Το γυναικείο σώμα διεκδικεί ένα μικρούτσικο χώρο στην απέραντη στέπα της Μογγολίας, σε μια ναΐφ αλλά γοητευτική φέτα ζωής.
Ενα τραυματισμένο, νεκρό γυναικείο κορμί βρίσκεται παρατημένο στη μέση της μογγολικής ερήμου: το έγκλημα είναι «μεγάλη υπόθεση» για την τοπική αστυνομία, που ποτέ δεν έχει ν' αντιμετωπίσει κάτι τόσο σοβαρό. Δεν είναι μεγάλη υπόθεση για την ίδια την ταινία, που κινείται... χορευτικά, γύρω από αυτή την αλλόκοτη εικόνα. Ο νεαρός αστυνομικός που αναλαμβάνει να φυλάξει το πτώμα την πρώτη νύχτα είναι απροστάτευτος από το κρύο, τη λύκαινα, τη μοναξιά. Η μεγαλύτερή του βοσκός, φιγούρα μεγαλόπρεπη πάνω στην καμήλα της, το όχημά της, θα του προσφέρει κάτι παραπάνω από παρέα. Η γυναίκα έχει στην κατοχή της ένα αυγό: μπορεί και να γίνει η μητέρα των δεινοσαύρων.
Αυτή είναι, στ' αλήθεια, η υπόθεση του «Αυγού», αλλά η ταινία δεν έχει τίποτε το τόσο υπερβατικό όσο ακούγεται στη σύνοψή της: είναι ένα φιλμ απολύτως ρεαλιστικό, τόσο πολύ, μάλιστα, που μέσα από τις απίθανα φωτογενείς εικόνες του και τη μικρή του, κλεφτή εξέλιξη, καταφέρνει να μεταφέρει μια αίσθηση ενός τόπου που, έτσι κι αλλιώς, είναι βγαλμένος από παραμύθια.
Ο Γουανγκ Κουαν'αν, ο Κινέζος σκηνοθέτης που κέρδισε τη Χρυσή Αρκτο στο Φεστιβάλ Βερολίνου με τον «Γάμο της Τούγια» το 2006 και το Βραβείο Σεναρίου για το «Χωριστά Μαζί» το 2010, χτίζει ένα διακριτικό πορτρέτο της ζωής και της ψυχής της Μογγολίας, ακουμπώντας περισσότερο στις εικόνες του, παρά στους διαλόγους, αλλά παγιδεύοντας με ακρίβεια και συναίσθημα αυτό το σύνορο μεταξύ αλήθειας και μύθου.
Πρωταγωνιστής στο «Αυγό» είναι... το σπίτι του, το γυναικείο σώμα, ως σημείο συνάντησης, βίας, σεξ, μητρότητας, προστασίας, αυτοδιάθεσης. Σιωπηλά και μ' ένα υπόγειο χιούμορ. Ο Γουανγκ Κουαν'αν εντοπίζει την κωμικότητα στην εξωτική ιστορία του και την αναδεικνύει, χωρίς να παύει στιγμή να τη σέβεται. Με τον ίδιο τρόπο, ξέρει πολύ καλά την απόκοσμη ομορφιά του τοπίου του και την εκμεταλλεύεται όσο πάει, ακόμα και περισσότερο, τραβώντας τα πλάνα του σε έκταση: ο αστυνομικός που χορεύει Ελβις κόντρα στο φως, η καμήλα που γίνεται καναπές, κάδρα χωρισμένα οριζόντια, δύο τρίτα ουρανός, ένα τρίτο χώμα. Αυτός ο νωχελικός ρυθμός, κρύβει, βέβαια, μια αυταρέσκεια, ένα αίσθημα σπουδαίου επιτεύγματος, ένα «δείτε τι όμορφα κάδρα έχω φτιάξει και δείτε τα για πολλή πολλή ώρα».
Παρόλ' αυτά, η ναΐφ επίφαση, εκτός από το πορτρέτο μιας λακωνικής, φευγαλέας, ακαταμάχητης ηρωίδας, μεταφέρει πραγματικά και την ατμόσφαιρα ενός μακρινού τόπου, αποδίδει τα στοιχεία, τις πληροφορίες και την ψυχοσύνθεσή του, μέσα από ένα σχεδόν «κοενικό» whodunnit σε πολλές παράλληλα διαδρομές. Αυτό το «Αυγό» είναι μια μια ταινία για τη ζωή, το θάνατο και τους δεινόσαυρους, φτιαγμένη σ' έναν πολιτισμό όπου αυτά τα τρία μπορούν να συνυπάρξουν, πειστικά, σήμερα.
