Μια φορά κι έναν καιρό, οι πριγκίπισσες των παραμυθιών μεγάλωναν με μπαμπάδες που τους διάβαζαν το παραμύθι του Πύργου-Φάντασμα, όπου ζούσε ο Μάγος Κέζαμπορ. Σύμφωνα με την ιστορία, ο κακός μάγος έστελνε το δράκο του να κλέψει τα κορίτσια - όπου κι αν εκείνες βρισκόντουσαν. Τις φυλάκιζε στον Πύργο του, κανείς δεν μπορούσε να τις βρει, κανείς δεν τατιςέβλεπε ποτέ ξανά. Οταν ο Βασιλιάς διάβαζε αυτό το παραμύθι στην πεισματάρα, αντιδραστική μικρούλα Μίνα, εκείνη τέντωνε τις γροθιές της στον αέρα και προκαλούσε τον μάγο να αναμετρηθεί μαζί της. Από πιτσιρίκα ήταν επαναστάτρια.
Κάπως έτσι μεγάλωσε κιόλας - ενώ όλα τα παλικάρια του παλατιού ήθελαν το χέρι της (για να γίνουν κυρίαρχοι του Βασιλείου), εκείνη περνούσε τις ώρες της με τον παιδικό της φίλο Ρόναν - έναν μορφωμένο αρχιτέκτονα, μειλίχιο και άβγαλτο. Ο Ρόναν δεν είχε κρατήσει ποτέ σπαθί, δεν είχε βλάψει μυρμήγκι, δεν ήξερε καν να παλεύει - και για αυτό τα υπόλοιπα αρσενικά τον χλεύαζαν.
Ο Βασιλιάς δεν ήθελε έναν τέτοιο γαμπρό, όμως λύγισε κάτω από τις πιέσεις της επαναστάτριας πριγκίπισσας και έδωσε την ευχή του. Την ημέρα του γάμου της όμως την περίμενε μια έκπληξη: λίγο πριν αρχίσει η ιεροτελεστία, ο... δράκος του Μάγου Κέζαμπορ εμφανίστηκε και την άρπαξε. Ο συντετριμμένος Βασιλιάς έβγαλε τότε φιρμάνι: όποιος του έφερνε πίσω την κόρη του θα έπαιρνε το χέρι της και το Βασίλειο. Οι παλιοί φιλόδοξοι μνηστήρες ξεπετάχτηκαν ξανά από τις σκιές τους και ξεκίνησαν την αποστολή για τον Πύργο Φάντασμα. Το ίδιο όμως έκανε κι ο ερωτευμένος Ρόναν - με μόνα όπλα την εξυπνάδα και το μυαλό του. Ποιος θα τα καταφέρει;
Είναι λίγο αστείο κάποια σύγχρονα παραμύθια προσπαθούν να πλασάρουν ένα νέο δυναμικό πρότυπο στα μικρά κορίτσια -αυτό της δυναμικής, ανεξάρτητης πριγκίπισσας που δεν κάθεται παθητικά κι άβουλα, αλλά αγωνίζεται και παλεύει- ενώ... στην ουσία ακολουθούν κι εκείνα την κλασική πεπατημένη: ένας πρίγκιπας θα τη σώσει.
Ναι, η επαναστάτρια πριγκίπισσα παίζει ξύλο, σώζει κι εκείνη με τη σειρά της (δεν σας λέμε τι), αλλά τελικά τον Ρόναν περιμένει να λύσει τα μάγια και να την επιστρέψει... στον πατέρα της. Κι ο Ρόναν με τη σειρά του μπορεί να ξεφεύγει λίγο από το καλούπι του κλασικού γενναίου πριγκιπόπουλου που θα παλέψει τον κακό του παραμυθιού, αλλά όχι και πολύ - το μυαλό που επικαλείται ως μόνο του όπλο, μια μόνο φορά βλέπουμε να το χρησιμοποιεί. Οσο για τους καλούς και τους κακούς μάγους, ή ακόμα περισσότερο το δράκο (που τελικά είναι ζηλιάρα γυναίκα δράκαινα) δεκάδες κλισέ στερεότυπα συνθέτουν τις ιστορίες τους.
Ακόμα και το ίδιο το animation δεν ξεφεύγει από το τετριμένο σκίτσο της κλασικής παράδοσης: η εικόνα της Μίνα είναι μία ελαφομάτα με σαρκώδη χείλη πριγκίπισσα, και ο Ρόναν ο τυπικός ξανθός με φράντζα όμορφος των Disney παραμυθιών. Ισως επίτηδες. Μπορεί οι δημιουργοί να ήθελαν σαφείς αναφορές όσων τα μικρά παιδιά ξέρουν και αναγνωρίζουν - άλλωστε, χωρίς να τις κατονομάσει, οι φιγούρες των αιχμάλωτων από τον Μάγο γυναικών κλείνουν το μάτι: μοιάζουν με τη Γιασμίν, την Ραπουνζέλ, την Ωραία Κοιμωμένη, ακόμα και την Eλσα.
Με καλές προθέσεις αλλά μπερδεμένα «επαναστατικά» μηνύματα, μία συμπαθητική περιπέτεια, χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον στην πλοκή ή το σκίτσο, κι αναμενόμενη κατάληξη. Ας ζήσουν κι αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.