Η Χιλή του '86 ζει κάτω από τον βαρύ ζυγό της δικτατορίας του Πινοσέτ. Η Λόκα ζει έτσι κι αλλιώς κάτω από ένα βαρύ ζυγό: μεσήλικη τρανς, έχει νιώσει παρείσακτη όλη της τη ζωή. Αρα, όπως λέει κι η ίδια, φασίστες ή κομμουνιστές της κάνει το ίδιο, είναι απολιτίκ και καταπιεσμένη. Τις νύχτες ζει μέσα στη μισοσκότεινη χάρη των ντραγκ σόου. Τη μέρα, στο σκληρό φως του ήλιου, με τις εκπληκτικές αντιδιαστολές που υπογράφει ο διευθυντής φωτογραφίας Σέρτζιο Αρμοστρονγκ, ζει σ' ένα μεγάλο υπό κατάρρευση σπίτι, φτιάχνει κεντήματα για τις συζύγους των συνταγματαρχών και μελαγχολεί στη μοναξιά της. Η γνωριμία της με τον Κάρλος θα δώσει στις μέρες της μια ένταση. Νεαρός Μεξικανός αντάρτης, της ζητά ν' αποθηκεύσει σπίτι της κούτες με «πίνακες ζωγραφικής». Η Λόκα ξέρει ενστικτωδώς πότε κάποιος την εκμεταλλεύεται. Αλλά τι γίνεται όταν το αντίτιμο είναι μια λαχταριστή ανάσα ζωής;
Βασισμένος στο μυθιστόρημα του εμβληματικού queer εικαστικού και συγγραφέα Πέδρο Λεμπεμπέλ, ο Ροντρίγκο Σεπούλβεντα (Επίσημη συμμετοχή στο Φεστιβάλ Βενετίας, Βραβείο Κοινού στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης), φτιάχνει μια ταινία πάνω απ' όλα αληθινή. Η Λόκα του δεν έχει τίποτε το επιτηδευμένα camp, δεν φοβάται να φλερτάρει στο μαγικό μισοσκόταδο, αλλά και να δείξει, στο σκληρό φως του ήλιου, τις ρυτίδες, τα αραιά μαλλιά της, το αταίριαστο της φύσης της σε μια κοινωνία ανέτοιμη να την αποδεχτεί. Η ταινία δεν εκμεταλλεύεται ποτέ την ταυτότητά της, δεν την κάνει θέμα ούτε θέαμα, αντίθετα, απολαμβάνει την αλλόκοτη χάρη αυτής της φιγούρας με το στομάχι της ηλικίας και τα λεπτά ποδαράκια, σαν μια κυρία Τεπενδρή όπου κάτι πήγε πολύ στραβά.
Οσο καλογραμμένη είναι η ηρωίδα της Λόκα, όσο γενναία και ελεύθερα την ενσαρκώνει ο αριστουργηματικός Αλφρέντο Κάστρο, τόσο ο ήρωας του Κάρλος δεν αναπτύσσεται, παραμένει ένα σύμβολο, ένας καταλύτης. Εκείνο που αναπτύσσει αργά, υποδόρια και τόσο αποτελεσματικά το φιλμ, είναι ο τρόμος της εποχής, η ζωή σ' ένα καθεστώς (πολιτικό ή, απλώς, ανθρώπινο), απαγόρευσης και περιορισμού. Γι' αυτό κι ένα βάδισμα της Λόκα, περήφανο, διστακτικό, ανάμεσα σε διαμαρτυρόμενους και παρατεταγμένους αστυνομικούς, παίρνει μια διάσταση θεϊκή, υπεράνθρωπη.
Μέσα από μια ιστορία σύντομη και μονοδιάστατη, η ταινία μοιράζεται μια σχέση πολυσήμαντη. Ενα σχόλιο για τη διαφορετικότητα, για τους ανθρώπους που, για όποιο λόγο, βρίσκονται στο περιθώριο της κοινωνίας, για το πώς, τελικά, ορίζονται οι πράξεις αντίστασης και τι χρώμα έχουν το πρωί.
