Το πρώτο «Boss Baby», το οποίο βασίστηκε στα αξιαγάπητα παιδικά βιβλία της Μάρλα Φρέιζι, πήρε μια έξυπνη ιδέα, αυτή την άφιξης ενός νέου μωρού ως το «αφεντικό» της οικογένειας που τη διοικεί σαν να ήταν μια μεγάλη πολυεθνική εταιρεία και τη μετέτρεψε σε μια ταινία από παράλογες και κλισέ σκηνές χωρίς το ελάχιστο ίχνος πρωτοτυπίας.
Και να που, τέσσερα χρόνια μετά, έρχεται ένα σίκουελ το οποίο δεν ζήτησε κανείς, για να μας δώσει ακριβώς τα ίδια, απλά με περισσότερες δόσεις αχρείαστης (βρεφονηπιακής) τρέλας.
Στο σίκουελ, τα αδέρφια Τέμπλετον έχουν ενηλικιωθεί και δυστυχώς απομακρυνθεί ο ένας από τον άλλον. Oμως ένας νέος αρχηγός από κούνια, με δυναμική προσέγγιση και αποφασιστικό ύφος θα τους ενώσει ξανά και θα φέρει έμπνευση για μια νέα… οικογενειακή υπόθεση που δεν θα έχει προηγούμενο. Ο Τιμ και η Κάρολ είναι παντρεμένοι και ζουν μια ήσυχη ζωή στο σπίτι με τα παιδιά τους. Την πανέξυπνη επτάχρονη Τάμπιθα που είναι κορυφαία μαθήτρια στο σχολείο και το αξιολάτρευτο βρέφος, την Τίνα. Ο Τεντ από την άλλη είναι πετυχημένος διευθυντής σε οικονομική εταιρεία. Η μικρή Τάμπιθα θαυμάζει τον θείο Τεντ και θέλει διακαώς να του μοιάσει. Ο Τιμ που είναι πιο ρομαντικός ωστόσο, ανησυχεί μήπως η μικρή προσπαθεί πολύ να πετύχει κάτι μεγαλειώδες και ξεχνάει να ζήσει τη ζωή της σαν κανονικό παιδί. Oλα θα αλλάξουν όταν το μωρό, η φοβερή και τρομερή Τίνα, αποκαλύψει ότι είναι πράκτορας που ερευνάει το σχολείο της Τάμπιθα και τα μυστικά που κρύβει ο σκιώδης ιδρυτής του, ο Δόκτωρ Aρμστρονγκ. Τα αδέλφια Τέμπλετον θα έρθουν ξανά κοντά, θα ενώσουν τις δυνάμεις τους σε μια ξέφρενη περιπέτεια και θα ανακαλύψουν από την αρχή κάποιες οικογενειακές αξίες που είχαν λησμονήσει και που πάντα πρέπει να βρίσκουμε χρόνο να επανεκτιμάμε.
Αν στην πρώτη ταινία οι ενήλικοι θεατές πάσχιζαν να βρουν ένα κάποιο νόημα για τις όσες ασυναρτησίες παρακολουθούσαν να ξετυλίγονται μπροστά στα μάτια τους, εδώ απλά θα παρατήσουν τα όπλα από τα πρώτα κιόλας λεπτά. Μέσα σε ένα μπαράζ από σουρεαλιστικές και πραγματικά αφελείς καταστάσεις ο σκηνοθέτης της ταινίας Τομ ΜακΓκραθ χτίζει την (ο θεός να την κάνει) πλοκή χωρίς την στηρίξει σε καμία λογική. Δεν εξηγεί απολύτως τίποτα για το πως και γιατί τα αδέρφια γίνονται από ενήλικες μωρά, εγκαταλείπει ιδέες στη μέση και ενώ μηνύματα όπως την προβλήματα που προκαλεί η υπερπροστασία των γονιών, τα χρήματα που δεν αγοράζουν την ευτυχία και το να ζούμε την στιγμή, πέφτουν όλα στο κενό χωρίς κανένα αντίχτυπο. Και όλα αυτά χωρίς να καταφέρνει να γίνει ούτε λεπτό αστεία.
Ισως το animation, το ίδιο πολύχρωμο και όμορφο σε στιγμές, να καταφέρει να κερδίσει τους πολύ μικρούς θεατές και να τους κάνει να ξεχαστούν έστω και για λίγο. Αλλά για μια ταινία η οποία αφορά την παιδική ηλικία και την αξία του να συμπεριφέρεσαι σαν παιδί είναι παράλογο το πόσο λίγο απευθύνεται πραγματικά σε παιδιά. Μοιάζει περισσότερο να μιλά απευθείας σε εκείνους τους μεγάλους που δεν έχουν ξεχάσει το τι σημαίνει το να είσαι παιδί, βάζοντας τους να μπουν σε μια λογική παλιμπαιδισμού, αντί να τους κάνει να αγκαλιάσουν το παιδί που κρύβουμε όλοι μέσα μας. Και αυτό από μόνο του είναι περίεργα άβολο.
