H Aνε είναι μία 40χρονη σύζυγος, παγιδευμένη σ' ένα γάμο που δεν της προσφέρει πλέον τίποτα. Δουλεύει σ' ένα εργοτάξιο κι επιστρέφει στο βουβό της διαμέρισμα. Στον άντρα της, με τον οποίο μοιάζει να μην έχουν τίποτα πια κοινό. Μέχρι που μία μέρα μία υπέροχη ανθοδέσμη, χωρίς κάρτα ή όνομα αποστολέα, παραδίδεται στην πόρτα της. Κάθε εβδομάδα, ένα μπουκέτο λουλούδια από κάποιον άγνωστο ομορφαίνει τη ζωή της, ξυπνά τα ένστικτά της και φυσικά προκαλεί τριγμούς στη σχέση της. Ποιος είναι αυτός που την πολιορκεί αινιγματικά; Μέχρι που τα λουλούδια σταματούν να έρχονται. Παράλληλα, κάτι που θα συμβεί στον εργασιακό χώρο τής δίνει την εξήγηση. Τα χρόνια περνούν και λουλούδια εμφανίζονται ξανά. Δεμένα σε μία κολώνα του δρόμου, εκεί όπου σημειώθηκε ένα τροχαίο δυστύχημα που στοίχισε τη ζωή ενός άντρα. Ενός άντρα παγιδευμένου ανάμεσα στις δυο γυναίκες της ζωής του: την καταπιεστική μεσογειακή μάνα και τη γυναίκα του. Η πεθερά, Τέρε, και η νύφη, Λούρδη, δεν αγαπήθηκαν ποτέ. Ούτε όταν ο Μπένατ έφυγε τόσο άδοξα από τη ζωή. Αντιθέτως, όσα τόσα χρόνια τους χώριζαν, έγιναν βαθύτερα. Και οι αινιγματικές ανθοδέσμες στο τόπο του δυστυχήματος θα σταθούν η αφορμή για να ρίξουν λίπασμα στην αιώνια έχθρα τους.
Το δημιουργικό δίδυμο των Ισπανών σεναριογράφων και σκηνοθετών Γιoν Καράνιο και Χοσέ Μαρία Γενάγα («For 80 Days») πλάθει μία ταινία αισθαντική, ουσιαστική και ψιθυριστά σημαντική (καταλαβαίνουμε απόλυτα γιατί ήταν η επίσημη πρόταση της Ισπανίας για τα Οσκαρ). Τίποτα δε φωνάζει, τίποτα δεν υπογραμμίζεται, τίποτα δεν εξηγείται. Και ταυτόχρονα όλα έχουν νόημα. Οπως ένα μπουκέτο λουλούδια: νομίζεις ότι θα πετάξεις τα χρήματά σου σε κάτι που θα μαραθεί σε λίγες μέρες, ή τα αγοράζεις με όλη σου την καρδιά και τα προσφέρεις ως συνωμοτική χειρονομία ευτυχίας και αγάπης;
Τρεις γυναίκες, ένας άντρας. Σχέσεις παγιδευμένες, σχέσεις ανεκπλήρωτες, σχέσεις αρρωστημένες, σχέσεις εν δυνάμει ονειρικές. Κανείς δεν τολμά να ξεφύγει από τον κλοιό του, να διεκδικήσει το κομμάτι ευτυχίας που του αναλογεί. Εχει βολευτεί στην ηρεμία (και σταδιακά μιζέρια) της πραγματικότητάς του, τη ρουτίνα της καθημερινότητας. Ετσι ξαφνικά όμως, ένα μπουκέτο λουλούδια μπορεί να σου θυμίσει ότι αξίζεις περισσότερα. Ή ότι μπορεί να χάσεις τη σύντροφό σου επειδή κάποιος την εκτιμά περισσότερο. Ή ότι κάποια άλλη γυναίκα προκάλεσε το δικό σου σύντροφο να κάνει μία τρυφερή χειρονομία. Ή, απλώς (αν και τίποτα δυστυχώς δεν είναι απλό), ότι γύρω μας υπάρχει ομορφιά. Σήκωσε το κεφάλι σου, κοίτα το βάζο, αναγνώρισέ τη, χαμογέλα.
Μέσα από την αλληγορία των λουλουδιών, οι Καράνιο και Γενάγα αποτυπώνουν εξαιρετικά εύστοχα την μεσογειακή ενοχή: μεγαλώνουμε σε οικογένειες που μας μαθαίνουν ότι η ζωή είναι υποχρέωση, ευθύνη. Ξεχνάμε την ομορφιά, ως υπέρτατη υποχρέωση στον εαυτό μας. Εχουμε προσωπικό καθήκον απέναντι στην ευτυχία μας. Πόσο την ποτίζουμε, πόσο τη φροντίζουμε, πόσο την κοιτάμε; Οι οικογένειές μας μπορεί να είναι το σπίτι μας, το ασφαλές μας παρτέρι. Εχουμε ρίζες σε αυτό και δεχόμαστε το κλάδεμα των ονείρων μας ως τρόπο να ψηλώσουμε σωστά, ή την κοπριά ως τροφή. Κάποτε θα μαραθούμε και θα πεθάνουμε. Εχουμε ζήσει ενδιάμεσα;
Κάπως έτσι οι άνθρωποι καταλήγουν σε παράλληλους δρόμους. Ζουν μέσα στο κεφάλι τους, στέλνουν μυστικές ανθοδέσμες. Δεν αντέχουν να βγουν έξω από τα όριά τους και καταλήγουν σε βάζα με ξεχασμένο νερό. Κάποτε ήταν όμορφοι και γεμάτοι πιθανότητες και μοσχοβολούσαν ελπίδα και ζωή. Το ρολόι όμως τρέχει μπροστά και φέρνει μόνο φθορά και θάνατο.
Καλοδουλεμένο σενάριο, διακριτικής γραφής πάνω σε σύνθετα νοήματα. Υπέροχες ερμηνείες από γυναίκες καρατερίστες με εκφραστικά πρόσωπα. Δύο σκηνοθέτες που εμπιστεύονται το υλικό τους, κάθονται πίσω και το αφήνουν να ανοίξει τα πέταλά του στην ώρα του. Κάπως έτσι μία μικρή ταινία, ανθίζει μέσα στα μάτια των θεατών της.
