Αλμπανι, 2016. Η φαιντανύλη, ή αλλιώς γνωστή κι ως «Μητρικό Γάλα», αποτελεί το τρίτο κύμα επιδημίας οπιοειδών που μαστίζουν την Αμερική και ευθύνονται για εκατοντάδες χιλιάδες θανάτους. Η Μαρίσα έχει απομακρυνθεί από τον μικρό της γιο. Ενώ ο μεγάλος, μετά τον θάνατο του πατέρα τους από καρκίνο, στάθηκε στα πόδια του κι έγινε αστυνομικός, ο μικρός έμπλεξε - ναρκωτικά, ντίλινγκ, κλοπές.
Ισως ο μικρός ακολούθησε βέβαια τα δικά της βήματα: κι εκείνη έχει πέσει σε βαριά κατάθλιψη. Δεν γράφει πια για την εφημερίδα της, δουλεύει ως διορθώτρια, ενώ από το πρωί που ξυπνά ο καφές, το παγούρι, το ποτήρι της έχουν αλκοόλ. Οταν πληροφορείται ότι κάποιος εκτέλεσε με μια σφαίρα τον μικρό της γιο, βυθίζεται ακόμα περισσότερο στην οργή και τη θλίψη. Μέχρι που η έγκυος κοπέλα του της αποκαλύπτει μία άλλη πραγματικότητα: ήταν και οι δυο καθαροί εδώ και καιρό. Περίμεναν το παιδί τους. Κάποιο άλλο ξεκαθάρισμα έχει παιχτεί....
Ο Μάιλς Τζόρις-Περαφίτ (ο οποίος συνυπογράφει το σενάριο με την Μάντισον Χάρισον) φιλοδοξεί να στήσει ένα μυστηριώδες, «whodunit» αστυνομικό θρίλερ, ως περιτύλιγμα μίας δραματικής καταγραφής των συνεπειών της φαιντανύλης στο Αλμπανι - τη γενέτειρά του. Η ταινία θα είχε τίτλο «Μητρικό Γάλα», ως ένα κλείσιμο ματιού για το πώς μέσα από τον ομφάλιο λώρο, οι οικογένειές μας μάς τροφοδοτούν και τις δικές τους αναπηρίες.
Μόνο που τίποτα από όλα αυτά δεν επιτυγχάνει. Η αστυνομική πλοκή είναι ισχνή και η ανατροπή της παράλογη, αβάσιμη.
Το σενάριο είναι τόσο τρύπιο, που οι σχέσεις μεταξύ των ηρώων δεν εδραιώνονται ποτέ, δεν έχεις καμία ξεκάθαρη εικόνα προθέσεων ή κινήτρων, δεν τους μαθαίνεις ουσιαστικά και για αυτό δεν συνδέεσαι, δεν σε ενδιαφέρουν. Κι αυτό κάνει τις αποφάσεις τις κεντρικής ηρωίδας, της μητέρας, εντελώς θολές και αδιάφορες.
Κρίμα στην αναξιοποίητη Χίλαρι Σουόνκ που περιορίζει την ερμηνεία της στο να κυκλοφορεί μουτρωμένη και να πίνει από μπουκάλια αλκοόλ που κρύβει στην τσάντα της.
