Ο Αγγελος Ράλλης κυριολεκτεί. Οχι μόνο επειδή τεκμηριώνει, αλλά γιατί ο τρόπος που επιλέγει να γυρίζει τις ταινίες του δεν του δίνει πολλές εναλλακτικές, εκτός από το να βρίσκεται παρών ακόμη και σε συνθήκες που θα απέτρεπαν και τον πιο ριψοκίνδυνο και φιλόδοξο κινηματογραφιστή.
Μετά το κοντινό στη φρίκη που έζησε από το Ισλαμικό Κράτος η κοινότητα των Γεζίντι στο Βόρειο Ιράκ στο «Πού Είσαι Σινγκάλ;» του 2017, ο Αγγελος Ράλλης κάνει ακόμη μια μεγαλύτερη βουτιά, αυτή τη φορά μέσα στα φουσκωμένα νερά του Βραχμαπούτρα, του ποταμού που διασχίζει την Κίνα, την Ινδία και το Μπανγκλαντές, αλλά που εμείς θα γνωρίσουμε ως «σπίτι» της Αφρίν.
Μια από τις κατοίκους ενός νησιού από αυτοσχέδια καταφύγια που επιπλέουν πάνω στο ποτάμι, η Αφρίν είναι 12 ετών, ένα παιδί με μοναδική του ρίζα το ποτάμι, που επιβιώνει μαζεύοντας πολύτιμα σκουπίδια στα βαθιά νερά του και αναγκάζεται να γίνει (κλιματικός) πρόσφυγας κάθε φορά που οι πλημμύρες που μαστίζουν την περιοχή δημιουργούν μια νέα γεωγραφία, σε ένα, έτσι κι αλλιώς διαρκώς μεταλλασσόμενο από την απόκοσμη και τρομακτική ομορφιά του, μέρος.
Μαζί με την Αφρίν, σε μια αδιανόητη καθημερινότητα που ξεπερνά ακόμη και την πιο μεγάλη φαντασία, στα ίδια νερά που ανεβαίνουν και κατεβαίνουν με τη βία μιας Γης που το νιώθεις ότι δεν μπορεί πλέον να βρει τρόπο να «εκφραστεί» παρά με το να συμπαρασύρει τα πάντα στην έκρηξή της, επιπλέει και ο Αγγελος Ράλλης που καταγράφει τις διαδρομές του κοριτσιού με την περιέργεια ενός εθνογράφου και την ευαισθησία ενός ανθρωπολόγου. Κρατώντας την κάμερα πάνω στην Αφρίν και αφήνοντάς την μόνο για μερικά κλεφτά βλέμματα στη γύρω φύση, την αφήνει να αφηγηθεί μόνη της από τη μία πλευρά μια ιστορία για την κλιματική αλλαγή και από την άλλη πλευρά μια ιστορία ενηλικίωσης.
Οι δύο ιστορίες δεν είναι διαφορετικές μεταξύ τους, καθώς η Φύση προσπαθεί κι αυτή να σταθεί στα πόδια της με τον ίδιο τρόπο που η Αφρίν προσπαθεί να επιβιώσει. Με κάποιον περίεργο τρόπο το καταφέρνουν και οι δύο. Η Φύση επανέρχεται σε μια πρότερη κατάσταση κάθε φορά που η καταιγίδα σταματά και τα νερά του ποταμού προσφέρουν έστω και παροδικά τη γαλήνη τους στους νομάδες κατοίκους του. Η Αφρίν φεύγει και επιστρέφει, ψηλαφώντας τα «στεγνά» σημεία στο χάρτη που θα της επιτρέψουν να πατήσει γερά στο έδαφος προκειμένου να κοιτάξει τα αστέρια.
Διατηρώντας το βλέμμα του ακέραιο απέναντι σε κάτι που θα μπορούσε εύκολα να γίνει μελοδραματικό, αν όχι κλισέ και μονοδιάστατα οικολογικό ή καταγγελτικό, ο Αγγελος Ράλλης δοκιμάζει στο «Η Αφρίν στον Καιρό της Πλημμύρας» τις αντοχές μιας τεκμηρίωσης που συναντά τον μαγικό ρεαλισμό σε σκηνές που χωράνε μέσα τους όλη τη βία αλλά και την ομορφιά του κόσμου. Κάπως έτσι ο ψυχισμός ενός κοριτσιού χωρίς παρελθόν, ίσως χωρίς παρόν αλλά με ένα μέλλον που γιατί όχι μπορεί να φτάνει μέχρι τον ουρανό, γίνεται η αντανάκλαση μιας ταινίας που από τα φουσκωμένα νερά του Βραχμαπούτρα μέχρι τις νύχτες στη Βεγγάλη στέλνει σήμα κινδύνου αλλά ταυτόχρονα και ένα βλέμμα που είναι έτοιμο να τον κοιτάξει χωρίς τρόμο, αλλά με βαθιά, βιωματική σοφία.
Το Σάββατο 17 Φεβρουαρίου στις 19.00 στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος ο σκηνοθετης Αγγελος Ράλλης και ο Ευρωβουλευτής Πέτρος Κόκκαλης θα συζητήσουν για την κλιματική κρίση μετά την προβολή της ταινίας. Συντονίζει η δημοσιογράφος Ειρηνη Δριβα. Η ταινία θα προβληθεί με ελληνικούς και αγγλικούς υπότιτλους.
Διαβάστε ακόμη: Ο Αγγελος Ράλλης επιπλέει στα φουσκωμένα νερά μιας οικολογικής... ενηλικίωσης
