H Nταφνέ, σύντροφος του Φρανσουά και τριών μηνών έγκυος στο πρώτο παιδί τους, υποδέχεται στο σπίτι τους στη γαλλική εξοχή τον Μαξίμ, τον Παριζιάνο ξάδελφο του Φρανσουά, ο οποίος χρειάζεται μια αλλαγή τοπίου μετά από έναν άσχημο χωρισμό του. Μόνο που ο Φρανσουά ανγκάστηκε να λείψει εκτάκτως για μερικές μέρες και η Νταφνέ αναλαμβάνει να ψυχαγωγήσει τον φιλοξενούμενό τους: περιήγηση στα αξιοθέατα της περιοχής τους, βόλτες στην εξοχή - μία ευκαιρία να γνωριστούν καλύτερα και να ανοίξουν τις καρδιές τους.
Εκείνος της αφηγείται πώς το κορίτσι που ερωτεύτηκε προτίμησε τον κολλητό του, εκείνη του εξομολογείται πώς γνωρίστηκε με τον ξάδελφό του, ειρωνικά, τη νύχτα που βίωνε κι εκείνη την απόρριψη του κρυφού της έρωτα. Οι διηγήσεις τους έχουν παρακλάδια: ακολουθούμε και την εξέλιξη των ιστοριών όλων των εμπλεγμένων ηρώων, που με τη σειρά τους ερωτεύονται, απογοητεύονται, χωρίζουν, γνωρίζουν κάποιον άλλον. Ακόμα και ο ίδιος ο Φρανσουά, όταν επιστρέφει, και αποκαλύπτει στον ξάδελφό του που πραγματικά ήταν, συνεισφέρει στο σύνθετο παζλ της αγωνιώδους ερώτησης του Μαξίμ: γιατί οι άνθρωποι συμπεριφερόμαστε με τέτοια ασυνέπεια συναισθημάτων απέναντι στον έρωτα; Γιατί παρουσιαζόμαστε στον κόσμο με θεωρίες για το τι θέλουμε και ψάχνουμε, ενώ κάνουμε τ' αντίθετα;
Ο Εμανουέλ Μουρέ γράφει και σκηνοθετεί μία γαλλική δραμεντί που ακολουθεί τα χνάρια της παράδοσης του Ερίκ Ρομέρ, όπου οι κοινωνικές και διαπροσωπικές σχέσεις αναλύονται στο κινηματογραφικό μικροσκόπιο, αλλά, ταυτόχρονα, υποκλίνεται και στον Γούντι Αλεν με την walking n talking φόρμα της σκηνοθεσίας του: μορφωμένοι μικροαστοί, μιλούν πολύ, σκέφτονται πολύ, κι όσο φιλοσοφούν περί έρωτος... άλλα λένε κι άλλα κάνουν.
Τουλάχιστον 9 ήρωες εμπλέκονται σε ιστορίες, μέσα σε ιστορίες, μέσα σε ιστορίες, κι εμείς καταλήγουμε με ένα εγκεφαλικό σπονδυλωτό αποτέλεσμα, έξυπνα δομημένο, αλλά σε πολλές στιγμές άνισο σε ύφος και τόνο (με τον τρόπο που το γαλλικό σινεμά ανενδοίαστα συνηθίζει): η ερωτική χημεία φλερτάρει με τη φάρσα, η φιλοσοφική ανάλυση με την ανθρώπινη ανοησία, οι στυλιζαρισμένοι διάλογοι με την αλαζονεία, ενώ το μελό φέρνει την ανατροπή.
Η ιδέα, πίσω από την κατασκευή αυτού του εγκεφαλικού ερωτικού παζλ, έχει μεγάλο ενδιαφέρον: μήπως οι άνθρωποι μπορούμε να πιστέψουμε οτιδήποτε για τους εαυτούς μας, πριν/ μέσα σε/ μετά από μια σχέση, μόνο και μόνο για να μπορέσουμε να (μας) αντέξουμε;
Η εκτέλεση, θα ικανοποιήσει τους θεατές των γαλλικών εγκεφαλικών δραμάτων, όπου οι ήρωες μοιάζουν ερωτευμένοι με τη φωνή τους - δεν σταματούν να μιλάνε. Μία sapiosexual δραμεντί που... κάνει αυτό ακριβώς που λέει.
