Ποιος έχει την πραγματική εξουσία; Το Κοινοβούλιο και οι εκλεγμένοι πολιτικοί του, που ψηφίζουν νόμους για το «καλό» της Ιταλίας; Η Εκκλησία που μέσα από το Βατικανό ασκεί σιδηρά την πολιτική της; Η Μαφία με τα πρωτοπαλίκαρά της που εκτελούν εν ψυχρώ όσους αντιστέκονται στην «προστασία» της; Στη Ρώμη του 2011, όπου το καμπανάκι της οικονομικής κρίσης έχει χτυπήσει ηχηρά, η απάντηση δεν είναι τόσο ξεκάθαρη. Ο «Σαμουράι», ένας ισχυρός γκάνγκστερ που ελέγχει τις τοπικές «Οικογένειες», θέλει να μετατρέψει την Οστια, ένα μικρό ανεκμετάλλευτο παραλιακό προάστιο της Ρώμης, σε αλά Λας Βέγκας παράδεισο παρανομίας: πολυτελή ξενοδοχεία, καζίνο, τζόγο. Στο πλευρό του ένας διεφθαρμένος βουλευτής, με αδυναμία στις πόρνες και το κρακ, αλλά κι ένας Καρδινάλιος. Οταν όμως μία ανήλικη κοπέλα ξεψυχά στο κρεβάτι του πολιτικού από υπερβολική δόση, ένα ντόμινο εγκλημάτων στρέφει τα ντόπια Αφεντικά εναντίον του Σαμουράι κι όλο το σχέδιο κινδυνεύει να καταρρεύσει κι ένας άγριος πόλεμος ξεσπά στην σκιά της διαφθοράς.
«Suburra» ονομαζόταν η πιο κακόφημη πλευρά της Αρχαίας Ρώμης: η περιοχή όπου ήταν συγκεντρωμένα τα μπουρδέλα και οι ταβέρνες που σύχναζαν εγκληματίες, αλλά και οι πολιτικοί που τους συναντούσαν για να ζητήσουν χάρες και να πληρώσουν ή να πληρωθούν για σκοτεινές συνεργασίες. Ο Στέφανο Σολίμα πατάει πάνω στο μπεστ σέλερ βιβλίο που έγραψαν ο Ιταλός δημοσιογράφος Κάρλο Μπονίνο κι ο συγγραφέας αστυνομικής λογοτεχνίας Τζιανκάρλο Ντε Κατάλντο, για να αποτυπώσει στην οθόνη ότι... τίποτα δεν έχει αλλάξει.
Ο Σολίμα προσφέρει με αυτοπεποίθηση ένα νεονουάρ με σκοτεινή, υγρή ατμόσφαιρα, στακάτο μοντάζ, πυκνή δραματουργία και στιγμές ακραίας βίας. Ο απώτερος στόχος είναι το «Suburra» να μετατραπεί σε μίνι σειρά για το «Netflix», κι αυτό εξηγεί το συνωστισμό των κατοίκων και των ιστοριών του. Οπως και την στυλιζαρισμένη αισθητική του: αν κάποιος είναι φαν των τηλεοπτικών επιτυχιών «Gomorra» και «Romanzo Criminale», αναγνωρίζει το μοτίβο μίας σχεδόν ποπ αντιμετώπισης της μαφίας - στην επιτηδευμένη κινηματογράφηση, τους πομπώδεις εμβληματικούς (αντι)ήρωες, τη φόρμα της βίας, το έντονο σάουντρακ (που εδώ φέρει την cool υπογραφή των M83).
Υπάρχουν στιγμές που το «Suburra» επιχειρεί να ξεφύγει από την επιδερμίδα της αισθητικής και να περπατήσει κάτω από τη βαριά σκιά της ιταλικής κινηματογραφικής νουάρ παράδοσης (που χάθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 70), αλλά και μίας αλά Μάικλ Μαν επιρροής που θέλει την ουσία, τα σπλάχνα της ιστορίας να κινούν τα νήματα του στιλ. Κι αυτές οι στιγμές είναι ο πραγματικός του θησαυρός.
Δυστυχώς όμως, στο σύνολό του υποκύπτει στην αυταρέσκεια της εξεζητημένης, επίπλαστης κατασκευής, το ναρκισσισμό της εικόνας, τα αναγνωρίσιμα σχήματα χαρακτήρων που έχουμε πλέον συνηθίσει να συναντάμε σε αντίστοιχες υπόγειες πόλεις.
