«Το πρόβλημά μου είσαι εσύ!», λέει ο (παρμένος από τον αγγλόφωνο) ελληνικός τίτλος τούτης της γαλλικής φάρσας. Πράγματι, σε κάθε πραγματευόμενη τη μάχη των φύλων σκριούμπολ κωμωδία του κλασικού Χόλιγουντ, από τους Φρανκ Κάπρα και τους Ερνστ Λιούμπιτς μέχρι τους Χάουαρντ Χοκς και τους Λίο ΜακΚάρεϊ, το πρόβλημα είναι ο άλλος, άνδρας ή γυναίκα, ανάλογα την οπτική γωνία.
Στην ταινία του Πιέρ Σαλβαντορί, που έχει αποδείξει πως είναι και γνώστης και λάτρης του είδους με τις κομεντί «Κορίτσι από Σπίτι» και «Γλυκό Ψέμα» (αμφότερες με την Οντρέ Τοτού, που εδώ περιορίζεται σε έναν δεύτερο ρόλο), «πρόβλημα» σε πρώτη ανάγνωση είναι ο Αντουάν, ο οποίος, βγαίνοντας από τη φυλακή μετά από μια οκταετία άδικου εγκλεισμού, κουβαλά εκκεντρικότητες και άγχη που τον εμποδίζουν να προσαρμοστεί στην έξω ζωή, τόσο την κοινωνική όσο και την ερωτική, και τον ωθούν στην παραβατικότητα.
Την περίπτωσή του παρακολουθεί κρυφά η Ιβόν, χήρα αστυνομικός που νόμιζε τον μακαρίτη συνάδελφο άντρα της για άμεμπτο υπηρέτη του νόμου και ανέκαθεν τον ηρωοποιούσε στα μάτια του 8χρονου γιου της, μέχρι που ανακάλυψε εντελώς τυχαία ότι ήταν ντιπ διεφθαρμένος. Αποφασισμένη να αποκαταστήσει τις αδικίες που εκείνος διέπραξε, ανάμεσά τους και τη φυλάκιση του Αντουάν, πλησιάζει τον τελευταίο σε μια εξιλεωτική προσπάθεια να τον βοηθήσει. Ωστόσο, δε θα πρέπει σε καμία περίπτωση να του αποκαλύψει ποια πραγματικά είναι. Ούτε πως είναι η γυναίκα εκείνου που του την έστησε, ούτε πως είναι η ίδια αστυνομικός. Του παριστάνει, λοιπόν, κάποια άλλη. Συνεπώς, αργά ή γρήγορα, θα γίνει και αυτή το «πρόβλημα» για τον προς το παρόν ανύποπτο Αντουάν.
Επονται παρεξηγήσεις κι απρόοπτα, ενώ στις πλαστοπροσωπίες θα προστεθούν και μεταμφιέσεις. Όπως στα σκριούμπολ της χρυσής χολιγουντιανής εποχής που λέγαμε, αλλά όχι με την ίδια συνεκτικότητα, ούτε την ανάλογη πειστικότητα. Για την ακρίβεια, δεν είναι λίγες οι στιγμές που νιώθεις πως παρακολουθείς μια ασυναρτησία ολκής, με τον Αντουάν να επιδίδεται σε καμώματα αιφνίδια και παλαβά και την Ιβόν να επιμένει κάθε τόσο να τον συμμαζέψει. Και τρίτα πρόσωπα να περιφέρονται στη δράση επικουρικά αλλά να «καίγονται» γρήγορα ως χαρακτήρες, όπως ο φίλος αστυνομικός που φλερτάρει αμήχανα την Ιβόν, αλλά μένει πάντα στη σκιά του ανακυκλούμενου γκαγκ των σκηνών του -εκείνο του… καλοσυνάτου δολοφόνου που παλεύει απεγνωσμένα να… παραδοθεί στις Αρχές.
Εξοχη η σεναριακή ιδέα, ταιριαστή η Αντέλ Ενέλ στον ρόλο της σκληρής μέσα στις ενοχές και την ανασφάλειά της χήρας. Καλή και η ιδιορρυθμία, όχι όμως και η ιδιορρυθμία για την ιδιορρυθμία. Οταν το ύφος γίνεται αυτοσκοπός, τότε υπάρχει… πρόβλημα.
