Είναι 1972. Όλα τα βλέμματα του πλανήτη είναι στραμμένα στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες στο Μόναχο, εκεί όπου ο Αμερικάνος κολυμβητής Μαρκ Σπιτζ θα σπάσει όλα τα ρεκόρ κερδίζοντας επτά χρυσά μετάλλια. Το συνεργείο στο στούντιο του ABC που βρίσκεται στημένο λίγο έξω από το Ολυμπιακό Χωριό βρίσκεται σε αναβρασμό. Η τηλεθέαση ανεβαίνει. Και ο υπεύθυνος του ABC Sports θέλει να την ανεβάσει κι άλλο. Δοκιμάζει την ώρα της νίκης του Σπιτζ να δείξει το πρόσωπο του αντιπάλου του, από τη Δυτική Γερμανία και σχεδιάζει να ρωτήσουν τον Εβραίο Σπιτζ πως νιώθει για τη νίκη του μέσα στη χώρα των Ναζί. Η θερμοκρασία ανεβαίνει, αντιρρήσεις θα εκφραστούν από τους επικεφαλείς τμημάτων μέσα στο στούντιο. Μια νέα όμως εποχή ξεκινάει για την ζωντανή τηλεόραση, όπου το συναίσθημα γίνεται πολιτική επιλογή. Λίγη ώρα αργότερα, μέσα στη νύχτα, θα ακουστούν πυροβολισμοί και το ABC θα πρωτοστατήσει σε αυτό που τελικά θα ήταν η πρώτη ζωντανή μετάδοση μιας τρομοκρατικής ενέργειας, με περίπου 900 εκατομμύρια θεατές σε όλον τον κόσμο.
Η τρομοκρατική επίθεση δεν είναι άλλη από την απαγωγή των μελών της ομάδας του Ισραήλ από Παλαιστινίους, μέλη της τρομοκρατικής ομάδας Black September που εληξε ως μια άνευ προηγουμένου τραγωδία με όλους τους εμπλεκόμενους νεκρούς. Και η ευκαιρία για το συνεργείο του ABC μοναδική, αφού τα αντανακλαστικά τους θα ενεργοποιηθούν άμεσα ώστε να καλύψουν ζωντανά την ομηρία και να τη μεταδώσουν σε όλον τον κόσμο. Για πρώτη φορά στην τηλεοπτική ιστορία.
Αυτή είναι η ταινία του Ελβετού Τιμ Φελμπάουμ, ο οποίος μετά την επιστημονική φαντασία των δύο πρώτων ταινιών του (δεν έχουν προβληθεί στην Ελλάδα), το «Hell» του 2011 και το «Tides» του 2021, βρίσκει τον εαυτό του και επιδεικνύει ένα αξιοθαύμαστο ταλέντο στη διαχείριση του ρεαλισμού με το υποψήφιο για Όσκαρ Καλύτερου Πρωτότυπου Σεναρίου «Πέντε Σεπτεμβρίου».
Τοποθετημένο όλο μέσα στο στούντιο του ABC και στις προσπάθειες των αθλητικών ρεπόρτερ, υπεύθυνων ροής, επικεφαλής και Προέδρων να πετύχουν την καλύτερη κάλυψη των γεγονότων, το φιλμ του Φελμπάουμ δεν ενδιαφέρεται για το τι συμβαίνει μέσα στα δωμάτια όπου βρίσκονται οι όμηροι, ούτε στο τι ακριβώς θα κάνει τις διαπραγματεύσεις και τα σχέδια της Γερμανικής κυβέρνησης και αστυνομίας να πάνε τόσο στραβά. Αυτό που τον ενδιαφέρει είναι η ματιά των παρατηρητών, το κυνήγι για την είδηση, τα όρια της ευθύνης του τι δείχνεις στον τηλεθεατή, όλο το ιδεολογικό περίβλημα που συνήθως εξαντλείται στην ψευδή ύπαρξη καλών και κακών και φυσικά το αντίκτυπο μιας τραγωδίας που δεν θα μπορούσε να είναι πιο επίκαιρη.
Δεν υπάρχει ούτε ένα λεπτό μέσα στην φρενήρη ταινία του Φέλμπαουμ που να μην νιώθεις βαριά τη σημερινή πραγματικότητα στη Γάζα, που να μην πιάνεις τον εαυτό σου να προβληματίζεται από το γεγονός πως μπροστά στα μάτια σου εκτυλίσσεται μια ιστορία με τους Παλαιστινίους στο ρόλο των απαγωγέων και τους Ισραηλινούς σε ρόλο θυμάτων, που να μην πιστεύεις ότι το timing είναι ταυτόχρονα το πιο σωστό και το πιο λάθος. Αν καταφέρνει κάτι η ταινία του Φέλμπαουμ είναι ότι είναι τόσο καλογραμμένη και κλειστοφοβικά σκηνοθετημένη - θυμίζει τις καλύτερες στιγμές του είδους, αν αυτό θεωρούμε ότι είναι το «Broadcast News» του Τζέιμς Λ. Μπρουκς, αλλά και παρόμοιες ταινίες όπως π.χ. το «Spotlight» του 2015 ή και το «Post» του Στίβεν Σπίλμπεργκ - που καταφέρνει να μετατοπίσει τη βαρύτητα της «επικαιρότητάς» της και να γίνει περισσότερο μια σπουδή πάνω στην παρατήρηση, την επίδραση που έχει η ζωντανή εικόνα και τον τρόπο της κατασκευής της «αλήθειας» ή του «ψέματος».
Μικρή σε διαστάσεις παραγωγής, το «Πέντε Σεπτεμβρίου» είναι μια ταινία που λειτουργεί ταυτόχρονα ως ένα θρίλερ και ως ένα διαφωτιστικό βλέμμα πάνω στον κόσμο των «ειδήσεων», ανοίγοντας τελικά τις διαστάσεις της και σε ένα ανθρώπινο χάρτη συναισθημάτων, διλημμάτων και (ηθικών) αποφάσεων, ενορχηστρωμένο όλο πάνω σε δυνατό ρυθμό, ερμηνείες (κυρίως από τον Τζον Μάγκαρο και τον Πίτερ Σάρσγκααρντ και την καταπληκτική Λεονί Μπενές του «Γραφείου Καθηγητών») που κάνουν τους ηθοποιούς να χάνονται στους ρόλους τους και μια αγωνία μέχρι το φινάλε που τολμά να μην είναι ακριβώς happy end - αφού η δημοσιογραφική επιτυχία οφείλει να ευθυγραμμίζεται με το φινάλε της πραγματικής ιστορίας που καταγράφει.
Χαμένος κρίκος ανάμεσα στο (άδικα υποτιμημένο) «Μόναχο» του Στίβεν Σπίλμπεργκ και το άρτιο ντοκιμαντέρ «One Day in September» του Κέβιν Μακ Ντόναλντ, το «Πέντε Σεπτεμβρίου» ολοκληρώνει κινηματογραφικά μια από τις πιο τραγικές στιγμές τρομοκρατίας στην ιστορία του σύγχρονου κόσμου και ταυτόχρονα και χωρίς ποτέ να υπερεκτιμά τις διαστάσεις και τις δυνατότητές του, γίνεται έστω και για λίγο ένα τραπέζι συζήτησης γύρω από το γεγονός, την καταγραφή του και την τελική επίδραση που αυτό έχει σε αυτό που το βλέπει να διαδραματίζεται ζωντανά μπροστά του.