Μετά από πολλές προσπάθειες στο Χόλιγουντ η ομάδα του Σον διαλύεται και επιστρέφει στο Μαϊάμι χωρίς εκείνον. Αρνούμενος να εγκαταλείψει το όνειρο του, ο Σον μένει στο Λος Aντζελες. Όταν μαθαίνει για έναν επερχόμενο διαγωνισμό χορού στο Λας Βέγκας, που θα μπορούσε να αποτελέσει μοναδική ευκαιρία ζωής, θα συνεργαστεί με ορισμένους εξαιρετικούς χορευτές, για να δημιουργήσουν μια νέα ομάδα χορού. Ο Σον και ο Μους σύντομα συγκεντρώνουν τους LMNTRIX, ένα χορευτικό γκρουπ, με τους πιο ταλαντούχους χορευτές της περιοχής. Η όμορφη και πεισματάρα Aντι είναι αυτή που ξεχωρίζει. Η ομάδα προπονείται σκληρά και λαμβάνει μέρος στους τελικούς του πρωταθλήματος, αντιμετωπίζοντας ισχυρές αντίπαλες ομάδες από το Λος Aντζελες.
Υπάρχουν πολλοί λόγοι να σταθείς αμήχανος απέναντι στο franchise του «Step Up».
Ενας από τους πιο σημαντικούς (και μιλάμε σοβαρά) είναι πως κάθε φορά που τελειώνει μια από τις ταινίες της σειράς μετανιώνεις που δεν σπούδασες χορό και που δεν χτυπήθηκες στο γυμναστήριο από μικρός ώστε να μοιάζεις έστω και λίγο στο ελάχιστο σε αυτά τα καλογυμνασμένα αγόρια και κορίτσια.
Ενας άλλος λόγος είναι πως δεν ξέρεις ποτέ ακριβώς που απευθύνονται αυτές οι ταινίες: αν αφορούν κάποιον άλλον εκτός από μαθητές σχολών χορού και μαθητών γυμνασίου που ονειρεύονται να γίνουν διάσημοι πάση θυσία, αλλά πριν το καταφέρουν πρέπει να μάθουν πως «η νίκη δεν είναι το παν», πως αυτό που έχει σημασία είναι να μένεις πιστός στους φίλους σου και να μην προδώσεις ποτέ το κορίτσι που αγάπας.
Ο κυριότερος, ωστόσο, λόγος αμηχανίας είναι πως το «Step Up: All In», όπως και σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό και οι τέσσερις ταινίες που προηγήθηκαν, έχει λόγο ύπαρξης μόνο όταν οι πρωταγωνιστές του χορεύουν (μόνοι τους, στη σκηνή, σε κάποιο διαγωνισμό, σε ένα λούνα παρκ...) και ότι είναι ό,τι πιο κακοσκηνοθετημένο, κακοπαιγμένο και κιτς έχεις δει ποτέ στα κομμάτια της (ο Θεός να την κάνει) πρόζας.
Κλισέ μέχρι τελευταίας φιγούρας και εκβιαστικά ρομαντικό, συγκινητικό και ελπιδοφόρο, το χαζεύεις (τρισδιάστατα ή και όχι) προσπαθώντας να νιώσεις την ενέργεια που θέλει να μεταδώσει και σκέφτεσαι πως θα ήταν αν ήσουν έφηβος και πίστευες για λίγο στο... όνειρο.
Αλλά είναι αδύνατον να ξεπεράσεις το γεγονός πως μοιάζει περισσότερο με μια ταινία του Disney Channel (με λίγο περισσότερoυς γυμνούς κοιλιακούς) ή ένα κακοφτιαγμένο Glee που νοιάζεται μόνο για το εντυπωσιακό των χορογραφιών του, αδιαφορώντας παντελώς για το υποτυπώδες σενάριο και την υπερφόρτωση των κλισέ που ίσως τελικά να είναι και ο πραγματικός λόγος της ύπαρξής του.
Και απ’ότι φαίνεται και της μακροζωίας του «Step Up» ως franchise.
