Τι είναι τo γυναικείο σώμα;
Τι είναι ο γυναικείος έρωτας;
Τι είναι η γυναικεία ομοφυλοφιλία;
Τι είναι η γυναικεία εξέγερση;
Τι είναι η γυναικεία συνείδηση;
Τι είναι ο γυναικείος πόθος;
Τι είναι η γυναικεία γραφή;
Τι είναι το ελληνικό γυναικείο σώμα;
Τι είναι ο ελληνικός γυναικείος έρωτας;
Τι είναι η ελληνική γυναικεία ομοφυλοφιλία;
Τι είναι η ελληνική γυναικεία εξέγερση;
Τι είναι η ελληνική γυναικεία συνείδηση;
Τι είναι ο ελληνικός γυναικείος πόθος;
Τι είναι η ελληνική γυναικεία γραφή;
Τι είναι το σώμα;
Τι είναι ο έρωτας;
Τι είναι η ομοφυλοφιλία:
Τι είναι η εξέγερση;
Τι είναι η συνείδηση;
Τι είναι ο πόθος;
Τι είναι η γραφή:
Η έκφραση που μου στερείται (λόγω συγκυρίας, βεβαίως, μιας και οι συνθήκες της ελληνικής κινηματογραφικής παραγωγής κτλ) δοκιμάζει την ακρίβεια της σ' ένα σκυλάδικο της Ιεράς Οδού, "σκηνοθετώντας» την Μπλάνς Ντυμπουά να τραγουδάει μεθυσμένη Καζαντζίδη".»
Σκοτεινά ερωτήματα που αναδύθηκαν στην εφηβεία μου - μεσούσης τότε της καραμανλικής οκταετίας. Σκοτεινά ερωτήματα πουτώρα μου τα λύνει η Φρίντα Μπιούμπι σε κάθε κυριακάτικο «Βήμα» - μεσούσης πάντα της καραμανλικής δημοκρατίας.
Ομολογώ, ότι, με τόσες άπελεύθερες γυναίκες που κυκλοφορούν,με τόσες πολιτιστικές κινήσεις πού επιβάλουν την ευπρέπεια καιτην ποιότητα, με μια προοδευτική νεότητα αλλαλάζουσα για τηνενταξή μας στήν ΕΟΚ και την περιοδεία των αρχαίων, τα έχω ολότελα χαμένα. Το μόνο που ξέρω καλά είναι, ότι «η σκοτεινή νύχτα τήςεπταετίας» εξέθρεψε τέρατα, πού τεχνοκρατικές μαγγανείες καιπεφωτισμένα ξόρκια δεν δύνανται να τα αφανίσουν.
Ο καθένας μας, αρσενικός ή θηλυκός, διανοούμενος ή λαϊκός,κινηματογραφιστής ή θεατής, καταναλώνει το μύθο του, ή, κατάπώς λέει ένας φίλος, «παραμύθι για να τη βγάλουμε». Εδώ, οιφεμινιστικές ρητορίες, οι κοινωνιολογίζουσες υπεκφυγές, οι ομα-δοποιήσεις και οι οδηγίες προς ναυτιλλόμενους, δεν χωράνε.
Μοναδικό αίτημα η προσωπική τελετή, η σωματική πληρωμή.
«Κι έτσι ο τελευταίος τόπος τής πραγματικότητας, δηλαδή το σώμα, και μάλιστα το λαϊκό σώμα, εξαφανίστηκε κι αυτό» είπε ο Παζολίνι. Δολοφονήθηκε σε μια Ιταλία που «δεν ζει άλλο από μια διαδικασία προσαρμογής στην ίδια της την εξαθλίωση, από την οποίαπροσπαθεί να απαλλαγεί, κι αυτό στα λόγια μόνον.»
Η έκφραση που μου στερείται (λόγω συγκυρίας, βεβαίως, μιας καιοι συνθήκες της ελληνικής κινηματογραφικής παραγωγής κτλ κτλ)δοκιμάζει την ακρίβεια της σ' ένα σκυλάδικο της Ιεράς Οδού, «σκηνοθετώντας» την Μπλάνς Ντυμπουά να τραγουδάει μεθυσμέ-νη Καζαντζίδη.
Το έρώτημα, θα ήθελα να ήμουν ή Μάρλεν Ντήτριχ ή ό Γιόζεφ φόνΣτέμπεργκ, μένει άνοιχτό.
Το παραπάνω κείμενο είναι δημοσιευμένο με τον τίτλο «Αυτοπαρουσίαση» στο τεύχος 17 του περιοδικού Φιλμ, Ιούλιος 1979.
