Η Τσάρλι, είναι δεκαεφτά χρονών. Ζει μέσα σε έναν “ανεμοστρόβιλο” από φίλους, συναισθήματα, πεποιθήσεις ... και πολλά πάθη. Είναι μία έφηβη όπως οποιαδήποτε άλλη, στο μεταίχμιο αβεβαιότητας μεταξύ παιδικής ηλικίας και ενηλικίωσης. Είναι ταλαντούχα και όμορφη, αλλά παράλληλα βουτηγμένη στις αμφιβολίες και η καθημερινότητά της βρίθει απογοητεύσεων. Κάποια στιγμή, εισβάλει στη ζωή της η Σάρα, ένα διαφορετικό νέο κορίτσι, όμορφο και με περισσό θράσος. Πρόκειται για μια αυθεντική, αληθινή προσωπικότητα, ένα αστέρι που ξέρει να κάνει τα πάντα σωστά…. Στο σχολείο, στα πάρτι, στις σχέσεις της με τα υπόλοιπα κορίτσια και τα αγόρια, ακόμη και στις σχέσεις τις με τους γονείς, η Σάρα είναι μια ανάσα φρέσκου αέρα. Ανάμεσα στις δυο κοπέλες θα ξεκινήσει μια δυνατή φιλία, όμως ο χαρακτήρας της υπέροχης αλλά εύθραυστης Τσάρλι δε μπορεί να αντέξει για πολύ τα τερτίπια και τις τσαχπινιές της απρόβλεπτης Σάρα… Οι τρόποι για να την κρατήσει για πάντα ως αποκλειστική της φίλη είναι πολλοί, ποιον θα διαλέξει όμως η Τσάρλι, στην ευαίσθητη ψυχολογική κατάσταση που βρίσκεται;
Βασισμένο σε ένα νεανικό μυθιστόρημα, αλλά από εκείνα που μιλούν για αληθινούς ανθρώπους κι όχι για ρομαντικά βαμπίρ, ή αγόρια με υπερδυνάμεις, το φιλμ της Μελανί Λοράν μας βυθίζει στον κόσμο και την φιλία δυο κοριτσιών στην τελευταία τάξη του σχολείου στα προάστια μιας επαρχιακής γαλλικής πόλης.
Το πάθος είναι συνώνυμο με την εφηβεία και όπως λέει μια από τις συμμαθήτριες της ηρωίδας νωρίς στο φιλμ, μπορεί να γίνει επικίνδυνο όταν γίνει εμμονή. Οπως μπορείτε να φανταστείτε, αυτό ακριβώς είναι που συμβαίνει στο «Δυο Αναπνοές», μόνο που το φιλμ της Λοράν, κατορθώνει να χειρίζεται το θέμα του με διακριτικότητα και ενδιαφέροντα τρόπο, χτίζοντας περισσότερο μια πλούσια σε αποχρώσεις εφηβική ταινία παρά ένα εύκολο θρίλερ.
Θα μπορούσες να την περιγράψαμε σαν κάτι ανάμεσα στη «Ζωή της Αντέλ» και το «Νέα Γυναίκα Μόνη Ψάχνει», όμως οι περιοχές που εξερευνά, δεν είναι τόσο ασπρόμαυρες, ούτε τόσο... «μπλε». Η σχέση των δύο κοριτσιών, ο τρόπος με τον οποίο η φιλία τους τις καταπίνει αποδίδεται εξαιρετικά και οι δυο νεαρές ηθοποιοί έχουν την αληθοφάνεια και την ακρίβεια να σε πείσουν για την πολυπλοκότητα των συναισθημάτων τους.
Η Λοράν κάνει ένα φιλμ που κοιτάζει πιο κάτω από την επιφάνεια των πραγμάτων και ανακαλύπτει πτυχές στην ψυχοσύνθεση των ηρωίδων της που δικαιολογούν τις συμπεριφορές της, φροντίζοντας να εξερευνήσει το κάθε τι με διακριτικότητα και προσοχή.
Ομως το φιλμ δεν μπορεί να αποφύγει μια επαναληπτικότητα που το αποδυναμώνει και μια κατά στιγμές ενοχλητική επιμονή σε μελαγχολικά πλάνα ειδικά στο κομμάτι της ιστορίας όπου τα δυο κορίτσια περνούν λίγες μέρες μακριά από την πόλη και οι πρώτες ρωγμές στην σχέση τους κάνουν την εμφάνισή τους.
Ακόμη κι έτσι όμως, το «Δυο Ανάσες» παραμένει ενδιαφέρον -πιθανότατα ακόμη περισσότερο αν είστε κοντά στην ηλικία των ηρωίδων- και δείχνει πως η Μελανί Λοράν εκτός από μια καλή ηθοποιός έχει λόγο να συνεχίσει να είναι και σκηνοθέτης.
