Ενας πρώην μποξέρ, o Γρηγόρης, έχει εγκαταλείψει το όνειρό του εδώ και καιρό. Ακολουθεί πια στη ζωή του τους κανόνες του υποκόσμου, δουλεύοντας για τον Μάρκο. Μαζί με τον συνεργάτη του Χρήστο έχει αναλάβει τον δύσκολο ρόλο να συλλέγει χρωστούμενα από ανθρώπους που αδυνατούν να πληρώσουν το χρέος τους. Μέσα από μία περιπετειώδη ζωή που περιλαμβάνει απειλές, καταδιώξεις και ληστείες, ο Γρηγόρης θα γνωρίσει τη Νεφέλη, μια νεαρή ηθοποιό την οποία ερωτεύεται. Όμως, ένα καλά κρυμμένο μυστικό από το παρελθόν του Γρηγόρη θα τον κάνει αναθεωρήσει τη ζωή του και να συγκρουστεί με όλους και με όλα για να κάνει την τελική αποπληρωμή.
Το σινεμά των ειδών (εδώ το γκανγκστερικό ή νέο νουάρ αν προτιμάτε) είναι κάτι που δεν συναντάμε συχνά στον ελληνικό κινηματογράφο ή το συναντάμε σε μια διαφορετική εκδοχή του, αναμφίβολα λιγότερο pulp, όπως για παράδειγμα στο πρόσφατο «Μικρό Ψάρι» του Γιάννη Οικονομίδη.
Η «Τελική Αποπληρωμή» του Αλέξανδρου Λεονταρίτη θέλει να είναι μια καθαρόαιμη genre movie, μια περιπέτεια στον χώρο του Αθηναϊκού υποκόσμου την ίδια στιγμή εσωτερική, αφού ακολουθεί την διαδρομή ενός ήρωα που προσπαθεί να ξεφύγει, αλλά και μαζί πιστή στο εξωτερικό σχήμα ενός τέτοιου σινεμά.
Μια μικρού προϋπολογισμού, ανεξάρτητη παραγωγή θα ήταν εύκολο να ακολουθήσει την οδό μιας cult ευκολίας που κάνει τους θεατές να συγχωρούν πιο εύκολα, όμως εδώ τόσο το θέμα όσο και οι ήρωες σκιαγραφούνται με απόλυτη σοβαρότητα ακόμη κι αν συχνά δεν ξεφεύγουν από τα κλισέ -όπως στην πιο ακραία μορφή του, το «αφεντικό» που υποδύεται ο Γιώργος Γιαννόπουλος.
Κι αν η απόπειρα για μια τέτοια ταινία δεν μπορεί παρά να ιδωθεί με ενδιαφέρον, όλα τα στοιχεία που συνθέτουν το φιλμ μοιάζουν υπερβολικά γνώριμα και σχηματικά, στερώντας από το φιλμ την δυνατότητα να αποκτήσει έναν χαρακτήρα που θα του πρόσφερε μια κάποια ιδιαιτερότητα.
Περισσότερο δράμα παρά περιπέτεια, δίχως ίχνος χιούμορ και με μια ψυχολογική κι αφηγηματική διαδρομή που δεν κρύβει εκπλήξεις, το φιλμ δεν πετυχαίνει να απεικονίσει με αληθινή ένταση ή πειθώ το περιβάλλον του κόσμου που κινείται, αλλά ούτε και το εσωτερικό τοπίο του ήρωα.
