Ο Καουμπόι και ο Ινδιάνος είναι επαγγελματίες της καταστροφής. Απ’ τη στιγμή που θα σκεφτούν ένα σχέδιο, το χάος βγαίνει απ’ τη φωλιά του. Αυτή τη φορά, θέλουν να ευχηθούν «χρόνια πολλά» στο Αλογο με το οποίο συγκατοικούν, όμως τι δώρο να του κάνουν; Ενα μπάρμπεκιου δεν είναι κακή ιδέα, μόνο που, από ένα λάθος στην παραγγελία, βρίσκονται με ένα εκατομμύριο τούβλα! Κι αυτό δεν είναι παρά μόνο η αρχή.
Υπάρχει προφανώς κάτι στο νερό εκεί στο Βέλγιο, μια που οι κωμικοί του δείχνουν να μεγαλουργούν τα τελευταία χρόνια με έναν τρόπο που είναι τόσο χαρακτηριστικός της τοπικής ιδιοσυγκρασίας όσο και οι πατάτες με μαγιονέζα. Δεν είναι τυχαίο ότι αστείοι Βέλγοι σαν τον Μπούλι Λανέρς ή τον Μπενουά Πελβούντρ δανείζουν τη φωνή τους στην Πανικούπολη, μια που το φιλμ μοιάζει κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της ανατρεπτικής κωμικής τους φλέβας, έστω κι αν εκ πρώτης όψεως είναι φτιαγμένο για παιδιά.
Από την άλλη, σε μια «το αυγό και η κότα» δεύτερη σκέψη, το γεγονός ότι η τηλεόραση της μικρής κεντροευρωπαϊκής χώρας προβάλλει στην παιδική της ζώνη πράγματα όπως το δημιούργημα των Στεφάν Ομπιέρ και Βενσάν Πατάρ, -που πριν αυτή την πρώτη κινηματογραφική του βόλτα υπήρξε μια πετυχημένη τηλεοπτική σειρά-, αρκεί ίσως για να εξηγήσει από που πηγάζει το στραβό χιούμορ τους.
Φανταστείτε κάτι σαν τον Γουάλας και Γκρόμιτ αλλά γεννημένο από τη φαντασία ενός λιγάκι πιο χιουμορίστα Ντέιβιντ Λιντς και με ήρωες που αντί από στρογγυλεμένες πλαστελίνες, είναι φτιαγμένοι από το φτηνό πλαστικό παλιών παιχνιδιών, ή τις φιγούρες που στολίζουν τις τούρτες παιδικών γενεθλίων ξεχασμένων συνοικιακών ζαχαροπλαστείων.
Αφαιρέστε από το σενάριο κάθε λογική και ειρμό και αντικαταστήστε τα με ένα σενάριο που μοιάζει να βρίσκει το κοινό σημείο ανάμεσα σε παραλήρημα υπό την επήρεια παραισθησιογόνου τριπ και σε κρίση αυτόματης γραφής, κι έχετε ένα ιδιοφυές και μοναδικά sui generis μείγμα.
Ναι, το αποτέλεσμα είναι τουλάχιστον παλαβό, αλλά σίγουρα φέρνει γέλιο και ξεχειλίζει από την αναρχική εξυπνάδα που χαρακτηρίζει τον κόσμο και τη λογική των παιδιών, στην οποία τίποτα δεν είναι απαραίτητο να έχει νόημα, το μόνο που χρειάζεται είναι να έχει πλάκα.
