Η 17χρονη Κλερ προσπαθεί να επιβιώσει από την «κόλαση» του Λυκείου, παρέα με τις φίλες της, Μέρεντιθ και Τζουν. Eτσι, όταν ο πατέρας της τής χαρίζει ένα κινέζικο μουσικό κουτί που βρήκε στα σκουπίδια, με μία επιγραφή που υπόσχεται πως εκπληρώνει τις ευχές του κατόχου του, σκέφτεται πως δεν έχει τίποτα να χάσει. Η Κλερ κάνει την πρώτη της ευχή και, προς μεγάλη της έκπληξη, πραγματοποιείται. Σύντομα, τα έχει όλα: χρήματα, δημοτικότητα και το αγόρι των ονείρων της. Τα πάντα μοιάζουν τέλεια - μέχρι τη στιγμή που οι πιο κοντινοί της άνθρωποι αρχίζουν να πεθαίνουν με φρικιαστικούς, διεστραμμένους τρόπους. Τώρα, γεμάτη ενοχές, η Κλερ πρέπει να ξεφορτωθεί το κουτί, πριν αναγκαστεί, μαζί με αυτούς που αγαπά, να πληρώσει το απόλυτο τίμημα…
Το μόνο πραγματικά τρομακτικό στοιχείο στη νέα ταινία του Τζον Ρ. Λεονέτι («Annabelle») είναι η αναπόδραστη αίσθηση déjà vu που διακατέχει ολόκληρο το φιλμ: από τη σειρά ταινιών του «Βλέπω το Θάνατό σου» και το «Drag Me to Hell» του Σαμ Ράιμι μέχρι το «The Box» του Ρίτσαρντ Κέλι, το σενάριο της Μπάρμπαρα Μάρσαλ, σκηνοθετημένο στον αυτόματο πιλότο αφήνει στο στόμα την μπαγιάτικη γεύση από κάτι που έχεις δει δεκάδες φορές στο παρελθόν, συνήθως πολύ καλύτερα.
Ακόμα κι έτσι, όμως, παρά τα πολυάριθμα ξεδιάντροπα δάνεια, το «Πρόσεχε Τι Εύχεσαι» παραμένει εντυπωσιακά απλοϊκό, ξετυλίγοντας διεκπεραιωτικά τη βασική του ιδέα με τρόπο που θα μπορούσε κάλλιστα να έχει χωρέσει σε ένα αυτοτελές επεισόδιο της «Ζώνης του Λυκόφωτος», καθώς από ένα σημείο και μετά το ελάχιστο ενδιαφέρον εξαντλείται στον (όχι και τόσο) ευρηματικό τρόπο με τον οποίο αναμένεται να πεθάνει κάποιος ακόμα δευτερεύων χαρακτήρας.
Αφήνοντας αναξιοποίητες τις cult παρουσίες της Σέριλιν Φεν («Twin Peaks») και της Σάνον Πέρσερ (η Μπαρμπ από το «Stranger Things»), και ξεπερνώντας επιδερμικά και διόλου πειστικά το ζήτημα του σχολικού bullying και της τραγικής οικογενειακής ιστορίας της ηρωίδας, που υποτίθεται ότι δικαιολογούν σε κάποιο βαθμό την εγωιστική συμπεριφορά της (όχι όμως και την ανοησία της), το «Πρόσεχε Τι Εύχεσαι» μετρά βαριεστημένα τα απαραίτητα πτώματα μέχρι το προβλέψιμο φινάλε, που έχει επιπλέον το θράσος να αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο για ένα σίκουελ.
Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ευχηθούμε να μην συμβεί ποτέ κάτι τέτοιο.
