Ενας τετραπληγικός δισεκατομμυριούχος προσλαμβάνει για βοηθό του έναν πρώην κατάδικο που είναι ελεύθερος υπό όρους και μια ιδιαίτερη σχέση αρχίζει να αναπτύσσεται.
Αν νιώθετε ότι κάπου το έχετε ξαναδεί, είναι γιατί φυσικά είναι αλήθεια. Κι όχι μόνο στους «Αθικτους», την πρωτότυπη γαλλική ταινία των Ολιβιέ Νακάς κι Ερίκ Τολεντανό, αλλά σε κάθε «καλοπροαίρετη» κωμωδία που προσπαθεί να κοιτάξει τη θετική πλευρά σε μερικές πολύ φορτισμένες πτυχές της ζωής.
Το φιλμ του Νιλ Μπέργκερ, δεν κάνει τίποτα πιο καινούργιο από το να ανακατεύει σε αμερικάνικη κατσαρόλα μερικά από τα πιο εύκολα και αφελή κλισέ σε ό,τι αφορά στους ήρωες και τη συναισθηματική διαδρομή τους, στον τρόπο που κοιτάζει τον κόσμο απλοϊκά και σε άσπρο και μαύρο - ακριβώς όπως οι ήρωές του.
Φτιαγμένο με σκοπό να ικανοποιήσει τον κατώτερο κοινό παρονομαστή των θεατών, η «Θετική Πλευρά της Ζωής», ζει σε έναν κόσμο όπου οι πλούσιοι έχουν καρδιά και οι φτωχοί μπορούν να διεκδικήσουν μια θέση στο όνειρο αν είναι διασκεδαστικοί, όπου οι λευκοί και οι μαύροι μπορούν να γίνουν «φίλοι», έστω και μέσω της ανάγκης.
Η ταινία ξεχειλίζει φτηνό συναισθηματισμό και σαχλά αστεία, κοιτάζει το φυλετικό πρόβλημα της Αμερικής, την κοινωνική ανισότητα και την αναπηρία με σχεδόν προσβλητικά επιδερμικό τρόπο και φυσικά φτάνει το buddy movie έως τα όρια όπου ένα buddy movie μπορεί να φτάσει στο κοινό που απευθύνεται.
Σε μια από τις πιο λάθος καλιμπραρισμένες στιγμές της ταινίας, το «αστείο» είναι ότι ο χαρακτήρας του Κέβιν Χαρτ θα πρέπει να τοποθετήσει έναν καθετήρα στο πέος του Μπράιαν Κράνστον και φυσικά όχι απλώς δεν μπορεί, αλλά δεν μπορεί καν να πει την λέξη «πέος».
«Κωμωδία» στα όρια του gay πανικού, του ευτελισμού της αναπηρίας στο όνομα μιας εντελώς λάθος αντίληψης της ανθρωπιάς, που δεν γίνεται ποτέ διασκεδαστική, πιστευτή ή έστω ενδιαφέρουσα.
