O ατσίδας ντετέκτιβ Χάρι Γκούντμαν εξαφανίζεται μυστηριωδώς, ωθώντας έτσι τον 21χρονο γιο του Τιμ να ανακαλύψει τι συνέβη. Στην έρευνα τον βοηθά ο πρώην συνεργάτης του Χάρι, ο Ντετέκτιβ Πίκατσου: ένας ξεκαρδιστικός, αξιαγάπητος σούπερ μπελάς που μπορεί να μπερδέψει ακόμα και τον ίδιο του τον εαυτό. Συνειδητοποιώντας ότι έχουν την ικανότητα να επικοινωνούν μεταξύ τους, καθώς ο Τιμ είναι ο μόνος άνθρωπος που μπορεί να μιλάει με τον Πίκατσου ενώνουν τις δυνάμεις τους σε μια συναρπαστική περιπέτεια για να ξεδιπλώσουν το μυστήριο. Ψάχνουν για ίχνη κάτω από τα νέον φώτα των δρόμων της Ράιμ Σιτι - μιας σύγχρονης μητρόπολης όπου οι άνθρωποι και τα Πόκεμον ζουν δίπλα-δίπλα και συναντούν μία σειρά από χαρακτήρες Πόκεμον. Σταδιακά ξεδιπλώνεται μία συγκλονιστική πλοκή, καθώς απειλείται η ειρηνική συνύπαρξη των Πόκεμον με τους ανθρώπους, αλλά και ολόκληρο το σύμπαν τους.
Για όλους σε εσάς που, για κάποιον λόγο, έχετε καταφέρει να μην γνωρίζετε τίποτα για τα Pokemon, την τρέλα που εισέβαλε στην ποπ κουλτούρα σαν τσουνάμι τα τελευταία 20 χρόνια, τότε μάλλον «Ο Ντετέκτιβ Πίκατσου» δεν είναι για εσάς. Και αυτό γιατί ο σκηνοθέτης Ρομπ Λέτερμαν προσπαθεί - είναι αλήθεια - αρκετά να κάνει την πρώτη ταινία, και μάλιστα live action, με θέμα τα αξιαγάπητα αυτά τερατάκια (ναι υπήρχαν άλλες 19 πριν από αυτή με θέμα τα Pokemon) να απευθύνεται τόσο στους αμύητους όσο και στους φανατικούς των Πόκεμον, αλλά εάν δεν μπορείς να ξεχωρίσεις τον Charizard από τον Mewtwo ή τον Psyduck από τον Bulbasaur, τότε δύσκολα θα σου κρατήσει το ενδιαφέρον ως το τέλος, ξύνοντας επιπροσθέτως το κεφάλι σου καθώς ακούς τους υπόλοιπους να φωνάζουν το όνομα, με ένα είδος έκστασης στα μάτια τους, κάθε ενός από τα Pokemon που περνάνε από την οθόνη λες και βρίσκονται στη μέση ενός «Ποιο είναι αυτό το Pokemon» μαραθωνίου.
Αλλά αν βρίσκεστε στο target group της ταινίας, τότε σίγουρα σας περιμένει μια αρκετά διασκεδαστική και, οπτικά τουλάχιστον, όμορφη μεταφορά του πολυαγαπημένου αυτού video game της Nintendo, γεμάτο από easter eggs και αναφορές. Οι αμφιβολίες για το live action εξαφανίζονται νωρίς, καθώς ο Λέτερμαν σε βάζει μέσα σε έναν κόσμο όπου τα Pokemon και οι άνθρωποι συζούν αρμονικά, τόσο στις μεγαλουπόλεις όσο και στην ύπαιθρο. Πετυχαίνει σχεδόν διάνα τουλάχιστον αυτόν τον στόχο, θεμελιώνοντας ένα σύμπαν αρκετά πιστευτό, με καθένα από αυτά τα «τέρατα τσέπης» να δείχνουν φυσιολογικά και αναπόσπαστο μέρος αυτού. Φυσικά βοηθάνε και τα υπέροχα εφέ τα οποία φέρνουν στην ζωή καθένα από αυτά, με τα δικά τους ξεχωριστά χαρακτηριστικά, που θα κάνουν τους φανς να παραληρούν από ευχαρίστηση.
