Tέσσερις βίαιοι νεαροί που έχουν μόλις αποδράσει από ένα ψυχιατρικό ίδρυμα, απαγάγουν μία νεαρή νοσοκόμα και την παίρνουν μαζί τους σε ένα εφιαλτικό road trip. Κυνηγημένος από έναν αντίστοιχα διαταραγμένο αστυνομικό που ψάχνει εκδίκηση, ένας από τους νεαρούς είναι προορισμένος να ζήσει μία τραγωδία και φρικιαστικά περιστατικά που θα καταστρέψουν το μυαλό του, μεταμορφώνοντάς τον στο τέρας που πλέον ονομάζουμε Leatherface
Αν κάποιος (αλήθεια υπάρχει κανείς;) παρακολουθεί πιστά το franchise του «Σχιζοφρενή Δολοφόνου με το Πριόνι» θα έχει προσέξει πως είναι μια ίσως από τις λίγες σειρές ταινιών τρόμου η οποία έχει μπει στην διαδικασία τόσο πολλών reboot/remakes που πια δεν βγάζει κανένα απολύτως νόημα. Και το όγδοο κεφάλαιο, το οποίο προσπαθεί να πατήσει πάλι το κουμπί του reboot στην όλη σειρά, σε μια ύστατη προσπάθεια να δώσει μια νέα πνοή (λέμε τώρα) σε ένα franchise το οποίο είναι νεκρό εδώ και χρόνια, όχι μόνο μπερδεύει τα πράγματα ακόμη περισσότερο αλλά είναι ίσως και η χειρότερη ταινία του.
Για άλλη μια φορά, και για κάποιο άγνωστο λόγο, η χρονολογική σειρά των γεγονότων της σειράς πάει περίπατο καθώς υποδεχόμαστε καινούργιους χαρακτήρες με ένα πλήρες αδιάφορο origin story του Leatherface. Μέσα σε ένα σενάριο το οποίο μοιάζει γραμμένο στο πόδι, με ανύπαρκτη σκηνοθεσία και ερμηνείες για αρκετά βατόμουρα, θα χρειαστεί αρκετή προσπάθεια για να βρει κάποιος τους λόγους για να δικαιολογήσει την ύπαρξή της, πέρα από το όποιο απενοχοποιημένο gore. Και μπορεί η ταινία προσφέρει άπλετο αίμα, κάποιους φρικιαστικούς θανάτους και μια κάπως άβολη σκηνή σεξ, μοιάζει όμως ανίκανη να δώσει κάτι παραπάνω στην όποια, τραβηγμένη από τα μαλλιά πια, μυθολογία της σειράς.
Το «Leatherface», όπως και οι προκάτοχοί του, το μόνο που κάνουν είναι να βεβηλώνουν τον μύθο και τους χαρακτήρες της σειράς, Γεμάτο από σεναριακές τρύπες, εξωφρενική αφηγηματική ροή και πολλά κλισέ, δεν είναι τυχαίο πως το φιλμ έκανε στην Αμερική την πρεμιέρα του πρώτα στην τηλεόραση, κι αργότερα στους κινηματογράφους.
Οπως η τελευταία σκηνή πέφτει κάτω από τους ήχους του «It’s Over» της Πάτι ΛαΣάλ, έτσι κι εσύ εύχεσαι το «Leatherface» να είναι το πραγματικό τέλος ενός franchise που όχι μόνο μόλις μας έδωσε την χειρότερη ταινία της σειράς, αλλά δεν καταφέρνει να τιμήσει τον μύθο της πρωτότυπης ταινίας, «Ο Σχιζοφρενής Δολοφόνος με το Πριόνι» του Τόμπι Χούπερ ή έστω το cult status που έχει αποκτήσει (για σχετικά ανεξήγητους λόγους) η πρώτη τριλογία.
