Είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις τι πάει πιο στραβά στην ταινία του κατά τα άλλα έμπειρου, αλλά με ελάχιστες εξαιρέσεις (βλ. «Narc» και «Grey»), μετρίου Τζο Καρναχαν.
Από το εκνευριστικό περιτύλιγμα ενός οικογενειακού μελό που ντύνει μια παντελώς αδιάφορη κατασκοπική ταινία δράσης μέχρι τα ολισθήματα ερμηνείας κυρίως από την πρωταγωνίστρια (και παραγωγό) Κερί Ουάσινγκτον και τον ούτε για γέλια Μαρκ Στρονγκ, συν αναίτιες εκρήξεις βίας χωρίς την παραμικρή αναστολή, είναι ελάχιστες οι στιγμές που θα πιάσεις τον εαυτό σου να σκέφτεται πόσο διασκεδαστική θα μπορούσε να είναι αυτή η ταινία, αν δεν έπαιρνε τον εαυτό της τόσο (αλήθεια;) στα σοβαρά.
Αποξενωμένοι λόγω βεβαρυμένου παρελθόντος, η Κίρα και ο Αϊζακ, δύο κατάσκοποι που αποστατήσαν από την ομάδα τους (Shadow Force, ντε), θα βρεθούν ξανά μαζί προκειμένου να προστατέψουν τους εαυτούς τους και το ανήλικο παιδί τους από τον μαινόμενο πρώην αρχηγό τους που είναι αποφασισμένος να τους σκοτώσει. Τους ακολουθούμε σε όλη τη διαδρομή μέχρι το τέλος, καθώς τους κυνηγούν και οι πρώην συνάδελφοι τους, ελπίζοντας πως θα γλιτώσουν γρήγορα και θα ζήσουν το οικογενειακό happy end που θεωρούν ότι δικαιούνται.
Γιατί όχι, αφού είναι υπέροχοι γονείς και φέρνουν τον ανήλικο μικρό γιο τους συνεχώς στο κέντρο ένοπλων ληστειών, απαγωγών, καταδιώξεων μέσα στην ομίχλη και πυροβολισμών στην ψύχρα και επίσης είναι και ωραίοι και multilingual - σε αυτό φταίει και ο Ομάρ Σι που μιλάει αγγλικά, γαλλικά και αφρικανικά σχεδόν στην ίδια πρόταση. Επίσης γνωρίζουν απέξω το library του Λάιονελ Ρίτσι (με έμφαση στο «Truly» που θα πρωταγωνιστήσει πολλαπλά και δωρεάν μέχρι και το φινάλε) και γενικά, ενώ γίνεται ο κακός χαμός, αυτοί είναι στο όριο του coolness…
Στο όριο βρίσκεται και ο θεατής, ο οποίος μετά από κάποια ώρα έχει πιάσει το νόημα της λούπας που στριφογυρίζει γύρω από το μοτίβο «κάποιος μας πρόδωσε - ας τον σκοτώσουμε - κρύψε πρώτα κάπου το παιδί» και φυσικά δεν εκπλήσσεται και μαζικά με τις (και καλά) ανατροπές που, τύφλα να χει και ο Στίβεν Σόντερμπεργκ που προσπάθησε στο «Σκιές στο Σκοτάδι» να διασώσει την έννοια του plot twist, εδώ είναι σαν να τις ξέρεις πριν καλα καλά συμβούν.
Το κυριότερο όμως είναι ότι δεν σε νοιάζει, όπως δεν νοιάζονται και οι παρευρισκόμενοι σε αυτό το λουτρό αίματος, βίας και εν δυνάμει blaxploitation (που αγγίζει ιδανικά το βλακοσπλοϊτέισιον) που με μια στροφή 180 μοιρών θα γινόταν ένα ωραιότατο b-movie που τόσο έχουμε ανάγκη. Για την ώρα, μια υποψία για ένα σίκουελ στο αδιανόητα cringe φινάλε μας έκανε να ανατριχιάσουμε για πρώτη φορά τόσο πολύ μέσα στην ταινία…