Ο Αρης είναι ένας νέος κοντά στα τριάντα, πρώην ασκούμενος δικηγόρος, ο οποίος προσπαθεί να επανέλθει στο χώρο της νομικής ύστερα από μια μεγάλη αποτυχία που τον σημάδεψε. Αναγκάζεται να εργαστεί ως κούριερ για τα προς το ζην και μια μέρα, κατά τη μεταφορά ενός δέματος σε ένα εγκαταλελειμμένο αρχοντικό, δέχεται επίθεση από έναν άγνωστο. Οταν συνέρχεται, βρίσκεται ζωσμένος με εκρηκτικά, ένα μηχανισμό που μετράει αντίστροφα και ένα ακουστικό από το οποίο του μιλάει ένας μυστηριώδης άντρας. Αναγκασμένος να ακολουθήσει τις οδηγίες του, ο Αρης προσπαθεί να σώσει τη ζωή του ψάχνοντας το κατάλληλο κλειδί που θα απενεργοποιήσει τον μηχανισμό. Μέσα όμως από αυτές τις δοκιμασίες θα αναθεωρήσει όσα γνωρίζει για το παρελθόν και τις επιλογές του και θα βρεθεί σε ένα μαραθώνιο επιβίωσης, μεταξύ της αστυνομίας, εγκληματιών και του χρόνου ο οποίος ολοένα λιγοστεύει.
Το είδος της ελληνικής ταινίας δράσης είναι σίγουρο ότι έχει πολύ δρόμο ακόμη να διανύσει μέχρι να μπορέσει να ξεφύγει από την περιοχή του αξιοπερίεργου και να βρει ίσως τους δικούς της «auteurs» που μπορούν να κάνουν κάτι περισσότερο από χαβαλέ.
Μέχρι τότε θα έχουμε ταινίες σαν το «Short Fuse» που κάνουν ότι καλύτερο μπορούν, αλλά δεν παίρνουν είναι η αλήθεια ούτε και οι ίδιες τον εαυτό τους απολύτως στα σοβαρά. Αν το έκαναν θα φρόντιζαν να προσέξουν λίγο περισσότερο το γεμάτο τρύπες και δάνεια σενάριο και να καθοδηγήσουν τους ηθοποιούς τους σε ερμηνείες που δεν δείχνουν ερασιτεχνικές.
Παγιδευμένο συχνά σε μια περιοχή που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν το φιλμ παρωδεί τον εαυτό του, κατορθώνει εν τούτοις να αγγίζει τα όρια του cult ειδικά στις σκηνές που ο Τάσος Νούσιας ορίζει εκ νέου τον όρο «μασάω το σκηνικό».
Εν τούτοις, παρά την προχειρότητα που μοιάζει να στήθηκε η ταινία τουλάχιστον στο επίπεδο της ιδέας και των προθέσεων, το αποτέλεσμα είναι πιο διασκεδαστικό απ όσο θα περίμενες ειδικά όταν δεν προσπαθεί τόσο σκληρά να είναι απλά αναφορικό σε και πιστό στα στερεότυπα του είδους αλλά προσπαθεί να βρει μια δική του ταυτότητα.
Διότι αν θες να κάνεις σινεμά δράσης σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, δεν αρκεί να αντιγράφεις απλά σεκάνς και κλισέ από ταινίες που σου αρέσουν. Ειδικά όταν τα multiplex που πιθανότατα θα προβληθείς, έχουν ανάλογο αλλά καλύτερα φτιαγμένο προϊόν στην ακριβώς δίπλα αίθουσα.
