογές για τις γυναίκες ηθοποιούς. Γράφονται πια πιο πολυεπίπεδοι ρόλοι για τις γυναίκες, αξιόλογα παραδείγματα το «Fleabag» της Φίμπι Γουόλερ-Μπριτζ και το «Promising Young Woman» της Εμεραλντ Λίλι Φένελ.
Η ταινία «Το Κάλεσμα του Σπουργιτιού» βγαίνει στις αίθουσες την Πέμπτη, 26 Σεπτεμβρίου, από τη Rosebud.21.
