Ισπανικό ριμέικ μιας πανομοιότυπης (σε υπόθεση και ενδιαφέρον) γαλλικής ταινίας του 2017 με τίτλο «Jour J» σε σκηνοθεσία της ηθοποιού και σκηνοθέτη Ριμ Καρίτσι, το «Μέχρι ο Γάμος να Μας Μεθύσει» αφηγείται την ιστορία της Μαρίνα, μιας διοργανώτριας γάμων που αν και γνωρίζει καλύτερα από οποιονδήποτε πώς να κάνει την πιο σημαντική στιγμή ενός ζευγαριου να μοιάζει σαν να έχει βγει από ένα παραμύθι, έχει από μικρή σταματήσει να πιστεύει στον έρωτα που κρατάει «για πάντα». Μέχρι τη στιγμή που θα γνωρίσει τον Κάρλος, θα κάνει σεξ μαζί του και την επόμενη ημέρα θα βρεθεί να διοργανώνει το γάμο του με την Αλέξια, παλιά της συμμαθήτρια και εξολοκλήρου υπεύθυνη για το bullying που υπέστη ως παιδί η Μαρίνα, χάνοντας για πάντα την αθωότητά της. Οι τρεις τους θα ταξιδέψουν «αναγκαστικά» από τη Μαδρίτη στην Τενερίφη για να κανονίσουν τις λεπτομέρειες του γάμου, μόνο που στις αποσκευές τους θα πακεταριστούν η διάθεση της Μαρίνα να εκδικηθεί την Αλέξια, τα αισθήματα της για τον Κάρλος και ακόμη μια βραδιά αυθόρμητου, παθιασμένου, «καλού» σεξ.
Η παραπάνω περιγραφή είναι καλύτερη από αυτό που τελικά συμβαίνει στην ταινία του Καταλανού Ντάνι ντε λα Ορντεν, διάσημου στη χώρα του για την έφεση που έχει στις καλοκαιρινές ανάλαφρες κωμωδίες όπως, ανάμεσα σε άλλες, «Barcelona Summer Nights», «The Best Summer of my Life» που δίνουν ήδη από τον τίτλο τους το στίγμα της «ειδικότητάς» του.
Η διαρκής διάθεση του ντε λα Ορντεν να είναι όλα αστεία (ακόμη κι όταν δεν είναι) υπερφορτώνει ήδη από τα πρώτα λεπτά μια ιστορία που προσπαθεί να εξελιχθεί ταυτόχρονα και ως ρομαντική κομεντί και ως κωμωδία, χάνοντας διαρκώς την ισορροπία της ανάμεσα σε κλισέ που πλατειάζουν και ξένες με το κομψό κλίμα της όλης ατμόσφαιρας χοντροκοπιές που ευτυχώς εξαντλούνται στις σωματικές εκκενώσεις.
Πιο πετυχημένο όταν δεν αγωνία να είναι γκροτέσκο και με το ζόρι ξεκαρδιστικο, το «Μέχρι ο Γάμος να Μας Μεθύσει» λειτουργεί σχεδόν καταπραϋντικά όταν εμπιστεύεται το σενάριο του, τη διαρκή του αν και ελάχιστα πετυχημένη διάθεση για υπονόμευση και την ευθεία γραμμή της ρομαντικής της καρδιάς που βρίσκεται πολύ βαθιά κάτω από πολλές στρώσεις χιλιοιδωμένων αστείων και προβλέψιμων ανατροπών. Οι ελάχιστες καλύτερες στιγμές του βρίσκονται ακριβώς εκεί όπου το εξαιρετικά φωτογενές τρίο των πρωταγωνιστών του (η Μπελέν Κουέστα του «Casa de Papel» και κάτοχος του Καλύτερου Γκόγια για το 2019 για το «La Trinchera Infinita», ο - αν δεν μίλαγε ισπανικά θα ήταν σούπερ σταρ - Αλεξ Γκαρσία και η πραγματικά αστεία Σίλιβα Αλόνσο) συναγωνίζεται σε ομορφιά την Τενερίφη και το όλο σκηνικό καταναλώνεται σαν μια ανώδυνη καλοκαιρινή περιπέτεια που ξεχνάς σχεδόν την ίδια στιγμή που συμβαίνει.
Αν ήδη νοσταλγείτε την Τζένιφερ Λόπεζ στο «Wedding Planner» και την τόση κομψότητα του «Ο Γάμος του Καλύτερου μου Φίλου», για να αναφέρουμε μόνο δυο από τις καλύτερες και συνειδητά ή ασυνείδητα αυτούσιες «αναφορές» της ταινίας του ντε λα Ορντεν, είστε ακριβώς στο μυαλό μας.
