Ενα παντρεμένο ζευγάρι, ο Νίκος και η Νόρα, προσλαμβάνουν τον Αγγελο, έναν νεαρό escort, για μία νύχτα. Ψυχολογικοί χειρισμοί, απωθημένα, ενοχές, οργή φωτοσκιάζουν αυτό το παράξενο ερωτικό τρίγωνο, με την αλήθεια όμως να κρύβεται αλλού, κι όχι στο άσπρο-μαύρο συνειδησιακό role-playing τους. Ο Νίκος και η Νόρα ήταν κάποτε ερωτευμένοι, αλλά μετά ήρθε η ζωή. Για να αποδείξει ότι η μεγαλύτερη μοναξιά τρυπώνει στα ζευγάρια.
Ο Τάκης Παπαναστασίου από την πρώτη σκηνή δηλώνει ότι αυτό που θα δούμε στο μεγάλου μήκους ντεμπούτο του είναι ένα τρικ – δε θα έχει καμία σχέση με ρεαλισμό. Παίζει με το ασπρόμαυρο (με διαφορετικό τρόπο από το υπέροχο μικρού μήκους «Τι Κρίμα» του 2015), εγκλωβίζει τους ηθοποιούς του σε μία έντονα θεατρική φόρμα, φορτίζει την εικόνα του με εικαστικές αναφορές κι avant garde ιδέες, για να καταλήξει σ' ένα αποτέλεσμα που είναι επίτηδες (;) γκροτέσκο και ψεύτικο.
Δυστυχώς, όχι μόνο ως ψεύτικο το βλέπεις, αλλά κι ως ψεύτικο το βιώνεις. Η «μεταμοντέρνα» κατακερματισμένη αφήγηση, οι στημένες εναλλαγές των ρόλων, οι στομφώδεις διαλόγοι μεταφράζονται στον θεατή ως μία σικέ, προσχεδιασμένη επιτήδευση, κι όχι ως κάτι που ερεθίζει το ενδιαφέρον (αν όχι συναισθηματικά, τουλάχιστον εγκεφαλικά).
Ακόμα και στο κινηματογραφικό ψέμα πρέπει να υπάρχει αλήθεια. Και στην ταινία του Παπαναστασίου, η μόνη φορά που αισθάνεσαι την ειλικρινή αναγκαιότητα κάτι να επικοινωνήσει είναι, ειρωνικά, στις σκηνές που ακούμε τα τραγούδια της.
