Μπορεί πίσω στο 1976, το «Παιχνίδι» του Φρανσίς Βεμπέρ - η ιστορία ενός πλουσιόπαιδου που διαλέγει για δώρο γενεθλίων έναν απλό μεροκαματιάρη για να διδαχθεί από αυτόν το πραγματικό νόημα της ζωής - να έμοιαζε πρωτότυπο, χαριτωμένο (και λόγω Πιερ Ρισάρ στον ομότιτλο ρόλο) και «επιτρεπτό» στο πλαίσιο μιας ανώδυνης φαρσοκωμωδίας και την ίδια ώρα ελαφριάς κριτικής πάνω στο ταξικό χάος και λοιπά κοινωνιολογικά για να περνάει η ώρα.
Ακόμη όμως και τότε, και σίγουρα λίγο αργότερα, εν έτει 1982 όταν ο Ρίτσαρντ Ντονέρ θα επιχειρούσε ένα αμερικάνικο ριμέικ με τον Ρίτσαρντ Πράιορ στο ρόλο του «παιχνιδιού» με ακόμη πιο πολιτικό υπόβαθρο (και την Κου Κλουξ Κλαν) που θα μισούσε θανάσιμα η κριτική (αν και όχι τα ταμεία), η «προβληματική» προβληματική του σεναρίου παρέμεινε σταθερά αμήχανη απέναντι στο γέλιο που προκύπτει από αυτή τη σχέση «δουλείας» εμποδίζοντας το πρότζεκτ να καταχωρηθεί ως πραγματική ξεκαρδιστική κωμωδία για όλη την οικογένεια - ή μήπως καλύτερα ούτε για παιδιά ούτε για ενηλίκους.
Τίποτα πιο ενδιαφέρον ή λιγότερο προβληματικό δεν συμβαίνει στην εκ νέου μεταφορά της κεντρικής ιδέας, με το παιχνίδι εδώ να φέρει το κωμικό timing του Ζαμέλ Ντεμπούζ και το πολιτικό κλίμα να μεταφέρει το αντίπαλο δέος του μεγιστάνα - ο Ντανιέλ Οτέιγ δίνει ελαφρώς βάρος - στα γαλλικά προάστια εν μέσω απεργιακών κινητοποιήσεων των εργατών που ανήκουν σε μια από τις θυγατρικές του εταιρίες.
Τα (χμ…) αστεία είναι αυτά ακριβώς που φαντάζεστε και αφορούν το κακομαθημένο πλουσιόπαιδο, την πολυτελή high tech έπαυλη και την ανύπαρκτη σχέση πατέρα γιου - όλα μέσα από το βλέμμα του καθημερινού, απλού, λίγο πονηρού αλλά κατα βάθος μάλαμα Σαμί που αναγκάζεται να υποστεί την «εκμετάλλευση» προκειμένου να ξελασπώσει οικονομικά και να υποδεχθεί τον πρώτο του απόγονο. Φυσικά, η σχέση του παιδιού με το «παιχνίδι» του θα γίνει και ένα ολόκληρο σχολείο πάνω στην αγάπη και την ανθρώπινη επαφή, η συγκίνηση θα διαδεχθεί κωμικές στιγμές προ-σχολικού επιπέδου με τον Σαμί να κατουράει στο ουρητήριο του Μαρσέλ Ντισάν και κάπως γενικά θα ζήσουν όλοι καλά και εμείς όχι καλύτερα.
Η ιδέα μοιάζει πια παλιομοδίτικη, το ανθρώπινο παιχνίδι (που κοιμάται και με το μικρό παιδί αγκαλιά) μοιάζει διαρκώς…κάπως και το πολιτικό σχόλιο είναι πιο επιδερμικό και από τη λύση του που οραματίζεται έναν παραμυθένιο, όμορφο, ξέγνοιαστο κόσμο. Κυρίως δεν είναι αστείο, δεν μπορεί να είναι και πολύ βέβηλο λόγω εποχής, οπότε είναι λάθος από κατασκευής.
