Οταν ο μικρότερος αδελφός του Τσάρλι εξαφανίζεται απροσδόκητα στο μαγευτικό, κινούμενο σύμπαν του Playmobil, η Μάρλα καταβάλει όλες της τις προσπάθειες για να επιστρέψει σπίτι. Ενώ ξεκινάει το φανταστικό της ταξίδι στους εντυπωσιακούς νέους κόσμους, η Μάρλα συνεργάζεται με μερικούς απίθανους και ηρωικούς νέους φίλους: τον ομαλό οδηγό τροχόσπιτων Ντελ, τον αστείρευτο και χαρισματικό μυστικό πράκτορα Ρεξ Ντάσερ, ένα ολόψυχο ρομπότ, μία νεράιδα και πολλούς άλλους. Μέσα από τη ζωντανή τους περιπέτεια, η Μάρλα και ο Τσάρλι συνειδητοποιούν ότι ανεξάρτητα από το τι συμβαίνει στη ζωή, ο καθένας μπορεί να επιτύχει το οτιδήποτε όταν πιστεύει στον εαυτό του!
Τα Playmobil από την πρώτη στιγμή που έκαναν την εμφάνισή τους στα ράφια των παιχνιδιών έμοιαζαν σαν μια «φτηνή και ανέμπευστη απομίμηση των LEGO», όπως αρκετοί τα είχαν χαρακτηρίσει, και από τότε δείχνουν να πασχίζουν να ξεφύγουν από την σκιά τους και να δημιουργήσουν την δική τους κληρονομία.
Κάτι αντίστοιχο θέλει να κάνει και η πρώτη ταινία βασισμένη στα παιχνίδια που με το ζόρι κινούνται και μοιάζουν να έχουν όλα το ίδιο άβολο χαμογελαστό πρόσωπο, αλλά αντί να δημιουργήσει έναν κόσμο γεμάτο φαντασία και φρέσκιες ιδέες, το μόνο που κάνει είναι να προσπαθεί να αντιγράψει, κάπως ξεδιάντροπα η αλήθεια είναι μερικές φορές, τη σειρά των ταινιών Lego χωρίς όμως την αυθεντικότητα που τις έκανε απολαυστικές (και επιτυχίες).
Το περίεργο είναι πως ο σκηνοθέτης Λίνο ΝτιΣάλβο - εδώ στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο - είναι ένας βετεράνος animator που αν και έχει δουλέψει στη Disney και σε ταινίες όπως το «Ψυχρά κι Ανάποδα» και «Μαλλιά Κουβάρια», εδώ μοιάζει σαν ένας απλός ερασιτέχνης με το animation, το οποίο ίσως σε σημεία να δείχνει ένα κάποιο είδος πλαστικής ομορφιάς, αλλά στο μεγαλύτερο μέρος του μοιάζει τόσο κακόγουστο, πολύ μακριά από τα επίπεδα άλλων παραγωγών.
Η ταινία θα μπορούσε να βρει κάποιο λόγο ύπαρξης αν τουλάχιστον η ιστορία της είχε κάποιο ενδιαφέρον. Οταν όμως ξεκινάει (και να τελειώνει) με live action, με τους πρωταγωνιστές της να ξεσπούν σε τραγούδι λίγο πριν μάθουν πως οι γονείς τους έχουν σκοτωθεί σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα (!), οι σεναριογράφοι μοιάζουν σαν να μην ξέρουν πως να χειριστούν τα πιο απλοϊκά πράγματα στη πλοκή για να προχωρήσουν την ιστορία τους, με το σενάριο να αποτυγχάνει να δημιουργήσει έναν κόσμο αρκετά πιστευτό και ζωντανό.
Χωρίς κανόνες (από την μια η πρωταγωνίστρια δεν μπορεί να περπατήσει και να σταθεί όρθια ως Playmobil, λόγω των άκαμπτων ποδιών της, και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα τρέχει να σωθεί), και καμία συνοχή (οι πρωταγωνιστές περνάνε από διαφορετικούς κόσμους όπως τους Βίκινγκς, πειρατές, δεινόσαυρους και Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία χωρίς λόγο), με το μήνυμα που θέλει να περάσει είναι απλά η σημασία της αδερφικής αγάπης (κάτι που έχουμε ξαναδεί σε καλύτερες, και πιο ευρηματικές, εκδοχές) η ταινία πέφτει γρήγορα σε ένα υποτυπώδες, γεμάτο στα κλισέ και ευκολοχώνευτο σενάριο, με αρκετές δόσεις ακατανόητου σουρεαλισμού και χωρίς κάποιο ίχνος έξυπνου αστείου. Μέσα σε όλα αυτά προσθέστε ότι τα τραγούδια που γεμίζουν τις σκηνές της ταινίας κρατάνε περισσότερο από όσο θα έπρεπε και ξεχνάς ότι τα άκουσες με το που τελειώνουν.
Κάθε σειρά παιχνιδιών που σέβεται τον εαυτό της αποκτά - μέρες που' ναι - μια ταινία ως μια καλά καμουφλαρισμένη δικαιολογία για την αύξηση των πωλήσεων περισσότερων «κομματιών», πάντα με την πρόφαση μιας ιστορίας που θα περνάει και κάποια θετικά μηνύματα για τα μικρά παιδιά. Ετσι συμβαίνει και με τα Playmobil, μόνο που εδώ, σχεδόν απροκάλυπτα πια, το «Playmobil H Ταινία» είναι περισσότερο μια μεγάλου μήκους διαφήμιση των προϊόντων τους παρά ταινία. Εξάλλου, με τα Χριστούγεννα προ των πυλών, ποιος έχει χρόνο για τέτοιες δικαιολογίες;
