Νέα Υόρκη, 7 Αυγούστου 1974. Λίγες μέρες πριν κλείσει τα 25 του χρόνια, ο Γάλλος σχοινοβάτης Φιλίπ Πετί περπάτησε για 45 λεπτά, κάνοντας οκτώ διαδρομές πέρα-δώθε, σ’ ένα τεντωμένο σκοινί ανάμεσα στους Δίδυμους Πύργους του World Trade Center, 411 μέτρα από το έδαφος, χωρίς την άδεια του Δήμου ή οποιασδήποτε αρχής. Δώδεκα άνθρωποι έχουν περπατήσει στο φεγγάρι. Μόνο ένας όμως έχει περπατήσει στο τεράστιο κενό ανάμεσα στους Δίδυμους Πύργους. Αυτή είναι η ιστορία του. Προδοσίες, διαφωνίες, μια ομάδα από όλον τον κόσμο, ένας μέντορας και ένα θεότρελο σχέδιο.
Μπορεί κάποτε να ήταν δυο όχι ιδιαίτερα όμορφα όμορφα, μα ιδιαίτερα φιλόδοξα κτήρια που ύψωναν το ανάστημά τους στον ουρανό της Νέας Υόρκης. Σήμερα οι Δίδυμοι Πύργοι, μέσα από την απουσία τους έχουν μεταμορφωθεί σε σύμβολο της χαμένης αθωότητας μιας ολόκληρης χώρας και μιας γενιάς, μια πληγή στο πρόσωπο της Αμερικής και η πτώση τους, μια στιγμή στην οποία ο σύγχρονος κόσμος άλλαξε με τρόπο απόλυτα διακριτό.
Ολες αυτές οι σκέψεις δεν μπορούν παρά να έρχονται στο μυαλό σου βλέποντας το φιλμ του Ρόμπερτ Ζεμέκις που αφηγείται μια άλλη εμβληματική στιγμή στην ιστορία του World Trade Center, πολύ πιο θετική και ανθρώπινη. Το κατόρθωμα του Γάλλου σχοινοβάτη Φιλίπ Πετί είναι αναμφίβολα συναρπαστικό, ακόμη κι αν στην μυθοπλαστική αυτή εκδοχή του υποφέρει από μερικά μικρά ή μεγαλύτερα ελαττώματα -όπως την άβολη γαλλική προφορά του Τζόζεφ Γκόρντον Λέβιτ την υπερβολή του Μπεν Κίνγκσλεϊ, ή ακόμη πιο σοβαρά την μεταμόρφωση αυτής της περιπέτειας, σε κάτι που μοιάζει περισσότερο με παραμύθι.
Ακόμη κι έτσι όμως, κι ακόμη κι αν πλέον όλοι ξέρουμε την ιστορία και σχεδόν κάθε της λεπτομέρεια, η αγωνία και η αδρεναλίνη είναι εκεί, ή αίσθηση ενός heist film παίρνει το πάνω χέρι στις καλύτερες στιγμές του και τα ειδικά εφέ κάνουν εξαιρετική δουλειά στην δημιουργία ενός αποπνικτικού αισθήματος υψοφοβίας.
Και ναι, το θέαμα των πύργων και η γνώση της κατάληξης τους λειτουργεί υποσυνείδητα στο θυμικό κρατώντας την γεύση μιας αδιόρατης συγκίνησης στο πίσω μέρος του μυαλού σου σε όλη την διάρκεια της ταινίας. Ομως το φιλμ μοιάζει περισσότερο απ όσο θα έπρεπε «ψεύτικο», μια αφήγηση κι όχι ένα βίωμα της ιστορίας ξοδεύοντας περισσότερο χρόνο απ όσο θα έπρεπε στην προϊστορία του Πετίτ και σε δευτερεύοντες χαρακτήρες εκεί που θα έπρεπε να είναι η εξιστόρηση μιας καταλυτικής, σχεδόν καταστροφικής εμμονής.
Αν θέλετε να δείτε πως θα έμοιαζε μια αληθινά σπουδαία ταινία πάνω στο κατόρθωμα του Φιλίπ Πετί, τότε δεν έχετε παρά να δείτε το «Man on Wire» του Τζέιμς Μαρς, ένα αληθινά συναρπαστικό ντοκιμαντέρ που πιθανότατα θα βρει μια καινούρια ζωή μετά το φιλμ του Ζεμέκις.
