Ενα φιλμ που έρχεται φέρνοντας μαζί του τρανταχτά ονόματα - ο Στιβ Τζομπς, η apple, ο Ντάνι Μπόιλ στη νέα του ταινία, ο Μάικλ Φασμπέντερ κι η Κέιτ Γουίνσλετ υποψήφιοι κι οι δυο για Οσκαρ ερμηνείας - αλλά ανήκει αποκλειστικά κι υπέροχα στον Ααρον Σόρκιν, στο αριστοτεχνικά δομημένο σενάριό του, με τους αδιάκοπους και συναρπαστικούς διαλόγους και τη γνώριμη συγκίνηση που φέρνει η πίστη του στην καλή πλευρά των πραγμάτων.

Το «Steve Jobs» μακράν απέχει από το biopic με τον Αστον Κούτσερ, άλλωστε τα βιογραφικά στοιχεία που προσφέρει για τον Στιβ Τζομπς, τον ιδρυτή της apple και του «think different», είναι ελάχιστα, λαμβάνοντας ως δεδομένο ότι ο θεατής γνωρίζει ήδη αρκετά γι' αυτή τη μοναδική φυσιογνωμία της τρέχουσας γενιάς. Η ταινία κυλά σε τρεις ενότητες, συναντώντας τον Στιβ Τζομπς στα παρασκήνια καθώς προετοιμάζεται να παρουσιάσει τρία νέα προϊόντα: το Mac το 1984, το NeXT το 1988 και το iMac το 1998. Εκεί, στους διαδρόμους, τα γραφεία και τα καμαρίνια, πάντα με τη συνοδεία της στενότερης συνεργάτη του, της διευθύντριας μάρκετινγκ και γενικών καθηκόντων σωτήρα Τζοάνα Χόφμαν, ο Τζομπς συναντά τα πρόσωπα-κλειδιά της καριέρας και της ζωής του, από τον Στιβ Βόζνιακ και τον Τζον Σκάλι, μέχρι την πρώτη κόρη του, Λίσα και μιλά μαζί τους. Με ρυθμό πολυβόλου, με ένταση, θυμό, χιούμορ ή εξοργιστικά συγκρατημένη τρυφερότητα.

Η «συμβολή» του Ντάνι Μπόιλ στην ταινία είναι στοιχειώδης. Το όμορφο εύρημά του είναι η κάθε περίοδος αποδίδεται με την αισθητική του φιλμ της αντίστοιχης εποχής κι ότι, νευρικός και πληθωρικός σκηνοθέτης ο ίδιος, φροντίζει οι κλειστοί χώροι και οι ασταμάτητες ομιλίες να «διασκεδάζονται» με backgrounds που ζωντανεύουν κι άλλα τέτοια πρόσθετα διακοσμητικά στοιχεία. Ο Μάικλ Φασμπέντερ, παρότι εκτός της γενικής περιφοράς του δε μοιάζει στον Στιβ Τζομπς, κερδίζει τις εντυπώσεις από το πρώτο λεπτό, αποκαλύπτοντας ένα σύνθετο μυαλό, ένα δυσλειτουργικό άνθρωπο, έναν ανασφαλή αλαζόνα, όσο παράξενος κι αν είναι αυτός ο συνδυασμός, μια κινηματογραφική προσωπικότητα με μεταδοτική γοητεία και μαγνητισμό. Η Κέιτ Γουίνσλετ κάνει ακόμα περισσότερα και πιο διακριτικά, καθώς εκείνη είναι ο συνδετικός κρίκος της ιστορίας, η κινητήρια δύναμη κι το συστατικό «κανονικότητας» σ' έναν περιφραγμένο κόσμο όπου τίποτα δε λειτουργεί ακριβώς κανονικά.

Ακόμα περισσότερο, ωστόσο, το «Steve Jobs» είναι μια ταινία του Ααρον Σόρκιν. Με τους διαλόγους που ξεκινούν το πρώτο λεπτό και σταματούν το τελευταίο, αλλά είναι τόσο καλογραμμένοι, παιχνιδιάρικοι, ευαίσθητοι και πνευματώδεις, χωρίς μια περιττή φράση, που όχι απλώς ο θεατής δεν κουράζεται, αλλά δε χορταίνει. Με τους «δικούς του» ήρωες που επιστρέφουν, με άλλη μορφή, σαν τη φιγούρα του Θεού από τον Τζεφ Ντάνιελς, ή τους «μικρούς ανθρώπους» μιας παραγωγής που αποκαλύπτονται σ' όλο τους το μεγαλείο. Με τη δική του λατρεία σ' ένα ξεχωριστό πνεύμα, μια και αυτό φαίνεται πως είναι ό,τι ο Σόρκιν θαυμάζει περισσότερο στον κόσμο. Και με μια σταθερή πίστη στο Καλό, στην αγάπη, που ενάντια σε κάθε προσδοκία φέρνει ένα φινάλε που συγκινεί μέχρι δακρύων τον πιο κυνικό θεατή.


Διαβάστε και δείτε ακόμη: