Πάθος, ανεκπλήρωτος έρωτας, μια δυναμική γυναίκα με ενέργεια που ξεπερνά τις κοινωνικές νόρμες της εποχής. Στημένα ρούχα, ελεύθερα πεδία, η απεραντοσύνη της ερήμου, τ' αρώματα της Βόρειας Αφρικής, τα μυστικά των βεδουίνων, ο παγκόσμιος πόλεμος και η διπλωματία, δυο άντρες που πολιορκούν το απρόσιτο αντικείμενο του πόθου. Νομίζετε ότι διαβάζετε τη σύνοψη για κάποιο απο τα αγαπημένα 3κάσετα που νοικιάζαμε στα βίντεο κλαμπ τη δεκαετία του '80; Οχι, αυτή είναι η καινούρια ταινία του Βέρνερ Χέρτσογκ και είναι υπέροχη.
Διαβάστε ακόμη: Nικόλ Κίντμαν. Hail to the Queen!
Ο Γερμανός μετρ επιλέγει την ιστορία της Γερτρούδης Μπελ - της προοδευτικής φεμινίστριας ιστορικού και αρχαιολόγου που, απαρνούμενη τη συνηθισμένη πορεία ζωής των γυναικών της εποχής της, ταξίδεψε για χρόνια σ' ολόκληρη τη Μέση Ανατολή, μελέτησε και γνώρισε την πολυπλοκότητα των σχέσεων των φυλών των βεδουίνων και κατέληξε όχι απλώς να βοηθά τη Βρετανική κυβέρνηση στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, αλλά στην ουσία και να χαρτογραφεί το σημερινό Ιράκ, ως η μοναδική λευκή ειδήμων στους λαούς της περιοχής. Στην ταινία του Χέρτσογκ τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά: το κίνητρο της Μπελ για να ξεκινήσει το μεγάλο της ταξίδι δεν είναι παρά ο αδιέξοδος έρωτάς της μ' έναν άντρα που δεν εγκρίνει η οικογένειά της, με αποτέλεσμα να ταχθεί στη μοναχική ζωή.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Χέρτσογκ απλουστεύει σε βαθμό τελενοβέλας μια σύνθετη πραγματική ιστορία: η ταινία δεν είναι ο «Λόρενς της Αραβίας», αλλά περισσότερο η «Μαντώ Μαυρογένους» σε διαφορετικό ιστορικό πλαίσιο. Ακόμα χειρότερα, στους τρεις άντρες που επιλέγει για το καστ του, τον Τζέιμς Φράνκο (ο πρώτος έρωτας της Γερτρούδης), τον Ντέιμιαν Λούις (ο δεύτερος έρωτας της Γερτρούδης) και τον Ρόμπερτ Πάτινσον, πετυχαίνει μόνο στον μεσαίο. Ο Φράνκο είναι ρηχός και απόλυτα μη πειστικός ως νεαρός διπλωμάτης με panache και ο Πάτινσον, ενσαρκώνοντας τον Τ.Ε. Λόρενς, προκαλεί κυνικό χαμόγελο, μασκαρεμένος με την περιβολή του Λόρενς της Αραβίας σαν αποκριάτικη στολή.
Από την άλλη πλευρά, η Νικόλ Κίντμαν βρίσκεται σε μεγάλη φόρμα και στιλιστική τελειότητα: είναι πανέμορφη και, ταυτόχρονα, στήνει μια ερμηνεία με ατμόσφαιρα, παρότι ο ρόλος της δεν έχει ίχνος βάθους. Γύρω της, όπως πάντα, ο Βέρνερ Χέρτσογκ αποτυπώνει τα «τοπία» του, είτε αυτά είναι αστικά και στολισμένα, είτε, ακόμα καλύτερα, οι αμμόλοφοι και τα σκονισμένα χρώματα της ανοιχτής ερήμου, με τρόπο που μόνο εκείνος ξέρει στο σύγχρονο σινεμά. Αν βάλεις την ιστορική πραγματικότητα και οποιουδήποτε είδους επιθυμία για βάθος και ουσία στην άκρη, η «Βασίλισσα της Ερήμου» είναι ένα πανέμορφο, απολαυστικό Αρλεκιν εποχής, μια θεαματική σαχλαμάρα που προκαλεί απορία μόνο λόγω της σκηνοθετικής υπογραφής της.
Διαβάστε ακόμη:
