Είναι ελαφρώς θλιβερό να βλέπεις έναν ηθοποιό του βεληνεκούς του Ντανιέλ Οτέιγ να ταπεινώνεται σε ρόλο ξελιγωμένου ώριμου κυρίου που προσπαθεί ανεπιτυχώς να συγκρατήσει τα σάλια του μπροστά στη θέα σέξι νεαράς προς άγραν χλιαρών χάχανων. Και προκαλεί ακόμα μεγαλύτερη έκπληξη αν λάβει κανείς υπόψη του ότι ο ίδιος είναι υπεύθυνος για την επί της οθόνης κατάντια του.
Ναι, γιατί το «Ερωτευμένος με τη Γυναίκα Μου» αποτελεί μυστηριωδώς την τέταρτη σκηνοθετική απόπειρα του Οτέιγ (έπειτα από τρεις αξιοπρεπείς μεταφορές έργων του Μαρσέλ Πανιόλ), και είναι πραγματικά δύσκολο να φανταστεί κανείς τους λόγους για τους οποίους ο σπουδαίος Γάλλος ηθοποιός θέλησε να υποβάλλει τον εαυτό του και τους συμπρωταγωνιστές του (για να μη μιλήσουμε για τους θεατές) σε αυτό το μαρτύριο.
Βασισμένος στο θεατρικό συμπατριώτη του, Φλοριάν Ζελέρ («Μην Ενοχλείτε, Παρακαλώ!»), το οποίο είχε ανεβάσει με επιτυχία και στο σανίδι, ο Οτέιγ δεν καταβάλλει και ιδιαίτερη προσπάθεια να ξεπεράσει τις καταβολές του έργου, καθώς το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας εκτυλίσσεται στο εσωτερικό ενός μεγαλοαστικού διαμερίσματος κατά τη διάρκεια ενός ανυπόφορου δείπνου, όπου ο Ντανιέλ (Οτέιγ) και η σύζυγός του, Ιζαμπέλ (Σαντρίν Κιμπερλέν), υποδέχονται απρόθυμα τον οικογενειακό τους φίλο, Πατρίκ (Ζεράρ Ντεπαρντιέ), προκειμένου να γνωρίσουν από κοντά την καινούργια του, και πολύ νεότερή του, σύντροφο, Εμα (Αντριάνα Ουγάρτε). Κι ενώ το ζευγάρι, και ειδικά η Ιζαμπέλ, είναι εκ των προτέρων εμφανώς προκατειλημμένοι και επικριτικοί απέναντι στην απόφαση του Πατρίκ να χωρίσει έπειτα από χρόνια έγγαμου βίου την κοινή τους φίλη για τα κάλλη μιας γυναίκας με λιγότερα από τα μισά του χρόνια, άμα τη εμφανίσει τους ο Ντανιέλ παραδίδεται κι αυτός με τη σειρά του αμαχητί στη γοητεία της μελαχρινής σεξοβόμβας.
Δεν γνωρίζουμε κατά πόσο το πρωτότυπο θεατρικό αποτελεί μια πραγματικά επιτυχημένη σάτιρα της κρίσης μέσης ηλικίας, με επίκεντρο τις αχαλίνωτες ανδρικές φαντασιώσεις και τη φύση της ανδρικής επιθυμίας (πραγματικά είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς κάτι τέτοιο με βάση τις εν λόγω ενδείξεις, καθώς ο ίδιος ο Ζελέρ υπογράφει και τη σεναριακή διασκευή), όμως το κινηματογραφικό «Ερωτευμένος με τη Γυναίκα Μου» δεν ξεφεύγει από τα όρια μιας αμήχανης φαρσοκωμωδίας που δεν χαρίζεται σε κανέναν από τους συντελεστές της.
Οταν δεν εκτίθεται ανεπανόρθωτα καθώς γδύνει (ακόμα και κυριολεκτικά σε μία σκηνή) με τα μάτια τη φιλενάδα του κολλητού του, μπροστά στην ενοχλημένη σύζυγό του, ο χαρακτήρας του Οτέιγ επιδίδεται σε ξεμωραμένα παραληρήματα και ρεσιτάλ αδεξιότητας που μονάχα χάρη στο αναμφισβήτητο ταλέντο του ηθοποιού δεν καταλήγουν ολότελα εξευτελιστικά. Κι ενώ το δείπνο εξελίσσεται σε πανωλεθρία, η δράση διακόπτεται (και η θεατρικότητα παίρνει μια αναγκαία ανάσα) από μια σειρά σκηνές που θολώνουν τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας, κι όπου ο κεραυνοβολημένος Ντανιέλ οραματίζεται (;) τις ερωτικές, εξωτικές περιπέτειές του με την Εμα κι όλα όσα θα μπορούσαν να συμβούν αν αποφασίσει να ακολουθήσει την παρόρμησή του, προδίδοντας τη γυναίκα και τον φίλο του.
Αν ο στόχος του Οτέιγ ήταν να αντιπαραθέσει τις επιπόλαιες ερωτικές αποδράσεις με την πραγματική αφοσίωση και τη νίκη της αληθινής αγάπης απέναντι στις τυφλές ορμές, σίγουρα θα μπορούσε να διαλέξει ένα πιο εμπνευσμένο όχημα από αυτήν την ξεπερασμένη και επαναλαμβανόμενη κομεντί γηραλέων ανδρικών φαντασιώσεων. Και σίγουρα δεν βοηθά που οι βασικοί γυναικείοι χαρακτήρες παραμένουν ολότελα σχηματικοί στο δίπολο της στωικής/νευρωτικής συζύγου και της αισθησιακής γυναίκας-πειρασμού.