Αλλά, όπως προδίδει ο τίτλος, το «Ντετέκτιβ Πίκατσου» πρόκειται (και) για μια ταινία μυστηρίου. Κι εδώ είναι που αρχίζουν να φαίνονται οι όποιες επιρροές του Λέτερμαν από διάφορα παλιά φιλμ νουάρ, τις οποίες συνδυάζει με την ατμόσφαιρα κάποιων κλασσικών sci-fi ταινιών, όπου οι πόλεις είναι γεμάτες από έντονα νέον χρώματα, ψηλά κτήρια και σκοτεινά σοκάκια που οδηγούν σε κακόφημα μπαρ, ενώ τα εργοστάσια κρύβουν φαντάσματα του παρελθόντος που θυμίζουν κάτι από την καταστροφή του Τσερνόμπιλ. Ολα αυτά θα μπορούσαν να δημιουργήσουν ένα εικαστικό κιτς, αλλά η ταινία καταφέρνει και εδώ να οριοθετήσει τη δική της ταυτότητα και αισθητική που την κάνουν να ξεχωρίζει.
Για μια ταινία μυστηρίου, όμως, ξεχνάει το απολύτως βασικό: να το δημιουργήσει. Πίσω από το καλοφτιαγμένο, προσεγμένο και σινεφίλ σύμπαν υπάρχει ένα κακογραμμένο και απλοϊκό σενάριο με μια πλοκή η οποία είναι τόσο προβλέψιμη και, σε στιγμές, ακατανόητη που κάνει τη ταινία να χάνει γρήγορα την όποια αίσθηση μυστηρίου προσπαθεί να σε πείσει πως έχει. Δεν χρειάζεται να προσπαθήσεις αρκετά για να καταλάβεις ποιοι είναι οι κακοί και ποιες οι προθέσεις τους, ενώ οι διάλογοι μοιάζουν να έχουν μείνει ακόμη στον κόσμο του animation και των video games.
To κερδισμένο στοίχημα (και με τον εαυτό της και με τους θεατές και με τους φανατικούς των Πόκεμον) είναι η φωνή του Ράιαν Ρέινολντς ως Πίκατσου. Ο τελικά πολυμήχανος ηθοποιός όχι μόνο προσφέρει μερικές αν όχι τις καλύτερες, και ίσως τις πιο αστείες, στιγμές της, αλλά καταφέρνει να είναι τόσο απολαυστικός που η ταινία του χρωστάει σχεδόν τα πάντα. Η χημεία του με τον Τζάστις Σμιθ, το νεαρό αγόρι που μισεί τα Pokemon και οτιδήποτε έχει να κάνει σχέση με αυτά, είναι το δυνατό της σημείο, δημιουργώντας μια σχέση βγαλμένη από κάποιο buddy cop movie με τα πιο διασκεδαστικά αποτελέσματα.
Η αλήθεια είναι πως η κινηματογραφική βιομηχανία δεν έχει και το πιο καθαρό ποινικό μητρώο όσον αφορά στις μεταφορές video games στο σινεμά. Και ο «Ντετέκτιβ Πίκατσου» μπορεί να είναι μια πάνω του μέσου όρου ταινία βασισμένη σε κάποιο video game, μια ένδειξη ότι τα στούντιο να αρχίζουν να δείχνουν λίγο περισσότερο σεβασμό και αγάπη στο συγκεκριμένο είδος, αλλά είναι δύσκολο να κρύψεις το άβολο συναίσθημα που νιώθεις όταν συνειδητοποιείς πως έχουμε ακόμα αρκετό δρόμο μπροστά μας για να δούμε επιτέλους κάτι πραγματικά αξιόλογο.
